Gisteravond de Webb Brothers gezien in de Cavern. Maar laten we bij het begin beginnen, want ik heb me eerst door maar liefst dríe voorprogramma's heen moeten worstelen. Kwantitatief krijg je misschien wel waar voor je geld, kwalitatief niet bepaald. Dollybird was al bezig toen ik binnenkwam. Twee dames en drie heren zich die qua leeftijd ruim aan de verkeerde kant van 30 bevinden doen iets wat klinkt als Sleeper, maar dan over een jaar of 25: als ze het Golden Oldie circuit afstruinen met nog één origineel lid. Er is nog een vleugje van de ouwe speelse Britpop in te herkennen maar het is voor de de rest uitgewoonde rock. Het ergste was nog wel dat de band - en vooral de zangeres - het allemaal bloedserieus opvatten. In het laatste nummer kwamen ze zelfs nog met een megafoon op de proppen. Hoogst curieus op het lachwekkende af. Hierna kwam Saaie Amerikaanse Lul Met Akoestische Gitaar Julian Coryell z'n ding doen. Je ziet overduidelijk wat z'n platenmaatschappij in hem ziet - iedereen z'n eigen Jeff Buckley - maar het is bloed- en bloedsaai. De vier nummers die hij doet lijken wel een eeuwigheid te duren. De Vegastones vervolgens - da's trouwens Vegas-tones en heeft dus niets te maken met stenen voor vegetariërs (als in: Vega-stones) zoals ik aanvankelijk dacht - lijken op een missie om het Americana-genre op te fleuren met een flinke dosis glamrock: een peroxideblonde bassiste met glitterende cowboyhoed (inderdaad, net zoals Madonna) en feather boa, zanger met spijkerjack, keyboardist met mijnwerkershelm inclusief lampje, een tweetal volautomatische diaprojectors en een halfuurtje aan nummers die zó door zouden kunnen gaan voor Dandy Warhols b-kantjes. Professioneel, maar niet meer dan onderhoudend. En tot slot zoals gezegd de Webb Brothers. De gebroeders Justin en Christiaan Webb dus, zoons van de jaren '60 songschrijver Jimmy Webb, en achter het keyboard zit nog een James Webb ook. En, potdorie, daar hebben we die Saaie Julian ook weer, nu op bas en iets minder saai want in de jurk van de bassiste van de Vegastones. Tsja, het is het laatste concert van de Britse toer, dus het gaat allemaal wat feestelijk en losbandig aan toe. Muzikaal is voor de Webb Brothers de tijd ergens begin jaren '70 stil blijven staan: 60's powerpop gekoppeld aan ouwerwetse classic rock. Op z'n best klinkt het als een kruising tussen Teenage Fanclub en Urge Overkill (wat zou er eigenlijk met hen gebeurd zijn?), tijdens de meer ingetogen momenten als de Eagles. Was trouwens met voorsprong het drukst bezochte concert dat de afgelopen weken in de Cavern heb meegemaakt. Volgende datum op mijn concertagenda is aanstaande woensdag wanneer Her Space Holiday en Bright Eyes (plus een aantal voorprogramma's, naar alle waarschijnlijkheid..) hier zullen optreden.

MP3 Van De Dag: Prince With A Thousand Enemies (3.3mb) van ...And You Will Know Us By The Trail Of Dead. Staat al een tijdje op m'n harddisk maar verschijnt binnenkort ook op zo'n leuke verzamel dubbel 7" single op Fierce Panda, samen met nummers van meer Amerikaanse bandjes. Is te downloaden bij mp3.com. De komende Europese toer van ... And You Will Know Us By The Trail Of Dead is trouwens afgelast. De band heeft wat schrammen en kneuzingen opgelopen bij een gevecht met het publiek tijdens en na een concert in San Antino. De band is bovendien het merendeel van z'n instrumentarium kwijt, want dat werd gebruikt als wapens om zich te verdedigen tegen de op hol geslagen kudde rednecks. Niet dat ze hier in de buurt zouden komen optreden, maar ze zouden aanstaande donderdag live vanuit Cardiff te horen zijn in het kader van Radio One's One Live In Cardiff. Dat gaat dus niet door, maar er blijft nog genoeg leuks over, onder meer Gorky's Zygotic Mynci, Leftfield, Idlewild, Mansun, Soulwax en PJ Harvey.

now reading (wel, niet nú natuurlijk, nú ben ik aan het tikken, maar je begrijpt wat ik bedoel): David Cavanagh - The Creation Records Story: My Magpies Are Hungry For The Price