Ik kreeg het gisteren weer eens naar m'n hoofd geslingerd, dat ik zo kritisch ben. En ik moet zeggen dat, als ik naderhand zo'n weekje concertverslagen doorlees, ook ík denk dat ik een cynische, chagerijnige ouwe zak ben die alles al een keer gezien heeft en alles beter weet en vraag ik me af waarom ik dan niet gewoon thuisblijf en in plaats van blijkbaar tegen heug en meug stad en land af te fietsen om brakke bandjes te gaan bekijken iets nuttigs met m'n tijd ga doen. Daarom vandaag, om te laten zien dat het allemaal niet zo erg is, een positief stukje over de concertweek die achter ons ligt. Ik heb m'n best gedaan alles van z'n mooiste kant te zien en zit hier bovendien met een roze bril achter de computer.

Voor El Pino & The Volunteers, gisteravond in Club 3voor12, hoef ik gelukkig niet zo hard m'n best te doen om er een positieve draai aan te geven. Die zíjn namelijk gewoon erg leuk. Ondanks dat ze zich bewegen binnen het ultieme uitgekakte-muzikantengenre, de americana. Maar in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Gasoline Brothers, een paar weken terug op hetzelfde podium, klinkt dit lekker fris en onbevangen. Niet als een bandje dat uittentreure z'n Ryan Adams en Wilco cd's heeft bestudeerd en weet dat ze precies tussen de, ik zeg maar wat, de zevende van de een en de derde van de ander willen bivakkeren, maar gewoon een paar ex-punkers die, ter ontspanning, kekke country-deuntjes begonnen te spelen. En hun stage-periode in bands als Wiseguy heeft blijkbaar een vakkundig oor voor achteloos aanstekelijke nummers opgeleverd en de aankleding, met hier en daar een banjo, trekharmonica of mandoline, zorgt daarnaast voor precies de juiste stoffige sfeer.

Ook over Sweet Sweet, begin deze week in de Bitterzoet, hoef ik ook niet krampachtig blijmoedig te doen (zie je trouwens hoe vakkundig ik de twee andere bandjes van woensdag níet noem?): je ziet per slot van rekening niet elke maandagavond het lokale debuut van de Amsterdamse Le Tigre maar dan met fris new wave-orgeltje. Het is allemaal heel riot-grrrl met een (onleesbaar) manifest dat op de muur achter de, met konijnenoren uitgedoste, dames wordt geprojecteerd en het eerste nummer bevat al meteen de hilarische slogan fuck your fascist beauty standards!!. Het is misschien nog iets te drammerig voor op de dansvloer en het onderscheid tussen lekker moderne hoekigheid en zenuwachtige, onervaren houterigheid is ook niet altijd even duidelijk maar dit is echt, ongelogen, hand op m'n hart verschrikkelijk leuk. Ik pik, op deze Subbacultcha-avond, ook nog het optreden van Gotthard mee, oftewel Bas (van Sal van vroeger en van That Dam, waar ze inderdaad twee Bassen hebben). Hij doet - alleen op gitaar met stemmige geloopte geluiden uit een doosje - een paar mooie, gevoelige nummers die hetzelfde sombere, Joy Division-achtige sfeertje hebben als bij z'n vroegere band maar dan dus kleiner. Hij doet ook een paar up-tempo nummers, die waarschijnlijk met een volledige band beter tot z'n recht zouden komen, en probeert op een gegeven moment zelfs te rappen. Dat laatste was misschien niet zo'n heel goed idee.

Dat valt eigenlijk best mee, dat positief doen. Eens kijken of ik dat ook volhou over vorige week donderdag. Wel, het waren twee enthousiaste bandjes en ze deden erg hun best en, poeh, ja, eeh, toen was m'n optimisme op. Mijn hemel, wat een kutbands. Die eerste was kut maar die tweede was nog veel erger kut. Ingewikkelde krakerspunk met nummers die veel te lang duurden en uit veel te veel onsamenhangende gedeeltes bestonden (oh, wacht! Ik weet nog iets positiefs. Soms, als je niet al te goed oplette, klonk een van die stukjes in de verste verte wel een beetje als Rancid!) en dan kondigden ze alles ook nog eens af en aan met vervelende toneelstukjes met rare stemmetjes én, alsof dat nog niet genoeg was om zelfs de zweverigste, goedbedoelende hippie in een cynische, chagerijnige ouwe zak om te toveren, hadden ze het in hun hoofd gehaald een uur-en-een-kwartier op het podium te gaan staan. En de wijzers van de klok gingen al tergend traag en ik kon niet weg en had ik al gezegd dat het drie jongens in, oh wat grappig, jurken waren? Ik weet nu ook meteen weer waaróm het goed is kritisch te zijn, zodat bandjes als deze ontmaskert worden. Ik doe het het welzijn van de mensheid; het is voor jullie eigen bestwil. Dus laat me alsjeblieft lekker klagen en zwakke punten aanwijzen.