On Taking Your Time
Jason Pierce van Spiritualized over Kris Kristofferson, Nick Cave, Brian Wilson en meer.
Turned Out A Punk
Audiobonus. De podcasts van Fucked Up's Damien Abraham waarin hij met iemand over punk van vroeger praat zijn mij vaak te niche maar deze waarin Thurston Moore te gast is heb ik bijna ademloos afgeluisterd. Moore vertelt gewoon de ene na de andere briljante anekdote over het New York van de jaren zeventig en Abraham hoeft alleen maar in de achtergrond enthousiast te grinniken. Duurt iets van anderhalf uur maar is elke minuut waard.
Als presentator van een programma op een klein community radiostation voelde dit verhaal over een DJ die al jaren radioshows maakt vanuit de schuur achterin z'n tuin voor een publiek dat bestaat uit 1 persoon, z'n vrouw, erg herkenbaar. Alhoewel ik nog geen telefoontje heb gehad van BBC Three Counties over een eventueel gastoptreden. Terwijl de Pop Muzik van afgelopen maandag er toch weer eentje was om je vingers bij af te likken. Met muziek van onder meer Fonda 500, Eerie Wanda, Marianne Faithfull, The Limiñanas en drie liedjes van het kortste Album van de Maand ooit. De volledige tracklisting staat op Facebook.
Three Pivotal Relationships That Built The Beastie Boys
We hebben de afgelopen tijd - wat met het verschijnen van die autiobiografie van ze - niet echt geleden onder een tekort aan interviews met en stukken over de Beastie Boys maar dit is toch nog een lezenswaardige aanvulling. Over wat Bad Brains, Madonna en Run-DMC voor de band betekent hebben.
Snelwegen en Smartlappen
Prachtig verslag in woord en beeld van de recente Engelse toer van de Homesick.
Introducing Spring Summer Eighteen
Interview met John Tuvey, de drummer van Flowered Up, want die dook ineens op als model in de voorjaarscatalogus van een best wel duur ogend modemerk.
I Remember The dB's
Schrijver Jonathan Lethem haalt persoonlijke herinneringen op aan de dB's in de nieuwste editie van Oxford American.
So I Just Did My Own Stuff
De Australische Courtney Barnett over de illustraties die ze maakt voor haar eigen platen en ander promotiemateriaal.
Het plaatje vandaag is een van de promofoto's die het Field Day-festival van de week de wereld instuurde om bekend te maken dat ze vanaf volgend jaar een nieuwe thuishaven hebben, een paar voormalige industriële hallen (plus buitengebied) ergens in Tottenham. Ik ben nog nooit op Field Day geweest, maar ik vond dit een erg mooie foto.
Het voelt als een afscheidsrondje voor de band maar dat is het niet. Niet officieel. Voor voorjaar volgend jaar heeft Teenage Fanclub bijvoorbeeld al een uitgebreide wereldtoernee gepland. Die tour is één van de redenen dat het afgelopen woensdag in de Electric Ballroom een beetje als een begrafenis voelt. Bassist (en 1 van de 3 songschrijvers en wat mij betreft die met de mooiste liedjes) Gerald Love had er geen zin meer in om voor weken achtereen naar de andere kant van de aardbol te moeten. De overige bandleden wilden dat wel en dus houdt Love er mee op.
De andere reden is dat zo'n beetje alle platen van Teenage Fanclub recentelijk zijn geremastered en heruitgebracht en hun hudige Britse tour - langs Glasgow, Manchester, Birmingham, London - bestaat uit steeds drie avonden op rij waarin ze telkens twee albums uit de jaren negentig in hun geheel gaan spelen. Alhoewel ik aanneem dat de band volgend jaar ook gewoon weer veel van deze liedjes gaat spelen, voelt het alsof er een hoofdstuk wordt afgeloten.
Ik kreeg op het laatste moment, met een beetje geluk en toeval, een kaartje voor de middelste avond en daar was ik erg blij mee. Alhoewel Songs Of Northern Britain uit 1997 me niet heel veel zegt, is Grand Prix van twee jaar daarvoor volgens mij waarschijnlijk het beste Teenage Fanclub album. En die speelden ze dus als de eerste set van de avond. En dat was erg mooi. Teenage Fanclub is niet de meest sprankelende liveband ter wereld en de perfecte tracklisting voor een album is niet per se hetzelfde als de ideale setlist voor een optreden maar het was bijzonder. Uit volle borst meezingende uitverkochte zaal (ongeveer 87% man) en om de haverklap 'don't go, Gerry!' geroep uit het publiek. En de liedjes zijn prachtig. De samenzang engelachtig. De gitaren een warm bad. De basloopjes de spreekwoordelijk kersen op de taart. Sparky's Dream. Discolite. Ain't That Enough. En de liedjes van de andere twee ook wel hoor.
De band is in opperbest humeur. Dat ontslag nemen bij (of ontslagen worden door) Teenage Fanclub geen effect lijkt de hebben op hun onderlinge vriendschappen bewijst dat diverse ex-drummers deel uitmaken van de huidige toer. Brendan O'Hare zat de avond d'rvoor achter het drumstel - hij speelde op de albums waar ze tóen nummers van speelden - en zorgt vandaag voor comic relief door te doen alsof hij een van de roadies is en loopt zo nu en dan met een clipboard over het podium om te checken of iedereen wel genoeg tamboerijnen heeft.
De voorste linie is in de bijna drie decennia dat de band bestaat altijd constant geweest. Drie songschrijvers die alledrie voor elke plaat trouw hun eigen liedjes leverden en die dan zongen. Live ook. Kan me niet voorstellen dat je bij toekomstige Teenage Fanclub-optredens nog de nummers van Love gaat horen. Dan wordt het toch een heel andere band. Vanavond gaan na Speed of Light, het slotnummer van Songs from Northern Britain, al snel de zaallichten aan. Geen toegift. Geen bloemen. Geen tranen.
Alhoewel ik als in Engeland wonende Nederlander nooit zo goed weet wat ik met Armistice Day aan moet - de Eerste Wereldoorlog? Daar hadden wij toch niet mee van doen? - ging de dag dit jaar voor mij niet helemaal onopgemerkt voorbij. Op de (zater)dag vóór 11 november deed Darren Hayman een optreden met louter liedjes uit z'n Thankful Villages-project in de Union Chapel in het kader van Daylight Music.
Ter verfrissing van het geheugen: Thankful Villages zijn de dorpen in Engeland en Wales waarvan in de eerste wereldoorlog alle naar het front gestuurde dorpelingen weer levend terugkwamen. Hayman ging ze een voor een langs om ter plekke een liedje te schrijven of verhalen te registeren. Dat leverde al met al drie albums, 54 schilderijtjes en een website vol video's op. En een soort van theatervoorstelling. De liedjes gaan overigens zelden tot nooit óver de eerste wereldoorlog.
De middag bestaat uit drie sets. De eerste is akoestisch en die is, ondanks een charmante bijdrage van Fairport Convention's Judy Dyble, en de anekdotes van Hayman tussen de nummers door een beetje saai. De tweede set is vooral gesproken woord: veld-opnames met verhalen van dorpsbewoners van de dorpen die hij bezocht of hier ter plekke voorgelezen teksten door gasten die op het balkon aan de andere kant van de zaal (kerk) tegenover het podium staan. Ze worden begeleid door een tokkelende Hayman en een band bestaande uit een bassist, een summier drumstel en een violinist.
De derde set is met diezelfde semi-akoestische band – aangevuld met Hannah van Owl & Mouse op vocalen – en die is vooral gevuld met de uptempo, vollere popliedjes; de hits. Deze laatste set is mijn favoriet. De opzet – en verhalen en dergelijke – verschilt overigens niet veel van wat Hayman deed de vorige keer dat ik hem een Thankful Villages-set zag doen. De opmerking over dat er net van de week de 55ste Thankful Village is ontdekt is wel helemaal nieuw.
Deel 3 van het project is als album net verschenen. Reden voor een uitgebreid interview met Hayman in de Quietus en zondag was hij ook een half uur lang op de radio (maar dat heb ik zelf nog niet beluisterd). Sowieso was hij erg druk deze week want voor The Quietus schreef hij over de Charlie Brown-tentoonstelling die momenteel in Somerset House te zien is.
Revelations From Lou Reed's Archivist
Lang en zeer informatief interview met Don Fleming, die ik vooral ken als producer uit de jaren negentig, maar die er blijkbaar al die jaren ook een parallelle carriere als archivaris op na hield en nu ingehuurd is om het archief van niemand minder dan Lou Reed te ontsluiten.
On The Making Of Give Out But Don't Give Up
De recente release van de zogenaamde Memphis sessions versie van hun album Give Out But Don't Give Up is een van de belachelijkste platen die Primal Scream ooit uitbracht. En d'r is wat dat betreft nogal wat competitie. En toch vind ik het altijd leuk om interviews met zanger/frontman Bobby Gillespie te lezen. En dan vertelt hij dit weekend in de Guardian ook nog over z'n favoriete boek/tv-serie/film/muziek/etc. van het moment.
The Story of the Hardcore Concert That Birthed the Beastie Boys
Audiobonus. Fragment uit de luisterboekversie van het splinternieuwe Beastie Boys Book. Hier lezen Mike D en Ad-Rock zelf voor over het eerste concert van Black Flag aan de oostkust van de VS, in de Peppermint Lounge nabij Times Square.
A Beautiful, Sophisticated, Melancholy Image Of Bryan Ferry
Het plaatje van vandaag is een still uit dit filmpje dat Neil Tennant van de Pet Shop Boys maakte voor Frieze over Bryan Ferry en in het bijzonder de hoes van z'n tweede solo-album Another Time, Another Place uit 1974. Van Tennant is er net een boek met z'n verzamelde songteksten verschenen. Reden voor de Guardian voor een interview.
Ik zag vorig weekend twéé tentoonstellingen die iets met muziek te maken hebben. In Mayfair, waar alle sjieke galerieën en boetieken zitten, pakt de Halcyon Gallery uit met Mondo Scripto, handgeschreven en geïllustreerde songteksten van Bob Dylan.
Vorig jaar hadden ze ook al aandacht voor Dylan als beeldend kunstenaar met een selectie Amerikaanse landschapschilderijen die eigenlijk best aardig waren. Ik bedoel, technisch schildert Dylan niet beter dan de gemiddelde amateur die op je lokale braderie staat maar de selectie van locaties was interessant. (Dylan maakt ook sculpturen. Daarbij last hij willekeurige metalen objecten aan elkaar. Die dingen zijn te belachelijk voor woorden).
Deze nieuwe(?) werken zijn visueel minder aantrekkelijk. Gewoon twee a4-tjes naast elkaar in een statige lijst, met aan de linkerkant de tekst van een bekend Dylan-liedje in net handschrift en rechts een tekening. Beetje oninteressante tekeningen. Technisch prima maar verder weinig bijzonders of eigens.
Er lijkt ook niet echt een link tussen tekst en beeld - naast Mr. Tambourine Man staat een boom. Like A Rolling Stone wordt vergezeld door een gapende man in pak achter een restauranttafel met een bord eten - maar ik ben dan ook bepaald geen Dylan-oloog en misschien mis ik het gewoon. Het kan me eerlijk gezegd ook niet zo veel schelen. De man op de trappen van iets dat er uit ziet als Capitol Hill naast The Times They Are A-Changing snap ik dan weer wel. (Knockin' on Heaven's Door krijgt juist een speciale, ehm, open-deur-behandeling. Elke zin uit de tekst een eigen tekening van iemand die op een kerkdeur klopt).
Een van de opmerkelijkste werken is een muur vol met de woorden-op-een-vel-papier die we kennen uit de video van Subterranean Homesick Blues. De hele set hangt er compleet. En overduidelijk niet het origineel. (Sowieso is het een beetje raadselachtig van wanneer deze werken precies stammen. Opvallend detail is dat alle songteksten zijn geschreven op briefpapier van Black Buffalo, een bedrijf op een niet bestaand adres in Dayton, Ohio).
Aan de andere kant van de stad en muzikaal nog veel verder verwijderd van Dylan is er in CCA, een nieuwe galerie die onderdeel is van de Goldsmith's Universiteit, een kleine tentoonstelling gewijd aan het leven en werk van Ivor Cutler. Dichter, comedian, Schot, maker van droogkomische, surrealistische liedjes waarbij hij zichzelf begeleid op traporgel. Ik ken hem vooral omdat John Peel fan was en hem regelmatig draaide en uitnodigde voor sessies. En dan was er Jim O'Rourke's versie van Women of the World ook nog natuurlijk.
Good morning! How are you? Shut up! is niet echt een overzichtelijke inleiding in de wereld van Cutler. Het helpt als je al wat voorkennis hebt. Ik heb niet de indruk dat het materiaal chronologisch of op een andere samenhangende wijze door de ruimte is gepositioneerd. Één muur hangt vol met concertposters maar verder is het een allegaartje aan (aan)tekeningen, familiefoto's, stripjes, stickers, grappen, grollen en een paar niet zo heel bijzondere aquarelletjes. Zonder handige informatiebordjes die een en ander voor je uitleggen. Aan de andere kant past het ook wel een beetje bij de ontregelende stijl van Cutler. Het doet me in ieder geval regelmatig grinniken. Het originele partituur van vernoemde Women Of The World vind ik een klein hoogtepuntje
Mondo Scrypto is nog tot 30 November te zien bij Halcyon. Voor Good morning! How are you? Shut up! in het CCA heb je iets minder tijd, dat loopt tot dit weekend, 4 November.
Kink FM komt terug. Maar dan zonder de FM in de naam want dat hoeft in deze digitale en online tijden niet meer per se, een fm-frequentie, is het idee. Programmaleider - en beoogd presentator van de ochtendshow - Michiel Veenstra deelt, om de voorpret een beetje aan te wakkeren, zo nu en dan een Spotify-playlist op Twitter onder het motto 'als ik nu al te horen zou zijn op @KINKpuntnl, zou ik dit draaien'. Ik heb de meest recente versie even naast de de tracklisting van Pop Muzik van afgelopen maandag gelegd en kwam tot de conclusie dat er nul komma nada overlap is. Dat dagelijkse middagprogramma op het station kan ik dus wel op m'n buik schrijven. Dan blijf ik maar maandelijks m'n ding doen op de lokale radio alhier.
Nick Cave Shares Polaroids Offering a Glimpse Into His Inner World
Voor Another Man selecteerde - en becommentarieerde - Nick Cave een selectie van de nep-Polaroids die hij de laatste jaren maakte met z'n iPhone. (Wel jammer dat het de bedoeling is dat ze in tweetallen bij elkaar lijken te horen maar dat de structuur waarin ze op de site gepresenteerd worden dat niet overbrengt).
How We Made Young Folks
Björn en Peter van Peter, Björn and John over hoe die ene hit van ze nu precies tot stand kwam.
A Cult Within A Cult Career spanning interview met de Posies. Over hoe het begon, hoe het vastliep, hoe het nu draait en Big Star natuurlijk.
Smiling Through It All
Interview met Kero Kero Bonito, die op hun nieuwe album ineens als een gitaarbandje (soort van) klinken.
I'm Living The Dream David Holmes over zijn werk voor de soundtrack van de tv-serie Killing Eve. (Had ik graag iets diepgravenders over gelezen dan dit nogal oppervlakkige HuffPost stuk maar we zullen het er mee moeten doen).
Yo La Tengo Tote Bag Japan Tour 2018
Het plaatje van vandaag is een tas. Wel, een tote bag dus. Van Yo La Tengo. Ontwerp van bassist James McNew neem ik aan. Op de site kun je hem bestellen. Denk ik. De site is in het Japans.
Show Us Your Space
Het plaatje van vandaag is de deel van de collectie console tape - als ik het goed begrepen het tape dat je tijdelijk op een mengtafel, bijv. in een studio plakt, voor aantekeningen en aanwijzingene enzo - aan de muur van Candyland Recording Studio in Dayton, Kentucky. En dan in het bijzonder die van de opnames van de meest recente plaat van de Breeders. Komt uit het artikel onder de link dat verder echt alleen maar interessant is als je heel erg een studionerd bent.
Een van de boeken op m'n (digitale) nachtkastje op het moment is Johan Harstad's Max, Mischa & het Tet-Offensief. Het ligt er al een tijdje trouwens. En het gaat waarschijnlijk ook nog wel even duren voor ik het uit heb. Het is een heel dik boek. Voorlopige indruk is best positief. Onderhoudend verhaal. Soms misschien iets te veel niet terzake doende details. Maar goed, anders krijg je die 1000+ pagina's ook niet vol natuurlijk. Het gaat over een Noorse jongen die op een gegeven moment vanwege het werk van z'n vader met z'n familie naar Amerika verhuist.
Het speelt zich af, of liever: het deel wat ik tot nu toe gelezen speelt zich af, in de jaren negentig en om de sfeer van toen een beetje neer te zetten heeft Harstad het zo nu doen over de muziek waar de hoofdpersoon, Max, en z'n vrienden into zijn. Dat gaat niet altijd even goed. Zie het fragment hieronder bijvoorbeeld. Te vinden op pagina 24.7% percent:
De manier waarop die zin over Loveless in elkaar steekt, wekt de suggestie dat het over de band Loveless gaat. Terwijl jij en ik natuurlijk weten dat hier het album Loveless van My Bloody Valentine bedoeld wordt. Dit zou trouwens een foutje van de vertaler kunnen zijn. Beneden staat het origineel. Daar staat wel 'de Loveless-plaat'. Maar, dat moet ik toegeven, de bandnaam My Bloody Valentine wordt nergens in het boek genoemd:
Harstad heeft de plaat overigens duidelijk wel eens gehoord:
Maar wat mij betreft is Harstad niet helemaal onschuldig. Die vermelding van Blind Melon in het eerste fragment is namelijk niet de eerste. Max en z'n vrienden zijn helemaal in de ban van deze band. Op zich wel te begrijpen. Dat hitje van ze was in 1993 onontkoombaar. Je hoefde maar MTV of de radio aan te zetten en het kwam binnen een paar minuten gegarandeerd langs. Maar het opvallende is dat in de sociale cirkel van Max het schijnbaar het album van Blind Melon een belangrijke plaat was. En dat vind ik érg ongeloofwaardig. Misschien dat het op Long Island anders was maar in míjn jaren negentig heeft niemand het ooit over de plaat van Blind Melon gehad. Ik kan me zelfs niet één andere single van de band herinneren.
Het plaatje van vandaag heeft helemaal niets met de rest te maken en heb ik ergens van het internet.
Dacht het mezelf relatief makkelijk te maken door, voor de september editie van Pop Muzik, te kiezen voor een Zweedstalig album van de maand. Zweeds, dat spreek ik wel een beetje. Heb er een jaar gewoond. Daar zelfs een taalcursus gedaan. Maar dat was ook al meer dan 20 jaar terug en dat bleek allemaal een beetje te zijn weggezakt. Dus de titels van de nummers van die, dus erg leuke, plaat van Rådjuret komen er niet helemaal natuurgetrouw uit. En dan struikel ik op andere plekken in het programma ook nog over Soedanese, Somalische en Japanse songtitels (de Franse en Duitse selectie deze keer was redelijk te doen) en is er ook nog ergens een lastige Italiaanse achternaam om te vermangelen. Maar muzikaal vond ik het weer een erg toffe aflevering. Voor de playlist zit je op Facebook.
