Uit ervaring - het runnen van de Nederlandse Festivalsite - weet ik dat de line-up van het merendeel van de Nederlandse festivals dit jaar als volgt is samen te vatten: Krezip, Band Zonder Banaan en Dilana Smith, eventueel aangevuld met Racoon. Fantasieloos en veilig dus, maar na gisteravond blijkt ook maar weer waarom. Als je je festival namelijk eigenzinnig probeert in te richten komt er geen hond. Nou ja, geen hond is misschien wat overdreven. Maar echt gezellig druk kun je de toch al zo troosteloze uithoek van het Haarlemse industrieterrein Waardepolder waar het Hoogspanning festival gehouden wordt niet noemen als er, wanneer ik tegen zevenen aankom, slechts een handjevol mensen aanwezig is. Nou is sfeervol ook niet een woord dat in de vocabulaire van DAT-politics lijkt voor te komen. 4 Fransozen staan achter een tafeltje met apparatuur en verstoppen hun kinderlijk eenvoudige melodietjes in een muur van verknipte beats - die nog verknipter klinken door de constante echo van de gebouwen rondom het festivalveldje - en electronische noise die klinkt alsof ze hun apparatuur aan het wurgen zijn. Klinkt in ieder geval alleraardigst voor de 30 minuten die het duurt. In het Oliehuis - een tot podiumlokatie omgebouwde hal ergens binnenin dit voormalige voormalige complex van het Gemeentelijke Energiebedrijf - is op dat moment het King Shiloh Soundsystem bezig. Reggaedubplaatjes met hier en daar wat extra geluidseffecten. Het gebeurt allemaal op z'n gemakkie, plaatjes worden gedraaid tot op het gaatje, waarna de instrumentale versie van hetzelfde nummer volgt waarin een van de toasters z'n ding kan doen, terwijl de rest op de achtergrond een jointje staat te draaien. De Controverse All Stars zijn meer hyper en draaien vooral ragga. De toasters zijn ook een stuk actiever en hebben een eigen voetbaltoeter meegebracht. Qua muziek herken ik zelfs een plaatje. Beenieman's simm simmah, who gotta keys to my bimmah was dan ook dé raggahit van het afgelopen jaar. Dan is het voor je het weet al een uur of acht en is er van het programmaschema niets meer over. Op het buitenpodium begint de slappe funksoulpop van de Mind Menders een uur te vroeg, terwijl het op het podium van het Oliehuis met driekwartier vertraging de beurt is aan de lokale helden van het Jagga Bite Sound System. Hun jungle klinkt hier en daar misschien nogal houterig en is wat aan de ouwerwetse kant - het is de sound van Jonny L circa Sawtooth - maar thuisvoordeel (inclusief een kort gastoptreden van twee lokale rappers, waaronder die gozer van Nicotine) en het overduidelijke enthousiasme van deze twee jonge gassies zorgt er desalniettemin voor dat de zaal flink vol loopt en uit z'n dak gaat. Als die Bomfunk MC's een nummer één hit kunnen scoren, waarom dit dan niet? Dit is eigenlijk veel leuker. Uit Den Haag komt vervolgens de electrodisco van Legowelt & Orgue Electronique. Tot op het bot uitgekleedde Giorgio Moroder-beats en -bassen met vette acidblieps. Kil, mechanisch, stijlvol. Het eerste nummer klinkt als de tune van Knightrider. De overige nummers eigenlijk ook. Cool. Tot slot heb ik ook nog een paar momenten meegepikt van de jungle-dj op het buitenpodium. Ratelende beats, bassen als oversized stuiterballen, spooky geluiden af en toe overgaand in bijna gabberachtige geluidseffecten, maar heb eigenlijk geen idee wie het nou precies is. De act staat aangekondigt als Technical Itch + Decoder + MC Dart maar er staat maar één jongen achter de draaitafels en de mic staat ongebruikt voorop het podium. Het klinkt in ieder geval lekker en er is in de tussentijd aardig wat publiek bijgekomen, maar echt druk zou je het nog steeds niet kunnen noemen. Ben benieuwd hoe de het vrijdag was, de meer rockgetinte dag. Want bands als Zea, de Knoxville Girls en Ray Wonder zijn nou ook geen echte publiekstrekkers.

now playing: Lullaby For The Working Class - I Never Even Asked For Light