Show Us Your Space
Het plaatje van vandaag is de deel van de collectie console tape - als ik het goed begrepen het tape dat je tijdelijk op een mengtafel, bijv. in een studio plakt, voor aantekeningen en aanwijzingene enzo - aan de muur van Candyland Recording Studio in Dayton, Kentucky. En dan in het bijzonder die van de opnames van de meest recente plaat van de Breeders. Komt uit het artikel onder de link dat verder echt alleen maar interessant is als je heel erg een studionerd bent.
Een van de boeken op m'n (digitale) nachtkastje op het moment is Johan Harstad's Max, Mischa & het Tet-Offensief. Het ligt er al een tijdje trouwens. En het gaat waarschijnlijk ook nog wel even duren voor ik het uit heb. Het is een heel dik boek. Voorlopige indruk is best positief. Onderhoudend verhaal. Soms misschien iets te veel niet terzake doende details. Maar goed, anders krijg je die 1000+ pagina's ook niet vol natuurlijk. Het gaat over een Noorse jongen die op een gegeven moment vanwege het werk van z'n vader met z'n familie naar Amerika verhuist.
Het speelt zich af, of liever: het deel wat ik tot nu toe gelezen speelt zich af, in de jaren negentig en om de sfeer van toen een beetje neer te zetten heeft Harstad het zo nu doen over de muziek waar de hoofdpersoon, Max, en z'n vrienden into zijn. Dat gaat niet altijd even goed. Zie het fragment hieronder bijvoorbeeld. Te vinden op pagina 24.7% percent:
De manier waarop die zin over Loveless in elkaar steekt, wekt de suggestie dat het over de band Loveless gaat. Terwijl jij en ik natuurlijk weten dat hier het album Loveless van My Bloody Valentine bedoeld wordt. Dit zou trouwens een foutje van de vertaler kunnen zijn. Beneden staat het origineel. Daar staat wel 'de Loveless-plaat'. Maar, dat moet ik toegeven, de bandnaam My Bloody Valentine wordt nergens in het boek genoemd:
Harstad heeft de plaat overigens duidelijk wel eens gehoord:
Maar wat mij betreft is Harstad niet helemaal onschuldig. Die vermelding van Blind Melon in het eerste fragment is namelijk niet de eerste. Max en z'n vrienden zijn helemaal in de ban van deze band. Op zich wel te begrijpen. Dat hitje van ze was in 1993 onontkoombaar. Je hoefde maar MTV of de radio aan te zetten en het kwam binnen een paar minuten gegarandeerd langs. Maar het opvallende is dat in de sociale cirkel van Max het schijnbaar het album van Blind Melon een belangrijke plaat was. En dat vind ik érg ongeloofwaardig. Misschien dat het op Long Island anders was maar in míjn jaren negentig heeft niemand het ooit over de plaat van Blind Melon gehad. Ik kan me zelfs niet één andere single van de band herinneren.
Het plaatje van vandaag heeft helemaal niets met de rest te maken en heb ik ergens van het internet.
Dacht het mezelf relatief makkelijk te maken door, voor de september editie van Pop Muzik, te kiezen voor een Zweedstalig album van de maand. Zweeds, dat spreek ik wel een beetje. Heb er een jaar gewoond. Daar zelfs een taalcursus gedaan. Maar dat was ook al meer dan 20 jaar terug en dat bleek allemaal een beetje te zijn weggezakt. Dus de titels van de nummers van die, dus erg leuke, plaat van Rådjuret komen er niet helemaal natuurgetrouw uit. En dan struikel ik op andere plekken in het programma ook nog over Soedanese, Somalische en Japanse songtitels (de Franse en Duitse selectie deze keer was redelijk te doen) en is er ook nog ergens een lastige Italiaanse achternaam om te vermangelen. Maar muzikaal vond ik het weer een erg toffe aflevering. Voor de playlist zit je op Facebook.
Nyege Nyege 2018
Het vanuit Kampala, Oeganda opererende Nyege Nyege Tapes vind ik een van de interessantste labels van het moment. Ze specialiseren zich in electronische muziek - actueel en oud - uit de regio (Oost-Afrika) en zijn een van de weinige labels die muziek uitbrengen die totaal anders klinkt als alle andere muziek die je kent. Ze organiseren ook een jaarlijks festival, in Oeganda, en op de editie van dit jaar speelden onder andere Rian Treanor (verantwoordelijk voor een van dé singles van het jaar), Errorsmith en gewoon uit Nederland Another Nice Mess' DJ Marcelle. Fact Magazine stuurde een verslaggever om, wel, verslag te doen.
Lords of Chaos: Heavy Metal
Achter de schermen bij de opnames van de nieuwe speelfilm van Jonas Åkerlund. De film speelt zich af in de wereld van de Noorse black metal van de jaren negentig en vertelt in het bijzonder het verhaal van de vriendschap en rivaliteit tussen Mayhem's Euronymous en Varg Vikernes van Burzum (en bevat een bijrol van Sky Ferreira).
Don’t Give Up The Day Job
Amber Arcades, Los Campesinos en iemand van Trampolene over de baantjes die ze er naast hun carriere als rockster op na houden.
Crate Diggers
Een kijkje in de platencollectie van Mike Simonetti (ooit de man achter het Troubleman United label en later van Italians Do It Better).
Paintings and Polaroids
Het plaatje van vandaag is Pictures on my Wall: Miles Davis, een van de kunstwerken - Paintings and Polaroids - van Nicky Wire van de Manic Street Preachers die momenteel te zien zijn in het Tenby Museum and Art Gallery. Onder de link een interview over deze tentoonstelling in de NME.
Oral History Of The Judgment Night Soundtrack
Uitgebreide terugblik met heel veel van de mensen voor en achter de schermen bij wat voor mij met ruime voorsprong het belangrijkste album van 1993 was.
Vanished Into Music
Audiobonus. Crudo, het meest recente boek van Olivia Laing, ligt nog op m'n (digitale) Te Lezen-stapel maar de schrijfster is van meerdere markten thuis. Een paar jaar terug maakte ze voor BBC Radio 4 deze documentaire over Arthur Russell.
Britpop Is Back!
De Guardian over een trend die me ook al was opgevallen: dat steeds meer Britpopbands uit de jaren negentig weer bij elkaar komen voor live-optredens. Niet dat ze allemaal per se in de 'reünie'-categorie passen maar als ik de concertagenda er bij pak zou ik de komenden maanden naar Ash, Suede, Glasvegas, de Mull Historical Society en Collapsed Lung kunnen gaan. Ik denk dat ik het allemaal maar aan me voorbij laat gaan (alhoewel ik de Happy Mondays eigenlijk nog wel een keer zou willen zien).
Sing Me A Horse
Muziekjournaliste Jessica Hopper brengt later deze maand het autobiografische boek Night Moves uit en is daarom een pr-nieuwsletter begonnen waarin je kunt vinden waar, in Amerika, ze komt voorlezen enzo maar ook, in deze eerste editie, over het gebruik van het woord horse in de popmuziek door de jaren heen. Dit naar aanleiding van Kacey Musgraves' nog steeds fantastische single, High Horse.
What We're Listening To On Tour
Wat is een leeslinks-op-zondag zonder een bijdrage van St Etienne? De band is zojuist begonnen aan een Amerikaanse toer en weblog Brooklyn Vegan vroeg aan Bob, Pete en Sarah waar ze momenteel zo naar luisteren.
Burning Daylight Album Infomercial
Videobonus. Time The Teacher van Jerry David Decicca is een van m'n favoriete albums van het jaar tot nu toe. Hij blijkt een productief type want aan het eind van de maand verschijnt de opvolger al. Ter voorpret en promotie maakte hij voor op Youtube een (visueel lekker eenvoudig) filmpje waarin hij kort vertelt over z'n favoriete platen met speciale aandacht voor de albums waarop Gary Mallaber op drums - Van Morrison's Moondance en Bruce Springsteen's Lucky Town bijvoorbeeld - want die speelt ook op deze nieuwe plaat.
Het plaatje van vandaag heb ik van Twitter gestolen.
A Tour Through Bandwagonesque And More
De vier albums die Teenage Fanclub - sinds een paar weken met een bandlid minder - in de jaren negentig voor Creation maakte, zijn recentelijk in geremasterde versies op vinyl heruitgebracht. Hier in Uncut haalt de band anekdotes op over elk album dat ze maakte, ook die voor en na de vier die nu weer in de spotlight staan.
My Best Shot
Fotograaf Colin Lane over hoe hij de legendarische hoesfoto voor het debuutalbum van de Strokes maakte. (De Europese/Britse versie. Niet te kuise Amerikaanse uitvoering met de subatomaire deeltjes).
Four Strings More
Interview met Serafina Steer over, onder meer, Bas Jan (haar band), Bas Jan Ader (de kunstenaar), Jarvis Cocker en de harp.
The Wheels On The Bus Go Round And Round
Het plaatje van vandaag is een door Jean Julien bekliederde platenspeler, een Rega Planar 1 om te precies te zijn, en dat deed hij voor het goeie doel. Je kunt hem kopen. Net als exemplaren visueel verherbewerkt door bijvoorbeeld Gavin Turk, Jeremy Deller en Jake en Dinos Chapman. Meer informatie en plaatjes onder de link.
London City Island is een landtong in een van de bochten van de River Lea vlak voordat deze uitkomt in de Thames. Tot een paar jaar terug een desolaat stukje post-industriele rafelrand maar inmiddels met een bruggetje handig bereikbaar vanaf metrostration Canning Town en, zoals zoveel plekken in London, meteen volgebouwd met moderne dertien-in-een-dozijn woontorens rondom een anoniem ogend parkje dat alleen toegankelijk is voor bewoners en in de plinten een zielloze gastro-pub, een lege sportschool, een verkoopsuite van de projectontwikkelaar én, daarin onderscheid het zich wel, een galerie voor moeilijke electronische kunst.
Daar bij Arebyte is momenteel een intrigerende installatie van Lawrence Lek te zien. Nøtel is een, wel, verkoopsuite van een projectontwikkelaar maar dan voor een hyperfuturistisch hotel. En nep. Het werk bestaat uit een VR-deel en een aantal video-schermen waar je met een spelcomputercontroller door het hotel in kwestie kunt dwalen. De documentatie er omheen rept onheilspellend van drones, gezichtsherkenning en neuro-active speaker systems maar het oogt gewoon als het soort ruimtebasis-achtige omgeving waar, in mijn beleving, computerspelletjes zich al sinds jaar en dag afspelen.
Het is wel aardig om even door zo'n – helemaal onbevolkte, maar dat is ook onderdeel van het design – digitale wereld rond te lopen maar ik mis een beetje de diepere bedoeling. Het aardigst vind ik dat, als je op een gegeven moment op het (lege) kantoor van de CEO rondsnuffelt, je op het computerscherm een keihard dalende grafiek ziet. Is het project, ondanks de glanzende plaatjes en ronkende bewoordingen, niet zo succesvol als gepland? Misschien zitten er wel meer van dat soort details in Nøtel. Ik ben ze helaas niet tegen gekomen.
Een van de redenen voor mijn intresse was omdat de soundtrack is gemaakt door Kode9 en dat klonk verder lekker onheilspellend electronisch. De installatie is nog tot deze zaterdag te zien bij Arebyte in London en verhuist dan naar Stroom in Den Haag waar je het tot 4 november kunt komen bewonderen.
Er was geen live uitzending van Pop Muzik afgelopen maandag. Dat was geen verrassing. Ik weet inmiddels dat op Bank Holidays de studio dicht is. Maar dat maandelijks een radioprogramma maken zit zó in m'n systeem dat er, bijna automatisch, afgelopen weekend wel gewoon een stuk of 30 toffe nieuwe (en soms iets minder nieuwe) liedjes die ik graag had wíllen draaien in het Pop Muzik-mapje op de harde schijf van m'n computer stonden. (Ik ben nog ouwerwets: ik (koop en download en) draai vooral mp3'tjes. Spotify is leuk maar als het niet in bits op m'n computer staat mis ik toch iets. Winamp 4 Life!). En toen heb ik daar maar een non-stop-mix van gemaakt en die vervolgens op Mixcloud gezet. Zie boven. Ik heb zelfs een Album van de Maand uitgekozen. Op de vierde maandagavond van september weer met af- en aankondigingen. Like us in de tussentijd op Facebook. Ook voor de playlist bijvoorbeeld.
Glorious Extremes Mars By 1980 is de titel van een nieuw boek van David Stubbs (Mr Agreeable in de NME Melody Maker, maar dat is lang genoeg geleden) over de geschiedenis van de electronische muziek. Hier bij de Quietus legt hij zelf een beetje uit wat het idee achter het boek is. Op de site van de uitgever kiezen types als Bobby Gillespie, Simon Reynolds en Trevor Jackson hun drie favoriete electronische muziektracks en vertellen waarom.
Legally Blonde 2 Doesn't Make The Cut
Gruff Rhys van de Super Furry Animals is dit jaar verantwoordelijk voor de filmselectie op de donderdagavond van het End of the Road Festival dat eind augustus plaats gaat vinden. Hier licht hij zijn keuzes toe.
On Telling Your Own Story Courtney Barnett over toeren, liedjes schrijven en het runnen van een platenmaatschappij. Dat klinkt een beetje saai maar dat is het niet.
Waiting For The World To Catch Up
Videobonus. Kevin Shields van My Bloody Valentine over z'n collectie Fender Jazzmasters. Nee, ik heb er niet zo veel. Een stuk of 10, 12. En ook nog een paar in de schuur. Stuk of 25? Het valt allemaal best mee.
Tracking Down
Het plaatje van vandaag heb ik gestolen van Instagram en is een werk van Jill Cunniff vroeger (en nog steeds wel een beetje geloof ik) zangeres en bassist van Luscious Jackson. Volgende maand is er, in New York natch, een expositie. Bij Stereogum vertelde ze er meer over.
Bijna vergeten terwijl het toch een memorabele uitzending was, de juli-editie van Pop Muzik. Met muziek uit onder meer (Engeland, Amerika en) Japan, Nieuw-Zeeland, Somalië, Democratische Republiek Congo, Noorwegen, Ehtiopië, Frankrijk (niet alleen het album van de maand) en de jaren negentig (de opener). De playlist staat op Facebook. Volgende maand sla ik een keertje over want dan valt de vierde maandag van de maand op een Bank Holiday en, weet ik inmiddels uit ervaring, is het studiogebouw dicht. Misschien dat ik toch gewoon 2 uur aan leuke nieuwe liedjes verzamel maar dat ik er dan een continue mix voor op Mixcloud van maak.
Misschien trouwens ook een goeie gelegenheid om de Stereo-nieuwsbrief weer eens onder de aandacht te brengen. Niets bijzonders hoor. Gewoon zo nu en dan de laatste 10 posts van de site in je mailbox. Want niet iedereen gebruikt rss-feeds meer.
Als der Satan Laufen Lernte
Edwin Brienen presenteerde in de jaren negentig spraakmakende radioprogramma's voor de VPRO. Daarna verhuisde hij naar Berlijn en werd filmmaker. Vorig jaar keerde hij, gedeeltelijk, terug op z'n oude metier en schreef en regisseerde een hoorspel voor de WDR Radio (en speelde zo te horen een van de kleinere rolletjes). Als der Satan Laufen Lernte is het gedramatiseerde levensverhaal van Anton LaVey, stichter van de Church of Satan. Met bijrollen voor onder meer Lady Gaga, de Eagles en Marilyn Manson.
At Leisure: Darren Hayman On A Heritage Railway
Deze serie korte filmpjes van The Quietus waarin bekende muzikanten over hun niet-muzikale hobbies geportreteerd worden blijft mooie afleveringen ophoesten. Hier zien we Hefner's Darren Hayman rondstruinen - hi vis hesje, conducteurssleutel in de hand - op en rond de treinen van het toeristische oude lijntje tussen Epping en Ongar, net iets ten noorden van London.
Alex Turner's Many Looks, Ranked
Belangrijke consumenteninformatie over de diverse haarstijlen van de Arctic Monkeys zanger door de jaren heen.
Beat Positive
Het plaatje van vandaag is de digitale promo-flyer van de tentoonstelling Beat Positive in de Getty Images Gallery hier in London met veel foto's uit de begindagen van de hiphop. Bij Dazed schudt Janette Beckman, een van de fotografen wiens werk er hangt, de ene na de andere anekdote uit haar mouw over hoe het is om bijvoorbeeld met Salt-N-Pepa, Slick Rick en LL Cool J te werken.
