Gisteravond Starsailor gezien in de Cavern. En dat was nou precies de reden waarom ik zo graag naar Engeland wilde. Niet per se de band Starsailor - op grond van wat ik zo ver van ze gehoord had, had ik ze afgedaan als een tweederangs Verve met extra Coldplay-achtige middelmatigheid. De band komt uit de buurt van Wigan en heeft zich vernoemd naar een album van Tim Buckley: you do the maths - maar het idee van een band als Starsailor. Een paar maanden geleden had niemand nog van ze gehoord. Tijdens een van hun eerste optredens staat er toevallig een NME-journalist in het publiek, die is diep onder de indruk, schrijft een jubelende recensie en dan gaat het balletje rollen. Binnen no time tekent de band bij een platenmij, is de debuutsingle wekenlang niet van de radio te branden om vervolgend in de top20 te belanden en bevindt de band zich momenteel midden in een overal uitverkochte Britse toernee. De Cavern is dan ook afgeladen vol. Als er een balkon was geweest, hadden er mensen aan het balkon gehangen. En dat voor een band waarvan op het moment pas de tweede single op de radio te horen is (en over een maand zal verschijnen). Vanaf het eerste moment is het duidelijk wat die ene NME-hack in Starsailor zag. Toegegeven, ze beginnen met Fever maar de overige nummers doen zeker niet onder voor deze 'hit'. In het Grote Schema Der (Muzikale) Dingen zit Starsailor in een momenteel nogal druk bevolkte hoek, maar waar Travis de humor heeft, Embrace de bravoure en Coldplay, eeeh, wat het ook is dat mensen leuk vinden aan Coldplay heeft Starsailor - naast minstens een half dozijn knijters van nummers - de soul en de blues. Niet letterlijk, maar de jazzy keyboard- en pianoriedels en baspartij geeft de muziek iets warms, waardoor zwaarmoedigheid vermeden wordt (alhoewel diezelfde jazzy-heid hun cover van Hot Burrito #2 van de wal in de sloot helpt). Het is melancholieke, maar gezellige gitaarpop voor de hele familie: vader en moeder horen er hun muziek uit de jaren '70 in terug, zoon en dochter herkennen in de zanger Richard Ashcroft. Het kan natuurlijk ook de invloed van de hype zijn, maar volgens mij gaan we de komende jaren nog veel horen van dit kwartet. Hoe het óók kan aflopen met bands als Starsailor hoop ik volgende week te kunnen melden. Maandag staat hier Terris. Een jaar geleden stonden zíj op de voorkant van dé bladen, waren zíj de toekomst van de Britse Rock'n'roll. In het geval van Terris is die belofte vooralsnog niet ingelost. Afgelopen week verscheen eindelijk hun debuutalbum en dat krijgt her en der goeie recensies maar de band heeft ondertussen veel aan moment verloren.

Op deze manier wordt het misschien nog wel wat met dat internet: online dansles - onder meer 2step, hiphop en minimal techno - in Quicktime (via popbitch) en het concert van de Gorillaz, vanavond (donderdag) vanaf 22:00 GMT in de Scala, London, is live (audio only) te volgen via zowel gorillaz.com als 3voor12 en tot het zo ver is speel je Noodle Fight dat je hier kunt downloaden.