Leeslinks voor op zondag:

A Blur Of Legs, Arms And Adrenaline
Ik was afgelopen donderdag naar Coventry, de UK City of Culture voor dit jaar. Alhoewel daar ter plaatse maar weinig van te merken was. Sterker nog, de reden waarom ik de trein had genomen, de tentoonstelling over het 2 Tone label in de/het Herbert Art Gallery & Museum, lijkt niet eens officieel onderdeel van het cultuurfestival. Wat een flater, want de enige reden dat de buitenwereld wel eens van Cov gehoord heeft is naar alle waarschijnlijkheid vanwege bands als de Specials en de Beat. De tentoonstelling zelf is de voor muziektentoonstellingen als dit gebruikelijke collectie foto's, flyers, video's en voorwerpen (instrumenten, kleding etc). De hoeveelheid tekst die een en ander aan elkaar breit vind ik misschien wat veel maar ik begrijp ook wel dat het belangrijk is dat het héle verhaal verteld wordt. Het leukste aspect van het geheel vond ik de bijdrages uit het archief van Jerry Dammers, de grote man achter 2 Tone en toetsenist van de Specials. Ik dacht altijd een beetje dat hij niet echt geïnteresseerd was in terugblikken op deze periode - muzikaal doet hij momenteel geheel z'n eigen ding en hij is ook helemaal niet betrokken bij de actuele Specials-reünie - maar hij heeft desalniettemin veel bewaard op zolder want de vitrines en muren staan en hangen vol met schetsen (voor logo's bijvoorbeeld), lijstjes (met mogelijke bandnamen) en divers creatief geknutsel dat meer of minder direct met de band en het label van doen heeft. En in de videointerviews die op diverse plekken in de tentoonstelling te zien zijn, vertelt Dammers op warme, nostalgische wijze over toen (en blijkt nog steeds niets aan z'n gebit te hebben gedaan). Enige minpuntje is misschien het gebrek aan muziek. Hier en daar komt er een flard voorbij maar pas aan het eind, in het laatste zaaltje, is een compilatie Top Of The Pops-optredens van de diverse betrokken bands op een groot scherm te zien. Het is geen wonder dat het hier het drukst is.

Does Rock ‘N’ Roll Kill Braincells?!
En op vrijdag was ik wéér de hort op. Naar het British Film Institute, gewoon hier in de stad, voor de premiere van de nieuwe film van St Etienne, I've Been Trying To Tell You. Zeg maar een soort van visuele aanvulling op hun nieuwe album, dat ook zo heet. Zoals wel vaker bij de films die de band produceert, zijn sfeer en mooie beelden belangrijker dan plot. Deze keer werkten ze samen met Alasdair McLellan, die vooral ervaring heeft in de mode- en parfumwereld, en dat kun je zien. De film is vijfenveertig minuten lang vooral mooie mensen, in weinig kleren, die een beetje rondhangen. De gebeurtenissen, voor zo ver aanwezig, suggereren iets van een vriendengroep maar dit zijn overduidelijk modellen en geen acteurs. Er worden (onhoorbare) gesprekken gevoerd nabij Marble Arch, gedold bij een waterval, gedanst rondom het kampvuur. De sfeer is nostalgisch en dromerig. Tussen de actie door zien we veel beelden van het Engelse platteland, verkeersborden (The North) en grote betonnen electriciteitscentrales. Luisterend naar de muziek is het opmerkelijk dat het album gemaakt is vóór de beelden want dit is Saint Etienne op z'n meest minimalistisch. Het zijn meer beats dan liedjes. Zangeres Sarah Cracknell's bijdrage is vaak niet meer dan een regelmatig herhalende flard vocalen. Om eerlijk te zijn denk ik dat zonder de film, die nieuwe plaat ietwat repetitief en aan de saaie kant is.