A Bitter Taste of Britpop
Ik geloof niet dat ik me Lick kan herinneren uit de hoogtijdagen van de Britpop. Ook de ene single waarvan de video is geëmbed in dit interview met de frontman van de band doet niet 1-2-3 een belletje rinkelen; behalve dan dat het heel erg klinkt als het soort glamrock-y pop waar ik toen gek op was. En toch vond ik het een enorm leuk stuk om te lezen. (Is trouwens al uit 2007, zie ik net, geen idee waarom het afgelopen week ineens op m'n radar kwam. Maar goed, een terugblikartikel kan niet echt verouderen).
The Aquarium Drunkard Interview
Interview met Norman Blake en Ryamond McGinley van Teenage Fanclub. Een van m'n favoriete blogs trouwens dat Aquarium Drunkard. Het zijn niet de beste interviewers maar ik ontdek er regelmatige toffe nieuwe en ouwe muziek. Hier een gesprekje met de man achter de schermen.
Restoration
Interview met Azure Ray. Moet bekennen dat ik nog niet heel enthousiast wordt van de tot nu toe verschenen voorproefjes van hun nieuwe plaat maar aan het begin van deze eeuw waren ze een van m'n lievelingsbandjes.
The Case Against the Eagles
Vijf argumenten tegen de Eagles. Met bijdrage van Will Sheff van Okkervil River.
Live from Subliminal Projects
Op het plaatje bovenaan vandaag zie je werk van indierockschilder Steve Keene. Je kent hem bijvoorbeeld van de hoes van Pavement's Wowee Zowee. Er loopt momenteel een Kickstarter om geld bij elkaar te krijgen voor een boek dat een overzicht moet geven van s'mans artistieke oeuvre. Denk niet dat het de bedoeling is dat dit overzicht compleet gaat zijn want hij houdt er nog al een aparte (en zeer productieve alhoewel wat repetitieve) werkwijze op na.
Shock G Liked His Oatmeal Lumpy
Tom Breihan op Stereogum over de deze week overleden rapper Shock G. Digital Underground - en om eerlijk te zijn vooral de hitjes, Doowutchyalike en The Humpty Dance - waren een van mijn eerste favoriete rappers.
Ten Year Town
Interview met Ashley Monroe over Nashville, haar nieuwe plaat, Rosegold, en over met de auto door Nashville rijden terwijl je naar Rosegold luistert.
Pop Muzik 26 April 2021
Het zou best kunnen dat er een liedje in deze meest recente aflevering van Pop Muzik zit dat ik wél af- of aankondig maar niet draai. Bij het aan elkaar plakken van de losse tracks en gesproken links (zo gaat dat als het niet live in de studio kan) kwam ik ineens 2 minuten programma te kort en ik kon zo snel niet uitvogelen hoe dat kwam. Misschien waren de outro's van de uitgekozen liedjes deze maand een stuk langer dan normaal of ben ik dus gewoon eentje vergeten. Laat het me weten als je hem vindt!
Private Dancer
Het plaatje van vandaag is een foto van een tentoonstelling in het California African American Museum in Los Angeles (nog tot 9 mei te zien) met werk van Nikita Gale geinspireerd door de live-optredens van Tina Turner. By Hyperallergic kun je er meer over lezen.
Dublin Artist Tackles Grief And Politics With The Respect They Deserve
Afgelopen week kocht ik m'n eerste concertkaartje in meer dan een jaar. Het concert zelf is pas in oktober maar ik heb toch al enorm veel zin in. Omdat ik wel weer toe ben aan een avondje bandjes kijken. Maar ook omdat het een concert van For Those I Love is. Die band intrigeert me al een tijdje enorm. Een soort Ierse Streets; alhoewel het soms ook wel iets weg heeft van een Dublin Faithless, maar zo'n Birthday/The Pain is gewoon een classic. En het verhaal achter hun debuutalbum is ook boeiend.
Teenage Kicks
Norman Blake van Teenage Fanclub (ze hebben volgende week een nieuwe plaat uit) over z'n verleden als skateboarder (en meer).
Does Rock ‘N’ Roll Kill Braincells?!
Ik link vaker naar deze rubriek in de NME maar ik vind het gewoon vaak erg leuke stukjes opleveren. Het quizelement slaat nergens op maar op een of andere manier nodigt het format uit tot het opdissen van ándere anekdotes dan die de muzikant in kwestie altijd opdist in dit soort terugblikkende interviews. Deze keer is Norman Blake van Teenage Fanclub het lijdend voorwerp.
Five Right Now
Lijstje. De vijf favoriete liedjes van het moment volgens Katy Kirby (die op haar beurt, met Cool Dry Place, verantwoodelijk is voor een van mijn lievelings van de laatste maanden).
Melanie C's 90s mix
De soundtrack van vandaag is Melanie C's mix die ze samenstelde voor de nineties-week van BBC 6Music (zie ook het plaatje van vandaag). Ik kan me niet voorstellen dat de Spice Girl zelf met Garageband Spice Up Your Life en Aphex Twin's Windowlicker heeft zitten beatmatchen maar het idee is leuk.
I’m Her Plus one
Zo gaat dat nu eenmaal: heb je een nieuw product uit dan sta je ineens in alle kranten en bladen. Een paar weken terug kon je al een voorproefje lezen uit het nieuwe boek van Tracey Thorn over Go Betweens drumster Lindy Morrison, nu is het tijd voor een interview met Tracey over dat boek.
We’ll See You All At Oki-Dogs
Hele lange longread over Oki-Dog, een hotdogtent op in West Hollywood dat blijkbaar een ontmoetingsplek was voor alle punkbands uit Los Angeles. De Germs, de Circle Jerks en Redd Kross worden allemaal genamedropt. Zelfs Andy Warhol komt langs. Omdat het een artikel op een site over eten is, eindigt het met een recept.
The Strange World Of...
Lijstje. De twee heren van Arab Strap over de tien hoogtepunten uit hun eigen oeuvre.
His Favorite Creation Records Releases
Nog een lijstje. Pete Astor (vroeger van The Loft, de Weather Prophets en de Wisdom of Harry. De laatste jaren vooral onder z'n eigen naam) over z'n favoriete releases op het Creation label.
Record Label Pets
Op het plaatje van vandaag zie je twee huisdieren van een van de medewerkers van Sub Pop Records. Ik heb het geleend uit dit stukje kwaliteitsmuziekjournalistiek over, wel, de huisdieren van medewerkers van bekende (en minder bekende) platenlabels. Helaas zonder bijdrage van Creation Records.
Part Dolly Parton, Part Lord Byron
Voorproefje uit dat nieuwe boek over The Fall (samengesteld door Bob Stanley en Tessa Norton). Dit stuk gaat in het bijzonder over de Amerikaanse invloeden op het oeuvre van Mark E. Smith. (Het plaatje van vandaag is een voorproefje uit een heel ander soort boek over een andere Noord-Engelse postpunkband).
Natural Evolution
Kip Berman van The Pains of Being Pure at Heart heeft een nieuw (solo)project, The Natvral. Het debuutalbum onder dit alias, Tethers, verscheen deze week en volgens mij vind er ik niet zo heel veel aan. Maar dit interview is desalniettemin de moeite waard.
Excavate!
Interview(tje) met Bob Stanley over een nieuw boek met essays en dergelijke over The Fall dat hij samenstelde met Tessa Norton.
Can I Borrow A Lipstick
Voorproefje uit het nieuwe boek van Tracy Thorn. Over haar vriendschap met Go Betweens-drummer Lindy Morrison.
Tea With Jarvis
Een kopje thee met Jarvis Cocker. (Oorspronkelijk verschenen in Youth's (Killing Joke, producer) Mü Magazine)
Hafsa Zayyan’s List of Good Books
Een lijstje met boekentips van Hafsa Zayyan wiens eigen debuutroman, We Are All Birds of Uganda, net is verschenen bij Stormzy's #Merky Books.
Pop Muzik 22 March 2021
En de soundtrack van vandaag is natuurlijk de meest recente aflevering van Pop Muzik. Vorig weekend aan de keukentafel in elkaar geplakt, afgelopen maandag on air op de lokale radio en nu voor de eeuwigheid bewaard op Mixcloud.
Tricky and the Making of Maxinquaye
Producer Mark Saunders stort een halve boekenkast aan meer dan lezenswaardige anekdotes over het opnameproces van Tricky's Maxinquaye over je heen in deze lange longread.
My Firsts Jane Weaver over haar eerste baantje, haar eerste instrument en de eerste keer dat ze dronken was. Haar nieuwe album Flock is een aanrader (en, spoiler alert, morgenavond Album van de Maand in Pop Muzik).
The Grief I Have Caused You
Het plaatje van vandaag is een voorproefje van de tentoonstelling met kunstwerken van Devandra Banhart die tot, ehm, gister te zien was bij de galerie Nicodim in Los Angeles. Nou ja, bij Hyperallergic kun je lezen hoe het was.
Toppermost
Het stukje waar de link hierboven naar verwijst is aardig; iemand heeft een lijstje gemaakt van z'n tien favoriete Apples In Stereo-liedjes en licht die toe. Maar wat ik nog leuker vond is dat ik vervolgens een beetje ging googlen naar wat Rob Schneider van de band vandaag de dag doet en ik leerde dat hij gepromoveerd wiskundige is en aan de University of Georgia werkt. Dit al wat oudere artikel is enorm aandoenlijk.
Small Talk
De eigenzinnige Zweedse singer/songwriter Jens Lekman blijkt al sinds begin dit jaar, geinspireerd door Nick Cave's Red Hand File, ingestuurde vragen van fans te beantwoorden op z'n website. Onderwerpen als migraines, Tupac en het filmfestival van Göteborg zijn al voorbij gekomen.
Ik Wil Een Popster Worden
Er staan een paar enorm toffe nummers op Palberta5000, het nieuwe album van Palberta (er staan helaas ook net iets te veel hele saaie, minutenlang om dezelfde herhaalde riff cirkelende nummers op de plaat). Front interviewde Lily Konigsberg van de band (die er trouwens ook allerhande solo- en zijprojecten op na houdt).
My Firsts
Malcolm Middleton van Arab Strap over z'n eerste bandje, z'n eerste kus en de eerste keer dat hij naar het ziekenhuis moest.
Time Decorated
Videobonus. Driedelige videoserie uit de koker van The Broad, een museum voor hedendaagse kunst in Los Angeles, over de muzikale invloeden in het werk van Jean-Michel Basquiat.
AAI
Het plaatje van vandaag is een screen shot van de bijdrage van Mouse On Mars aan het digitale kunstfestival CTM Cyberia. Ik moet bekennen dat ik er helemaal niets van begrijp. Is het interactief? Hoort er geluid bij? Ik klik me een ongeluk maar er lijkt niets te gebeuren en ik hoor ook niets. Oh, wacht ik zie nu pas dat deze versie op de website slechts een voorproefje en dat je voor de totale artistieke ervaring een apart programma moet downloaden. Weet niet of ik dat aandurf hoor, van dit voorproefje slaat de ventilator van m'n laptop al in de overdrive. Wel snel zijn als je het zelf wil uitproberen want vandaag is de laatste dag van het festival.
Ik zag nóg een muziekdocumentaire recentelijk. Wel, meerdere zelfs. Die over Britney en Billie bijvoorbeeld ook. Maar vandaag wil ik het hebben over Teenage Superstars, al een paar jaar oud, maar onlangs voor het eerst op TV te zien, wederom op Sky Arts.
Teenage Superstars is de opvolger van Big Gold Dream uit 2015. Dat was, het is een tijdje geleden dat ik die gezien heb, een zeer onderhoudende documentaire over de Schotse indiepop van de eerste helft van de jaren tachtig. Postcard Records. Orange Juice. Josef K. En wat daar aan voorafging. Teenage Superstars gaat juist over de periode die daarna kwam. Als ik Wikipedia mag geloven was het aanvankelijk zelfs de bedoeling dat het één film zou worden maar bleek er een overdaad aan interessant materiaal. Wat ik me er van herinner was Big Gold Dream een verhaal met een kop en een staart. Teenage Superstars zit vol met mijn favoriete bands en mijn favoriete muzikanten en ze dissen fantastische anekdotes op maar er zit frustrerend weinig structuur in.
De makers lijken te veel dingen te willen vertellen en bovendien dingen die niet per se heel veel met elkaar te maken hebben. In de eerste plaats is er het verhaal van de Pastels. Dat begint netjes zo ongever net na het eind van het verhaal van de vorige film en frontman Stephen Pastel wordt, terecht, gepresenteerd als een centrale spil in het Glasgowse indiepopwereldje. Maar dan is er ook het verhaal van Primal Scream. Begint in dezelfde stad in ongeveer dezelfde periode maar staat grotendeels los van de Pastels. Een link is dat beide bands op een gegeven moment platen uitbrengen bij Creation maar dat betekent dat de film, over Schotse jaren tachtig indiepop dus, ineens afzakt naar London want daar verkeert Alan McGee op dat moment. Van hieruit is het geen al te onlogische stap naar het verhaal van de Jesus & Mary Chain maar dat heeft ook weer zo z'n geheel eigen dynamiek.
Intussen borrelt er ook al even een weer hele andere verhaallijn in het nabijgelegen Bellshill. Daar zetten schoolvrienden Norman Blake, Duglas Stewart en Sean Dickson hun eerste schreden op het muzikale pad. Dit vind ik de leukste momenten en wat mij betreft had dit een film op zichzelf mogen zijn. De flamboyante Stewart is het enthousiastst en zijn BMX Bandits komen het eerst van de grond (en iedereen speelt daar wel een tijdje in). Sean Dickson's Soup Dragons zijn vervolgens de eerste echte doorbraak. Eerst als C86 indiebandje maar vervolgens nóg succesvoller als ze de drummer kwijtraken en met dancebeats in de weer gaan. De documentaire wil graag benadrukken dat de Soup Dragons een hit scoorden met Mother Universe ver voordat Primal Scream aan kwam kakken met Loaded. De derde acte van dit verhaal is natuurlijk Teenage Fanclub. De band met een hoog doe-maar-gewoon-dan-doe-je-al-gek-genoeg gehalte maar ook de langste adem van het hele stel (en wederom een Creation connectie). Oh, en Eugene Kelly (Vaselines, Eugenius) komt op een gegeven moment ook nog om de hoek kijken en krijgt z'n eigen verhaallijn.
Als film een beetje onsamenhangend dus maar het zit vol aandoenlijke onderdelen. De dubbelinterviews met Norman Blake en Duglas Stewart en Norman Blake en Sean Dickson zijn zó lief. Alan McGee heeft zoals altijd de smeuigste anekdotes. Over Alex Chilton bijvoorbeeld of over die keer dat BMX Bandits eindelijk een hit hadden geschreven maar das ze het nummer, Serious Drugs, precies uitbrachten in de week dat BBC Radio 1 een anti-drugs-week deed en ze dus nul kans op airplay hadden. En iedereen heeft nog steeds over die keer dat Julian Cope in de NME een artikel schreef over zijn favoriete jaren zestig psychedelica platen en wat voor een belangrijke inspiratiebron dat was. En Kurt Cobain natuurlijk, die was fan van de BMX Bandits en de Vaselines, en deed zo z'n best om ze onder de aandacht van een groter publiek te brengen, met wisselend succes.
Dat interviews met een paar grote namen ontbreken - Bobby Gillespie, de broertjes Reid - is opvallend maar niet zo heel erg. De tamboerijnspeler uit de vroege dagen van de Scream blijkt ook een hilarisch figuur en de Jesus & Mary Chain zien we op archiefbeeld geïnterviewd door Bart Peeters(!). Ter compensatie krijgen we Thurston Moore met een beetje overbodige kijk op de gang van zaken vanuit de Amerikaanse hoek.
Het is verder dus een standaard muziekdocumentaire - met pratende hoofden en archiefbeelden en alles - maar wel zo eentje die je leuker gaat vinden als het onderwerp je interesseert. Het voornaamste zwakke punt is dat de makers als te ambitieuze jongleurs net iets te veel ballen in de lucht proberen te houden. Ik wil niet zeggen dat ze ze vervolgens laten vallen maar als kijker stuiter je wel flink heen en weer tussen de verschillende verhaallijnen. Het enige wat wél echt duidelijk is, is het eind, want dat is begin jaren negentig als Grunge en Britpop als een pletwals over het voorheen zo fijn bescheiden en pittoreske Britse indiewereldje denderen.
The New Cue
Meer dan twintig jaar geleden begon ik Stereo als e-mail-zine. Een verzameling links en recensies en nieuwsberichtjes waarop je je per e-mail op kon abonneren. Op een gegeven moment werd het een blog want dat was toen erg hip (en makkelijker te onderhouden). En dat is het de afgelopen decennia gebleven ondanks (flink) teruggeschroefde updatefrequentie (en bezoekersaantallen) en een schier eindeloze parade aan nieuwe internettrends. Twitter. Podcasts. Clubhouse. Non-Fungible Tokens. De meest opmerkelijke in dit rijtje vind ik overigens de terugkeer van de e-mail-nieuwsbrief. De cirkel is weer rond. Iedereen heeft ineens een Substack. Ook de voormalige redactie van het Britse muziektijdschrift Q. Ze noemen het The New Cue en voorlopig is een nog even gratis en de editie van deze week heeft onder meer interviewtjes met Alanis Morisette, Alex Peterson van The Orb en Simon Williams van Fierce Panda. (In Stereo kwam ik nooit echt verder dan een Q&A met iemand van Girls Against Boys).
On Bringing Euphoria To A New Gen Of Ravers
Interview met Danny L Harle. (Ben niet zo erg gecharmeerd van de gabber op z'n nieuwe album, Harlecore, maar ik snap dat het uitmaakt van z'n geluidenpalet en de trance/rave-dingen zijn wel helemaal up my street).
No Image
Gesprek met Stewart Lee en (regisseur) Michael Cumming over de documentaire King Rocker (weet je nog?) over/met Rob Lloyd van de Nightingales.
I Am a Cliche
Over muziekdocumentaires gesproken. Rachel Aggs (van actuele bands als Trash Kit, Sacred Paws en Shopping) over I Am A Cliche, een nieuwe film over Poly Styrene van X-Ray Spex. (Zelf nog niet gezien. Gisteren op Sk Arts uitgezonden dus hopelijk binnenkort).
I Feel Quite Mortified
Vice interviewt Marilyn Manson-fans over de door de zanger geïnspireerde tattoos die ze hebben laten zetten en wat ze daar nu van vinden.
Pop Muzik 22th February
De soundtrack voor bij bovenstaande longreads is de meest recente aflevering van Pop Muzik. Al weer bijna twee weken oud - en net als de meeste uitzendingen van het afgelopen jaar thuis, achter de keukentafel, in elkaar geknutseld - maar de muziek is nog steeds hartstikke fresh. (En geen Van Morrison).
In King Rocker doet comedian Stewart Lee ongeveer hetzelfde voor het fenomeen de muziekdocumentaire als dat hij de afgelopen jaren deed voor het concept stand up comedy in z'n BBC-show Stewart Lee's Comedy Vehicle. Hij deconstrueert het, keert het binnenstebuiten. Hij treitert en zeurt. En het uiteindelijke resultaat is iets dat bekend voorkomt maar eigenlijks iets geheel nieuws en eigens is.
Van een afstandje bekeken is King Rocker een documentaire over Robert Lloyd van de postpunkband de Nightingales (en daarvoor van de Prefects). Veel van de standaardelementen van een muziekdocumentaire zijn aanwezig: interviews met het onderwerp zelf, met mensen uit z'n verleden, Paul Morley doet z'n zegje, John Robb ook, veel archiefopnamen, livebeelden. En alles staat ook nog eens in een min of meer chronologische volgorde.
De storing zit hem in de eerste plaats in de aanpak. Het is niet zo zeer een film van Stewart Lee over Nighingales maar een film over Stewart Lee die, samen met Rob Lloyd, een film over Nightingales maakt. De film begint met beelden over een lezing over het maken van de film. Veel van de gesprekken tussen Lee en Lloyd gaan over het maken van de film. Veel van de grappen in de film gaan er over dat ze expres laten zien dat ze een film aan het maken zijn. Op een gegeven moment probeert Lee middels het stellen van een vraag Lloyd een bepaalde anekdote te laten vertellen. Als dat niet 'spontaan' lukt, probeert hij het met 'kun je over X vertellen maar dan net alsof ik het je niet gevraagd heb'. De heren hebben er zelf de grootste lol om.
Wat me brengt bij het andere opvallende kenmerk aan de film, de betrouwbaarheid. De meeste anekdotes lijken met een grote knipoog te worden verteld. Er wordt wederhoor gepleegd maar dat gebeurt zo overdreven dat het z'n doel voorbijschiet. Na een verhaal over John Taylor van Duran Duran of Paul Morley komt respectievelijk John Tayor van Duran Duran of Paul Morley in beeld die zegt dat er niets van waar is of dat hij er zich niets van kan herinneren. De ondertiteling van opnames waarin de band aangekondigd wordt op de Duitse televisie wordt opzettelijk verkeerd vertaald.
Het hoogtepunt wat het spelen met de waarachtigheid betreft, is een scene voor de deur van de venue waar de jaren '70 punkband van Lloyd, de Prefects dus, haar eerste optredens deed (zo'n bezoekje is een ander standaard element uit de klassieke muziekdocumentaire). Lloyd doet z'n verhaal vier keer. Telkens in een andere steeg of straatje. De laatste keer staat het tweetal Lee en Lloyd, ze kunnen hun lachen nauwelijks inhouden, naast een afvalcontainer te doen alsof dat de ingang van het betreffende zaaltje is.
Aan de andere kant is er de scene waarin een roadie(?) van de Ramones vertelt over hoe Lloyd en z'n vrienden vanuit Birmingham naar London kwamen voor een optreden van de band en de hele dag rondhingen bij de venue, de Roundhouse. En dat de Ramones, Johnny Ramone voornamelijk, daar zo van opkeken dat ze fans bleken te hebben aan de andere kant van de wereld. Er zijn foto's van de middag waar ze met z'n allen op staan. Dat kan toch niet allemaal nep en verzonnen zijn? Het is zo lief en aandoenlijk.
Natuurlijk is die ongemakkelijke reactie de bedoeling. Een van de terugkerende vragen is 'hoe wil jij (Rob Lloyd) herinnerd worden?'. En de ironie is dus dat deze film als stukje geschiedschrijving op dit gebied ongeschikt is. Typisch Stewart Lee. Maar het maakt de film wel grappig en onderhoudend en schurend alhoewel de rek er tegen het eind een beetje uit is. Anderhalf uur is aan de lange kant en over de huidige samenstelling van de band valt niet zo veel spannends te vertellen.
Met zo veel aandacht voor de vorm, komt de muziek van de band(s) er ook een beetje bekaaid vanaf. Misschien is dat maar beter. Vind wat de Nightingales doen zelf niet heel erg interessant qua postpunk. Niet half zo goed als, om maar eens een tijdgenoot te noemen, The Fall. En, om eerlijk te zijn, denk ik dat je voor een film over Mark E Smith weinig erbij hoeft te verzinnen om hem boeiend te maken.
Geen hoe King Rocker in Nederland te zien is trouwens. Hier in Engeland liep de film recentelijk op Sky Arts en daarna op de bijbehorende on demand service.
