The Sheffield Council House That Became a Pioneer of Rock Recording
Afgelopen weekend vond het het Sheffield DocFest plaats, een documentaire filmfestival in Sheffield, maar gelukkig ook online te volgen. En zo keek op dinsdag naar A Film About Studio Electrophonique, een film over, wel, een studio genaamd Studio Electrophonique (gemaakt door James Weesley, die voor de muziek die hij zelf maakt ook de naam Studio Electrophonique gebruikt, uit eerbetoon). De stempel die Studio Electrophonique op de muziekgeschiedenis heeft gezet is minimaal maar dat maakt het verhaal alleen maar charmanter. De studio was actief in de jaren zeventig en tachtig en was eigenlijk gewoon het huis, in een doodnormale buitenwijk van Sheffield, van Ken Patten en z’n vrouw en het was de hobby van Ken om lokale bandjes op te nemen. Drumstel in de slaapkamer, mixingdesk in de keuken. Lokale bands als Pulp (die eerste demo die hen een sessie bij John Peel opleverde), ABC en (een vroege versie van) The Human League namen hier hun eerste liedjes op. Diverse leden van die bands – en van een paar die niet zijn doorgebroken – worden geinterviewd en vertellen charmante anekdotes over het bloemetjesgordijn en -sofa in de huiskamer, de kopjes thee van Mevr. Patten en hoe Ken Patten er over opschepte dat hij voor 50p een eigen versie van een vocoder in elkaar had geknutseld met behulp van een oude contactmicrofoon die hij had geregeld met dank aan z’n oude RAF-contacten. Deze gesprekken worden afgewisseld met wat oude homevideobeelden van de familie Patten en een verslag van de zoektocht van de makers van de film naar de nabestaanden van Ken en andere mogelijke bronnen van informatie. Het is bepaald geen keiharde onderzoeksjournalistiek die hier bedreven wordt. Of doorwrochte muziekgeschiedkundige verslaglegging. Het is vooral allemaal erg, komt dat woord weer, charmant. We zien James Weesley op de bank bij de oude buren van Ken en bij de dochter, gewoon een beetje gezellig babbelen. Natuurlijk nemen we ook een bezoekje aan de oude locatie maar daar is weinig interessants te zien want dat is vandaag de dag gewoon weer iemands slaapkamer en keuken.
Found In Translation
De dertien favoriete platen van Gwenno. Haar eigen nieuwe album is net uit dus ze is niet weg te slaan uit de media en dit lange interview is ook de moeite waard (en ik draaide een track van het album in m'n radioshow afgelopen maandag en dat kun je bovenaan terugluisteren).
Marina Abramović and Sound of Ceres on Aliens and the Meaning of Life
Dubbelinterview met Marina Abramovic en Sound of Ceres. De performancekunstenares levert een aantal gastbijdragen op het nieuwe album van de band (maar niet op de track die ik afgelopen maandag draaide in m'n radioshow waar je, kijk nou eens, hierboven naar kunt terugluisteren). Ze praten lekker langs elkaar zoals dat hoort bij kunstenaars.
The Life & Times of Stephen Cresser
Halverwege de jaren tachtig was Stephen Cresser aka Cressa een van de bekendste gezichten in Manchester en in het bijzonder in de Hacienda. Vrienden met de Happy Mondays. Dansend achter de versterker van John Squire bij de Stone Roses. Vormde een eigen band met mensen van Intastella. In de jaren negentig ging het echter vrij snel bergaf. Drugs. Dakloosheid. Inmiddels is Cressa d'r weer een beetje bovenop én het onderwerp van een heel charmant nieuw boek(je) van de journalist (en Hacienda DJ) Dave Haslam. Hier kun je een fragment lezen. Afgelopen maandag was er een bijbehorend event in Rough Trade East waarin schrijver en onderwerp geïnterviewd werden. Het voegde niet zo heel veel toe aan het boek alhoewel de lach van Cressa de anekdotes wel nog net iets aanstekelijker maakte.
All Is Not Lost
De volgende avond waren we weer de hort op. De Yeah Yeah Yeahs zijn weer bij elkaar en speelden in de Brixton Academy. Dat was een tof feestje. Mijn voornaamste kritische conclusie was dat ik persoonlijk meer een fan ben van de broeierige electro-y tracks dan van de energieke garage rock-y nummers en dat het omgekeerde lijkt te gelden voor het merendeel van het publiek. Maar het handjevol nieuwe nummers dat ze speelden viel in de eerste categorie - bij Spitting Off the Edge of the World moet ik zelfs een beetje aan bands als Chromatics denken - dus het lijkt er op dat ik aan het langere eind ga trekken.
Andy Earhole
En op woensdagochtend gingen we naar Ikea. Een van de dingen op mijn lijstje was zo'n, ehm, lijst waar precies een LP-hoes in past. Maar die doen ze niet meer? Het plaatje van vandaag is een paar voorbeelden van een website waarop Andy Warhol's output als LP-hoezen ontwerpen wordt vastgelegd.
Good Pop Bad Pop
Voorproefje uit het nieuwe boek van Jarvis Cocker. Als ik het goed begrijp is het idee achter het boek dat Jarvis z'n zolder opruimt en de voorwerpen die hij daar tegenkomt aangrijpt om autobiografische anekdotes te vertellen. De bijbehorende tentoonstelling is nog een week te zien hier in London. Ik ben vorige week geweest. Best leuk om diverse notitieblokken vol vroege Pulp-logo's en ideeën te zien en Jarvis' brillencollectie natuurlijk. In de kelder hangt een serie familiekiekjes gemaakt door de grootvader van Jarvis en, in een hoek, een als installatie gepresenteerde stapel vuilniszakken vol klaarblijkelijk minder tentoonstellingswaardige voorwerpen.
Jamaica Has A Magic To It
Interview met Chris Blackwell van Island Records (Bob Marley, U2, Grace Jones). Blijkbaar heeft hij, met een beetje hulp van Paul Morley, z'n autobiografie geschreven.
Sweet 16
Voormalig Pipette Gwenno over de tijd dat ze bij Lord of the Dance danste in Las Vegas. Haar nieuwe album Tresor verschijnt begin volgende maand.
Vinyl Fantasy
Het plaatje van vandaag is een voorproefje uit een boek over, wel, plasttc platenwinkeltasjes dus. Hier in Elephant licht Johnny Trunk van Trunk Records een en ander toe.
Return To Hot Chicken
Anekdotes ophalen met James McNew van Yo La Tengo naar aanleiding van de feestelijke (25 jaar!) reissue van hun album I Can Hear The Heart Beating As One. Hun versie van Little Honda opende de meest recente aflevering van Pop Muzik en die kun je hierboven horen.
Onbewoond Eiland
Ik kan beamen dat Lena Hessels groot fan is van Taylor Swift want de eerste keer dat ik haar live zag was op een of ander The Ex-festival in het Bimhuis een jaar of tien geleden en daar mocht ze toen, omdat ze jarig was, met een vriendin een liedje zingen (oh ja, haar vader is een van de gitaristen in The Ex) en dat was er een van Taylor Swift.
I Want To Write Songs That Are Very Pure
Helaas moest Modern Nature hun optreden op London Calling vorige week afzeggen want ik zag ze iets langer geleden hier in Cafe Oto in London en ze waren erg goed en dat album van ze is ook nog steeds erg mooi en soort van jazzy.
We Wanted Taylor Hawkins To Review A Movie
Het Britse muziektijdschrift Classic Rock dook naar aanleiding van het overlijden van Foo Fighters drummer Taylor Hawkins in z'n archief en duikelde daar deze enorm charmante (soort van) recensie van de drumfilm Whiplash op.
BTS, Doja Cat, Bieber, and More
Michelle Zauner aka Japanese Breakfast was genomineerd voor twee grammy's. Won er uiteindelijk geen maar maakte wel dit (foto)verslag voor Pitchfork.
Young Guv’s Blessings And Curses
Interview met Young Guv, het powerpop alter ego van (voormalig?) Fucked Up-gitarist Ben Cook. Hij schreef z'n toffe nieuwe album toen hij in een eco-commune in New Mexico onder zat gedoken voor Covid.
Dilla Time
Sasha-Frere Jones gebruikt een stukje over een nieuw boek óver J Dilla om uit te leggen wat een beat van J Dilla zo eigen maakt.
Reinventing Axl Rose Turns 20
Mooi muziekhistorisch stukje (van Tom Breihan van Stereogum) over het debuutalbum van Against Me!, dat vorige week blijkbaar precies twintig jaar geleden verscheen.
Sail We Must
Videobonus. Korte maar enorm charmante youtube-documentairette over de oorsprong van Andrew Weatherall's lijfspreuk, Fail we way, sail we must.
How To Look Indie Sleaze
Ineens staan alle bladen en internetsites vol over indie sleaze. Vooral naar aanleiding van de gelijknamige Instagram waarin oude foto's van Lily Allen, Justice, Cansai de Ser Sexy en andere hippe bands uit het eerste decennium van de 2000s worden geplaatst. In geheel ongerelateerd nieuws heb ik net kaartjes gekocht voor het concert van de Yeah Yeah Yeahs in juni hier in London.
Why The Nineties Rocked
Douglas Coupland over toen die keer dat hij bij de opnames van de MTV Unplugged sessie van Nirvana was en meer typische jaren negentig dingen. In het stuk komt ook Chuck Klosterman ter sprake en laat die nou net een nieuw boek over de Nineties uit hebben. Hier praat hij over dat nieuwe boek, en andere zaken, in de Longform podcast.
The Press Box
Over schrijvers in podcasts gesproken. John Darnielle van de Mountain Goats heeft ook net een nieuw boek uit, Devil House, en wordt hier in de Press Box geïnterviewd over z'n interesse in True Crime.
The Story of Spike Island
Stukje muziekgeschiedschrijving. Gewoon om te lezen met je ogen. Over die keer dat de Stone Roses een groot openluchtconcert gaven in een tot park omgetoverde stortplaats voor chemisch afval in Widnes.
Best Left Unsaid
Interview met Empath. Hun lekker dwarse nieuwe album Visitor was Album van de Maand in Pop Muzik van afgelopen week. Die uitzending kun je hier naluisteren. Ik open de show trouwens met een versie van David Bowie's The Man Who Sold The World, dat Nirvana ook coverde tijdens hun Unplugged sessie en daarmee is de cirkel voor vandaag rond.
How We Made: Stay
Op BBC Four herhalen ze elke vrijdagavond twee oude afleveringen van Top of the Pops in z'n geheel. Ze doen dat redelijk chronologisch en zijn inmiddels in 1992 beland. Dat maakt het extra leuk want dat is zo ongeveer toen ik me steeds serieuzer in muziek ging interesseren en vooral in muziek uit Engeland. Veel favorieten van toen zijn de afgelopen weken al voorbij gekomen. Wonder Stuff. EMF (méérdere singles die níet Unbelievable waren). Prodigy. KLF. Maar ook veel meer Curtis Stigers dan ik me kan herinneren. 1992 was tevens het jaar dat Bryan Adams ongeveer honderd weken op nummer 1 stond met dat draak van een nummer uit de Robin Hood-film en die heb ik de afgelopen maanden dus ook twee keer per vrijdagavond moeten horen. Dat Stay van Shakespeare's Sister op een gegeven moment het stokje van hem overnam was dan ook een hele opluchting. Mooi nummer wat wat ik blijkbaar vergeten was, was dat ook zij héél lang aan de top van de hitlijst kampeerde dus inmiddels ben ik al weer toe aan een nieuwe nummer 1.
The Beat-Poet Attenborough
Interview met Ogmios. Z'n korte maar geweldige Youtube-serie Ogmios School of Zen Motoring - waarin hij stukjes zelfgeschoten dashcamopnames van autoritjes door Noord-London heel zen van commentaar voorziet - kreeg een aangekleed en professioneel vervolg op BBC Three. Hij krijgt een plekje op dit muziekblog omdat hij vroeger battle rapper was en dat gegeven een belangrijke rol in het plot vormt.
Cool Oak Diary
Ik ken de Welsh Harp aka Brent Reservoir als een droevig stukje groen rondom een viezig meertje, met meer zwerfafval dan bomen en van die grasveldjes die ongeacht het seizoen altijd kaal en drassig zijn, in de oksel van de kruising van een paar drukke (snel)wegen. (Ik kwam er vaak langs als ik naar m'n werk fietste vanuit Cricklewood). Ben Watt van Everything But The Girl woont er blijkbaar in de buurt, kwam er ineens vaak tijdens de lockdown, en is nu een campagne gestart om het natuurgebied(?) een beetje op te kalefateren.
Cool Cymru 2.0
De NME over de nieuwe golf aan jonge, spannende Welshtalige bandjes als Adwaith en Melin Melyn.
Island of Noise
Het plaatje van vandaag is een still uit de bij het nieuwe album van Modern Nature (ex-Ultimate Painting enzo en nu jazzier) horende film. Beide heten Island of Noise. Ik heb eigenlijk gewoon op een willekeurig moment op de prt sc knop gedrukt want er zit niet echt een lijn ofzo in de film. Het is gewoon een aangename collectie beelden van het Engelse landschap die verder prima bij de muziek past.
Soundtrack Of My Life
DJ en Big Audio Dynamite-er Don Letts over z'n eerste elpee, z'n eerste concert en het liedje dat hij op z'n begrafenis gedraaid wil hebben. Tijdje terug deed hij ook al de Does Rock'n'Roll Kill Braincells?! rubriek.
Let's Do It
In mei verschijnt het nieuwe boek van Bob Stanley, Let's Do It: The Birth of Pop. Als ik het goed begrepen heb is het een soort van prequel van z'n fantastische alternatieve geschiedenis van de pop, Yeah Yeah Yeah, van een paar jaar terug. Ter promotie is er deze mailinglist die zo nu en dan een voorproefje van het nieuwe boek naar je emailt.
On The Nature Of Self-Portraits
Er stonden een paar heel leuke tracks op het album van Taraka (ex-Prince Rama) van eind vorig jaar. Hier vertelt ze over een andere kunstuiting, het tekenen van zelfportretten.
Is The Band Shirt Dead?
Canadese rapper Cadence Weapon filosofeert wat rond het thema Band T-Shirt.
Pop Muzik
De eerste Pop Muzik van het nieuwe jaar had een klein rouwrandje - Ronnie Spector, Rosa Lee Hawkins van de Dixie Cups - maar zat verder weer propvol nieuwe en onbekende muziek. Ook op Facebook en Twitter.
Mijn favoriete nieuwe Kerstliedjes van dit jaar (ze komen ook allemaal voorbij in de kerst/eindejaars aflevering van Pop Muzik hierboven):
Normaal verkeert de muziek van Piney Gir meer in country-achtige sferen. Ze heeft er de stem en de knauw in haar accent voor en volgens mij is het juist het contrast met de modernistische synthesizers in de achtergrond die deze bijdrage aan een kerstcompilatie van indiepoplabel WIAIWYA zo leuk maakt. Piney was trouwens ook verantwoordelijk voor de mooiste REM-cover van het jaar.
Het was een druk jaar voor Hiss Golden Messenger: een nieuwe plaat, een (soort van) dubversie van die nieuwe plaat en dan tegen het eind ook nog een kerstalbum. Dit was, in al z'n laidback-e kabbelendheid, mijn favoriet van O Come All Ye Faithful.
De kerstheid van kerstliedjes zit hem voor mij vooral in het geluid. Hoe meer belletjes, hoe meer kitchen sinks, des te twangender de gitaar, hoe beter. Deze van de Girl With The Replaceable Head scoort flink hoog op al de relevante dimensies (en is niet helemaal nieuw maar ik geloof dat die oorspronkelijke versie nergens op het internet te vinden is).
Maar goed, aan de andere kant mag ik ook graag liedjes die gewoon winter of sneeuw of de maand december in de titel noemen tot kerstliedjes bombarderen. Karen Peris is de stem van de Innocence Mission. Haar nieuwe solo-album A Song Is Way Above The Lawn verscheen in oktober (en klinkt om eerlijk gezegd niet heel anders dan de Innocence Mission) en noemt behalve het jaargetijde en de sneeuw en dat het koud is verder niets specifieks kersterigs en toch vind ik dit een kerstliedje.
Deze van de Nottinghamse band Loma houdt z'n kersterigheid redelijk bescheiden. Ergens diep in het stoffige Belle & Sebastian-achtige sfeertje, diep in de achtergrond van rinkelende open gitaarakkoorden, hoor ik een paar belletjes en tegen het eind komt er een koor langs, maar het resultaat is meer 'knus voor de open haard' dan 'opulent versierde kerstboom met piek en engelenhaar en flikkerende lichtjes'.
Did Chromatics’ Album Dear Tommy Ever Exist in the First Place?
Stukje grondige onderzoeksjournalistiek van Pitchfork. Heeft Dear Tommy, het mythische, jarenlang aangekondigde maar nooit verschenen album van Chromatics ooit echt bestaan? Een paar jaar terug ging het verhaal dat Johnny Jewel, de producer van de band, alle klaar liggende fysieke exemplaren van de plaat heeft laten vernietigen na een bijna-dood ervaring. Wat is daar van waar? Er waren meer ex-leden van de band in het nieuws deze week. Gitarist Adam Miller kondigde een soloplaat aan en zangeres Ruth Radelet coverde Elliott Smith.
The Story Of Bloghouse In Six Neon-Splattered Bangers
Een lijstje Youtubefilmpjes vormt de basis voor een gesprek met Lina Abascal, die net een boek heeft geschreven over de bloghouse-explosie van de vroege 2000s. Justice! Simian Mobile Disco! Bloc Party! Day 'N' Nite van Kid Cudi!
