Afgelopen weekend deed ik twee dingen op het snijvlak van kunst en muziek. Op donderdagavond ging ik naar 180 The Strand voor de opening (kon je je gewoon voor opgeven via e-mail, was niets exclusiefs aan) van de audio-visual exhibition Dimensions, in het kader van de reissue van het 25-jaar oude debuutalbum, als F.U.S.E., van techno-producer Richie Hawtin.

Ik ben inmiddels gepokt en gemazeld genoeg om niet te veel te verwachten van een audio-visual exhibition en ik had ook niet echt gedacht dat Richie Hawtin zou gaan komen draaien ofzo maar zelfs dan is wat het wel is eigenlijk best wel sneu. Aan de muur hangen drie schilderijen van de broer van Richie, Matthew Hawtin, en uit vier stapels boxen in de hoeken van de ruimte klinkt de muziek van F.U.S.E.. En die schilderijen zijn ook niet echt mooi of interessant ofzo. Ook niet in het donker met een spot er op. Abstract. Van het geometrische soort. Elementaire kleuren. Van links naar richts zien we iets futuristisch-architectonisch in een woestijn of een anderszins leeg landschap (die vind ik het aardigst), iets soort van feestelijks omdat het wel iets weg heeft van confetti en een beetje een surrealistische want daar zweven ineens een rood blokje en paar menselijke hersenen in het niets. De muziek voegt weinig toe aan de beelden. En andersom eigenlijk ook niet.

Desalniettemin zat ik op zaterdag vol goede moed in de trein vanaf Liverpool Street richting Southend om te gaan kijken naar wat producer-geluidskunstenaar Mark Fell onder de titel The Concept of Time is Intrinsically Incoherent had gemaakt voor de plaatselijke Focal Point Gallery.

Het was eigenlijk de bedoeling dat ik de trein zou nemen vanaf een ander Londons station, Fenchurch Street. In het kader van de tentoonstelling in Southend heeft Fell namelijk ook een geluidskunstwerk gemaakt, A Stitch Outside Time, dat je kunt beluisteren via een app als je in de trein vanaf Fenchurch Street naar Southend (en even verder zelfs, Shoeburyness) zit. Maar wegens trajectwerkzaamheden gaan er momenteel in het weekend geen treinen vanaf Fenchurch Street. Je kunt alleen vanaf Liverpool Street. Nou gaat de trein zodra je een beetje buiten London bent sowieso over hetzelfde traject maar ik was bang een stukje binnenstedelijke ervaring van de app te gaan missen. Want als ik hem op Liverpool Street aan zet hoor in alleen maar een irritante mechanische drone. Als de trein een paar minuten onder weg is probeer ik het nog eens en dan doet hij het wel.

Ik kom al snel tot de conclusie dat de omgeving weinig uitmaakt voor het geluid. Dat is de hele één uur durende reis een beetje zenuwachtig makend, grotendeels willekeurig overkomend getingel van digitale tablas en woodblocks. De app schijnt gebruik te maken van de gps maar echt sprake van een relatie tussen het uitzicht uit het raam en de soundtrack in m'n oren is er niet. De gebruikte geluiden lijken af en toe te veranderen maar dat is het wel zo'n beetje. Ik had niet per se iets verwacht dat me een ervaring zou geven alsof ik in de Chemical Brothers' Star Guitar video zou zitten, maar de reis gaat door de Londonse binnenstad, een paar buitenwijken, provinciesteden als Basildon (waar Depeche Mode vandaan komt) en langs de kust, maar van die variatie is in de muziek niets te merken. De enige interactie met de omgeving is toevallig: als de geluiden in m'n oordopjes gezelschap krijgen van de tingels aan het begin van de omroepberichten of de bliepjes als de deuren van de trein open gaan.

Voor de belangrijkste installatie van Fell in de Focal Point gallery moet je je schoenen uitdoen en dan kun je in een soort spiegel-en-glas-doolhof (heel simpel, je kunt niet verdwalen) rondlopen. Er is geluid – electronische bliepjes van hetzelfde soort als in de trein maar dan, wel, electronischer – en diverse gekleurde lampen en visueel is het een eigenzinnig spel van reflecties en doorkijkjes en lachspiegel-achtige vervormingen en hoe heet dat effect dat als er twee spiegels tegenoverelkaar staan en dat je dan in het oneindige lijkt te kunnen kijken. Nou dat dus, maar dan in een modern psychedelisch-technologisch jasje in een zaaltje met systeemplafond.

F.U.S.E. Dimensions van Richie en Matthew Hawtin kun je nog zien tot 14 april in 180 The Strand. Mark Fell's The Concept of Time is Intrinsically Incoherent nog tot 21 april in de Focal Point Gallery in Southend-on-Sea.