Blur zong het al: Bank Holiday comes six times a year, days of enjoyment to which everyone cheers. Kortom, het was gister een uitgelezen gelegenheid om eens een bandje te gaan bekijken waar ik weliswaar een boel interessante dingen over had gelezen maar nog nooit een noot muziek van had gehoord. Maar eerst natuurlijk een voorprogramma. Ooh, mijn god, niet het voorprogramma!!! De eer, deze tweede paasdag, was voor M.E.R.K., die ondanks hier en daar wat nu metal-neigingen (wat geschratch op de achtergrond, een belabberde cover van Papa Roach's Last Resort etc) en dat ene nummer dat in de verste verte een heel klein beetje op Placebo leek niet konden verhullen dat ze in hart en nieren een stel doorgewinterde metalheads waren. Motley Crue, Europe, Bon Fucking Jovi, dat werk. Niet zozeer Old metal, als wel Prehistoric Metal. Ze hadden nog net geen leren broeken, maar wél lang haar dat af en toe eens flink geschud diende te worden en t-shirts met zonder mouwen en de gitarist had zelfs een bandana om z'n hoofd geknoopt (alhoewel het meer uitzag alsof hij een grote zwart-wit gestreepte onderbroek op z'n hoofd had). Het begon nog veelbelovend met de introtape: 5 minuten lang een kale, snoeiharde old skool hiphopbeat. Maar het daarop volgende halfuur was verschrikkelijk. Het contrast met de hoofdact, Ben's Symphonic Orchestra, kon eigenlijk niet groter. Ik heb grote twijfels over de geestelijke gesteldheid van de persoon die de line-up van deze avond in elkaar heeft gezet. Ben is de Parijzenaar Benoit en met z'n twee eveneens fransoze collega's maakt hij beschaafde, sophisticated muziek. De meer ingetogen nummers klinken als Divine Comedy als zij platen zouden maken voor het Bungalow-label (het Braziliaans getinte Brazil). De meer puntige, up-tempo nummers klinken soms als een speelgoeduitvoering van Nemo (Schoolgirl) of als Grandaddy bevangen door het lentegevoel (Melody). Het is vooral erg Europees en misschien wel iets té sophisticated. Het merendeel van de nummers zit zo gecompliceerd in elkaar dat het af en toe moeilijk is de aandacht er bij te houden en ik meer dan eens gedacht 'goh, dat was een leuk nummer' waarna er nog een coda van een paar minuten bleek te volgen. De technische problemen met snoeren en effectpedalen en gitaren die er plots mee ophielden, hielpen niet echt, maar de band sloeg zich er met een flinke dosis humor doorheen (bassist tegen Benoit die op z'n hurken z'n gitaar aan de praat probeert te krijgen: come on, you French bastard en later nadat Benoit het volgende nummer heeft aangekondigd als I'm Just A Boy: 'No, you're just a frog. Ja, dat kunnen die Engelsen wel waarderen).

Geld over? Lege plekken aan je muur? Surf eens naar This Is Real Art waar je limited edition afdrukken kunt bestellen van werken van kunstenaars wiens naam je misschien niets zegt maar wellicht wél in je platenkast hebt staan. Zo heeft Blue Source cd-hoezen gemaakt voor onder meer Leftfield, de Chemikal Brothers en Pulp, Intro voor Primal Scream, Luke Slater en Stereolab en Tony McFarlane Pond voor Goldie en Björk.