Make Some Space
Ik ben wel eens in het Total Refreshment Centre in Stoke Newington geweest om bandjes te kijken. Vond het een beetje een rare zaal. Moeilijk te vinden, want verstopt ergens midden in een straat met woonhuizen, en binnen had het de uitstraling van een gemiddeld jeugdhonk. De afgelopen jaren speelde het zaaltje (en het achterliggende oefenruimtecomplex) desalniettemin een grote rol in de Londonse muziekscene vooral binnen de wereld van het ineens weer erg hippe jazz en afgeleiden. Bij Dummy Mag zetten ze een dozijn ofzo tracks die het muzikale beeld vanuit het gebouw de afgelopen jaren typeerde op een rijtje. (Wegens gedoe met de buren worden er sinds een tijdje geen concerten meer georganiseerd).
The Lost Art of the Lost Band
Paul Maroon van de Walkmen verzamelde anekdotes uit het pre-gps-tijdperk toen je als band op tour nog goed kon verdwalen. Met onder meer de Arcade Fire, Beach House, the National en veel uit eigen doos. Het plaatje van vandaag - van Simon Abranowicz - heb ik hier ook vandaan.
Sweet 16
Lias Saoudi van de Fat White Family over opgroeien in het Noord-Ierse Cookstown.
Songs From the Edgelands
Audiobonus. BBC radiodocumentaire waarin Gwenno, die zelf platen maakte in het Welsh en Cornish, op bezoek gaat op een festival in Noord-Italië voor muziek en film in minderheidstalen.
Extra editie vanwege een lang weekend. Leeslinks voor op je Goede Vrijdag.
On Tour With Robyn
Het legendarische muziek-en-stijl tijdschrift The Face is terug! Gerund door een heel nieuw team mensen - de New York Times gaf vorige maand een kijkje achter de schermen - en ik geloof dat het de bedoeling is dat het maar een paar keer per jaar op papier verschijnt maar het logo is nog gewoon zoals ik het ken en de website oogt veelbelovend. Een van de exclusieve highlights op het moment qua content is dit verslag in woord en beeld van de recente tour van Robyn.
How Flat Beat Changed The World
Skream, Damien Harris van Skint Records, Tommie Sunshine en anderen leggen uit waarom Mr Oizo's Flat Beat zo'n belangrijke plaat was.
The Lost Record Store Series
In het kader van Record Store Day cureerde dj/producer Trevor Jackson een serie t-shirts gewijd aan legendarische, niet meer bestaande platenzaken. Die op het plaatje hierboven is voor het New Yorkse Kim's Video and Music. Bij It's Nice That licht Jackson een en ander toe.
Afgelopen weekend deed ik twee dingen op het snijvlak van kunst en muziek. Op donderdagavond ging ik naar 180 The Strand voor de opening (kon je je gewoon voor opgeven via e-mail, was niets exclusiefs aan) van de audio-visual exhibition Dimensions, in het kader van de reissue van het 25-jaar oude debuutalbum, als F.U.S.E., van techno-producer Richie Hawtin.
Ik ben inmiddels gepokt en gemazeld genoeg om niet te veel te verwachten van een audio-visual exhibition en ik had ook niet echt gedacht dat Richie Hawtin zou gaan komen draaien ofzo maar zelfs dan is wat het wel is eigenlijk best wel sneu. Aan de muur hangen drie schilderijen van de broer van Richie, Matthew Hawtin, en uit vier stapels boxen in de hoeken van de ruimte klinkt de muziek van F.U.S.E.. En die schilderijen zijn ook niet echt mooi of interessant ofzo. Ook niet in het donker met een spot er op. Abstract. Van het geometrische soort. Elementaire kleuren. Van links naar richts zien we iets futuristisch-architectonisch in een woestijn of een anderszins leeg landschap (die vind ik het aardigst), iets soort van feestelijks omdat het wel iets weg heeft van confetti en een beetje een surrealistische want daar zweven ineens een rood blokje en paar menselijke hersenen in het niets. De muziek voegt weinig toe aan de beelden. En andersom eigenlijk ook niet.
Desalniettemin zat ik op zaterdag vol goede moed in de trein vanaf Liverpool Street richting Southend om te gaan kijken naar wat producer-geluidskunstenaar Mark Fell onder de titel The Concept of Time is Intrinsically Incoherent had gemaakt voor de plaatselijke Focal Point Gallery.
Het was eigenlijk de bedoeling dat ik de trein zou nemen vanaf een ander Londons station, Fenchurch Street. In het kader van de tentoonstelling in Southend heeft Fell namelijk ook een geluidskunstwerk gemaakt, A Stitch Outside Time, dat je kunt beluisteren via een app als je in de trein vanaf Fenchurch Street naar Southend (en even verder zelfs, Shoeburyness) zit. Maar wegens trajectwerkzaamheden gaan er momenteel in het weekend geen treinen vanaf Fenchurch Street. Je kunt alleen vanaf Liverpool Street. Nou gaat de trein zodra je een beetje buiten London bent sowieso over hetzelfde traject maar ik was bang een stukje binnenstedelijke ervaring van de app te gaan missen. Want als ik hem op Liverpool Street aan zet hoor in alleen maar een irritante mechanische drone. Als de trein een paar minuten onder weg is probeer ik het nog eens en dan doet hij het wel.
Ik kom al snel tot de conclusie dat de omgeving weinig uitmaakt voor het geluid. Dat is de hele één uur durende reis een beetje zenuwachtig makend, grotendeels willekeurig overkomend getingel van digitale tablas en woodblocks. De app schijnt gebruik te maken van de gps maar echt sprake van een relatie tussen het uitzicht uit het raam en de soundtrack in m'n oren is er niet. De gebruikte geluiden lijken af en toe te veranderen maar dat is het wel zo'n beetje. Ik had niet per se iets verwacht dat me een ervaring zou geven alsof ik in de Chemical Brothers' Star Guitar video zou zitten, maar de reis gaat door de Londonse binnenstad, een paar buitenwijken, provinciesteden als Basildon (waar Depeche Mode vandaan komt) en langs de kust, maar van die variatie is in de muziek niets te merken. De enige interactie met de omgeving is toevallig: als de geluiden in m'n oordopjes gezelschap krijgen van de tingels aan het begin van de omroepberichten of de bliepjes als de deuren van de trein open gaan.
Voor de belangrijkste installatie van Fell in de Focal Point gallery moet je je schoenen uitdoen en dan kun je in een soort spiegel-en-glas-doolhof (heel simpel, je kunt niet verdwalen) rondlopen. Er is geluid – electronische bliepjes van hetzelfde soort als in de trein maar dan, wel, electronischer – en diverse gekleurde lampen en visueel is het een eigenzinnig spel van reflecties en doorkijkjes en lachspiegel-achtige vervormingen en hoe heet dat effect dat als er twee spiegels tegenoverelkaar staan en dat je dan in het oneindige lijkt te kunnen kijken. Nou dat dus, maar dan in een modern psychedelisch-technologisch jasje in een zaaltje met systeemplafond.
Black Foliage Revisited
Interview met Will Cullen Hart van Olivia Tremor Control waarin vooral wordt teruggeblikt op het inmiddels 20-jaar oude Black Foliage: Animation Music Volume One.
Rip It Up, Start Again
Interview met Edwyn Collins. Over Myspace, een eventueel onafhankelijk Schotland en z'n nieuwe plaat, Badbea.
On My Radar
Paul Simonon van de Clash (en the Good, the Bad and the Queen) over H.G. Wells, Paul Verlaine en Hastings.
Aan het tellertje op de computer in de studio die de streaming doet, kon ik zien dat niet iedereen van jullie afgelopen maandag live naar de maart-editie van Pop Muzik luisterde. Geeft niets, jullie hebben ook drukke levens en ik weet dat jullie weten dat het programma naderhand ook on demand op Mixcloud op een voor jullie geschikter, zelfgekozen tijdstip te beluisteren is. En ik wil niet te veel verklappen maar het was weer een kneiter hoor. Muziek uit Jamaica, Zuid-Soedan, Spanje, Noorwegen (als je goed kijkt), Turkije, Ethiopië en Duitsland maar ook gewoon uit Amerika en Engeland enzo. Je kunt ook het allemaal rustig nalezen op Facebook. Alvast even voor in jullie agenda: de aflevering van april vind ik als het goed is op de 29ste plaats. Dat is de víjfde maandag van de maand maar de vierde is een bank holiday en dan is het gebouw waar de studio is gesloten.
Wrote For Luck
Interview met Shaun Ryder van de Happy Mondays. Zijn verzamelde en geannoteerde lyrics zijn net in boekvorm verschenen bij Faber & Faber.
Somali Night Fever
Videobonus. Sympathieke documentairette (15min) over drie Somalische muzikanten uit de jaren '70 en '80 en hoe en waar ze vandaag de dag leven.
On The Road
Het plaatje van vandaag is gemaakt door Donna Blue en heb ik, zonder toestemming, geleend uit dit interview-schuine streep-fotografisch verslag van hun Amerikaanse tour.
Het was afgelopen zaterdag een bovengemiddelde drukke dag qua live muziek. Want voorafgaand aan de eerder deze week beschreven avonturen in de avond zat ik rond het middaguur al in de Union Chapel, waar Daylight Music deze week in het kader stond van Distant Voices. Dit is een project waarbij Schotse muzikanten op bezoek gaan in gevangenissen en halfway houses en dergelijke om samen met de mensen die daar verblijven nummers te schrijven.
Er zit blijkbaar nog heel veel meer achter qua nobele intenties want de presentator van vandaag is een criminoloog van de universiteit van Glasgow die er ook bij betrokken is en het gaat dus niet alleen maar om dat samen liedjes schrijven maar het is ook de bedoeling dat er met ons, het publiek, een conversation gaat ontstaan over, wel, het strafrechtsysteem en het gevangeniswezen in het bijzonder. Of iets in die trant. Het is allemaal een beetje zwaar op de maag voor twaalf uur s'middags en je eigenlijk gewoon verwachtte een paar mooie liedjes te horen.
Gelukkig wordt er ook gewoon gemusiceerd. Vier van de songschrijvers die onderdeel van het project zijn, vormen een impromptu band. Vandaag zijn dat onder meer Emma Pollock van vroeger van de Delgados en Louis Abbott van Admiral Fallow. Vier stemmen, twee gitaren, twee keer toetsen en om beurten zingen ze ieder een van de liedjes die ze in de kader van dit project schreven. De taakverdeling muzikant/workshopdeelnemer-achter-de tralies lijkt de zijn dat de laatste vooral verantwoordelijk was voor de tekst. Ben geen heel groot kenner van het oeuvre van Admiral Fallow maar bijvoorbeeld de liedjes die Emma Pollock doet, klinken heel erg Emma Pollock-esk maar dan met iets meer recht-door-zee-teksten dan normaal.
Het is verder een heel gemoedelijke middag. De muzikanten leiden elk nummer dat ze spelen in met een uitgebreide anekdote over hoe ze het schreven en in de tweede en derde set worden er ook een aantal vragen uit het publiek – we konden die op ansichtkaarten schrijven – behandeld. Dat zal die conversation zijn. Het haalt de vaart er wel een beetje uit. De muzikanten lijken zich een beetje ongemakkelijk te voelen als ze over iets moeten praten dat níet direct met de muziek te maken heeft. Heb achteraf wel een beetje spijt dat ik mijn vraag niet ingediend heb. Of, met name de jongere deelnemers aan de workshops, niet meer geinteresseerd zouden zijn iets te maken met samples en drumcomputers en dergelijke dan ouwerwetse liedjes op piano en/of gitaar?
Maar verder is het nooit een straf om Emma Pollock een paar liedjes te zien zingen. Het vorig jaar verschenen album met 10 van de liedjes uit dit project vind je hier op Bandcamp.
Dik twee jaar terug schreef ik over het afscheidsoptreden van Allo Darlin' hier in London. Derhalve leek het me niet meer dan gepast om ook iets te bloggen over hun reünie. Wel, soort van reünie. Om te beginnen was het niet als zodanig aangekondigd maar ik had goede hoop want afgelopen zaterdag zouden de diverse bandleden in ieder geval in hetzelfde pand zijn, voor een avond live muziek in het concertzaaltje achter de Shacklewell Arms in oost-London.
Te beginnen met Eliabeth Morris, voorheen zangeres van, momenteel 50% van de nieuwe band Elva. Een album zit er aan te komen. Vanavond is ze solo. Met een zachtjes versterkte gitaar (geen ukelele zoals in haar Allo Darlin' dagen) en een handvol nummers die ze voor Elva schreef. Die klinken lief. Er worden niet echt nieuwe muzikale wegen ingeslagen. Single Athens kennen we al en de rest doet er zo op het eerste gehoor niet voor onder. Alleen dat ene liedje dat ze voor haar dochter schreef ontstijgt tekstueel het oh-je-bent-zo-speciaal-en-je-kunt-altijd-op-me-rekenen niveau niet.
Daarrna speelt Jessica's Brother. Hebben helemaal niets met Allo Darlin' van doen. Indiepop met een Americana-achtige inslag. En een viool. Zanger heeft een Conor Oberst-richting-Tom Waits-achtige knik in z'n stem. De nummers zitten best lekker in elkaar. All The Better vind ik zelfs heel mooi. Maar het is geen Allo Darlin.
Headliners zijn Bill Botting & the Two Drink Minimum. Het nieuwe ding van de voormalige bassist van Allo Darlin'. Nu speelt hij gitaar en zingt en wordt ondersteund door een flinke band met diverse leden van de Wave Pictures, twéé drummers, een toetseniste, een zangeres én de gitarist en de drummer van Allo Darlin (die laatste op koebel trouwens, niet als één van voornoemde drummers). De muziek is meer country en vooral een stuk gezelliger. Veel jolijt. Veel covers. Ze zijn met z'n negenen. Ergens klinkt een mondharmonica.
En dan, niet helemaal onverwacht dus, komt Elizabeth ook nog even op het podium. In eerste instantie voor een enorm gezellige maar muzikaal totaal overbodige cover van de Human League's Don't You Want Me Baby maar dan leent Bill de bas van de bassist van z'n band, legt Mikey Collins z'n koebel even terzijde en klimt toch achter een drumstel en staan ze er, met gitarist Paul Rains helemaal links, weer met z'n vieren als, wel, soort van Allo Darlin' dus (en de rest van BB's band op achtergrondzang en diverse percussie) en doen ze een uitbundige – en uitbundig vanuit de zaal meegezongen – versie van Silver Dollars. Bill Botting en z'n band doen dan nog een paar nummers maar dat doet er weinig meer toe.
Language Defines Who You Are
Interview met Charlotte Adigéry. Haar Cursed and Cussed - van de op het door de jongens van Soulwax gerunde Deewee label verschenen ep Zandoli - is een van de leukste liedjes van het jaar tot nu toe.
Dazed Faves Stephen Malkmus over z'n favoriete uithoeken van het internet.
Jenny Lewis Starts Over
Interview met Jenny Lewis over haar aan drugs verslaafde moeder, Hollywood en haar nieuwe plaat, On the Line.
Needle Mythology
Audiobonus. Fran Healy van Travis aan het woord over ze The Man Who maakten en z'n liefde voor Joni Mitchell's Blue.
Het plaatje van vandaag is een van de speciale limited editionLou Reed-bibliotheek passen uitgegeven door de New York Public Library.
Het is m'n eigen schuld hoor. Ik ben nogal van de dromerige indiepop met zweverige zangeressen maar zelfs ik moet bekennen dat het soms allemaal een beetje moeilijk uit elkaar houden is. Een voorbeeld? Een paar weken terug, in de meest recente aflevering van Pop Muzik. Ik had helemaal niet door dat het nummer dat ik aankondigde als Backseat Warriors van Misty Coast in werkelijkheid Mirror Decay's Wrong was. Ik bedoel, zelfs die bandnamen zijn lastig uit elkaar te houden. Pas toen het liedje een minuut eerder afgelopen was dan in m'n aantekeningen stond, ging er een lichtje branden. Verder was deze februari aflevering overigens weer enorm veelzijdig hoor. Er zijn denk ik weinig radioprogramma's op de wereld waar je én Louis Armstron én Laetitia Sadier én Asnaké Gèbrèyès en Chromatics kunt horen. De volledige tracklisting staat hier.
Interview With Shiva Feshareki
Op plaat word ik een beetje nerveus van de muziek van experimental turntablistShiva Feshareki. Het is me allemaal iets te piep-knor. Maar live - zoals een paar weken terug in Aures, onder Waterloo Station - vind ik het erg tof. Zelfs als je niet helemaal begrijpt hoe ze de geluiden nu precies manipuleert met de digitale snufjes in het mengpaneel en dergelijke. Gewoon het feit dat je die ene draaitafel ziet draaien - al dan niet de goeie kant op - en de naald over de plaat ziet stuiteren of scratchen en dat iemand daar gecontroleerd mee bezig is, helpt bij mij een gevoel van structuur te creeëren.
Visitations
Interview met Pictish Trail over het Visitations-project dat hij met z'n Lost Map label opzette. In dit kader nodigde hij bevriende muzikanten - meest recent bijvoorbeeld twee leden van British Sea Power die samen opereren onder de naam Slow Tree - uit om een weekje in een hutje op het eiland Eigg, een van de Schotse Binnen-Hebriden, te logeren en liedjes op te nemen.
Phoebe Bridgers’ Guide To The Internet Phoebe Bridgers (bekend van solo, boygenius en, meest recent, Better Oblivion Community Center met Conor Oberst) over haar favoriete memes, youtubers en instagrammers.
Chilly Gonzales Pop Music Masterclass
Videobonus. Nieuwe aflevering van Chilly Gonzales's Pop Music Masterclass serie. Hier legt hij in vier minuten Bohemian Rhapsody van Queen uit.
Het plaatje van vandaag is een still uit het promo-filmpje voor de nieuwe collectie van Kent & Curwen, het kledinglabel van David Beckham, waarin ze samenwerken met de Stone Roses (en, voor zo ver ik het begrijp, hun logo op designs van klassieke Stone Roses bandshirts hebben genaaid en het vervolgens voor belachelijke bedragen doorverkopen).
Benny Sings Gaat Voor Goud en Faalt Hartstochtelijk
Ik ken de muziek van Benny Sings nog van de tijd dat ik lokale muziek draaide op de lokale radio in Amsterdam meer dan een decennium geleden. Ik was best gecharmeerd van z'n meer poppy liedjes maar vond z'n output in het algemeen vaak iets te jazzy. Ik zag z'n naam in de tussentijd nog wel eens opduiken maar ik besteedde er verder weinig aandacht aan. Hij scheen het goed te doen in Japan. Was vorig jaar dus nogal verbaasd dat hij ineens opdook in de contreien van Tyler, the Creator en op de best wel leuke single Loving Is Easy van Rex Orange Country. En dat z'n nieuwe album deze week verscheen bij het best wel legendarische hiphop/funk-label Stones Throw. Het veelbelovende nieuwe Nederlandse muziekwebsite Front voelt hem over dit alles aan de tand. (De muziek vind ik over het algemeen nog steeds een paar tandjes te jazzy).
She’s a risk taker. She came to f***ing Afghanistan!
Interview met regisseur Seamus Murphy over A Dog Called Money, de film die hij maakte over/met PJ Harvey. De documentaire ging recentelijk in premiere op het filmfestival van Berlijn (de eerste recensies zijn niet echt positief) en ik heb geen idee wanneer hij elders te zien gaat zijn.
Track By Track Julia Jacklin (foto boven) licht stuk voor stuk de tracks op haar toffe nieuwe album Crushing toe.
It’s The Return Of The Legendary NME Crossword
Nou ja, dat dus. Het legendarische kruiswoordraadsel uit de papieren NME is terug online. Van de hand van dezelfde maker als vroeger en alles. Alleen een beetje jammer dat ze er geen handige uitprintbare versie van hebben gemaakt.
