1.3.06 - (0)


Wedding Present - Let's Make Some Plans
Wedding Present - Spangle
Alsof ik nog geen last had van een tekort aan uren in de dag om alle muziek die bij mij thuis en op m'n harddisk loopt te verstoffen allemaal de aandacht te geven die het verdient, nam ik afgelopen weekend maar weer eens twee plastic tassen met ouwe cd's, md's en cassettes mee vanaf de zolder van m'n ouders. Op het eerste teepje dat zondagavond in de speler verdween stond volgens de stickertjes Lou Reed's Lou Reed op de ene kant en iets van de Tragically Hip op de andere. In werkelijkheid bevatte het twee albums van de Wedding Present. Twee albums die ik ook gewoon op cd heb. Ik kan me vagelijk herinneren dat ik ze ooit op tape heb gezet zodat ik ze in de trein op de walkman kon draaien ter voorbereiding van een concert. Blijkbaar wilde ik daar Lou en de Hip wel voor opofferen. Van het concert zelf staat me overigens niets bij; geen idee of ik eigenlijk wel geweest ben. Op kant A staat in ieder geval Hit Parade Volume 1. In 1992 brachten David Gedge c.s. een jaar lang elke maand een nieuwe single uit met een cover op de b-kant. Op deze cd worden alle nummers van de eerste zes maanden verzameld. Ik wou eigenlijk iets zeggen over hoe begin jaren negentig het idee van indie-bandjes die singeltjes uitbrengen (en daar dan vervolgens mee in de Britse top-40 komen) in wezen is; maar eigenlijk slaat dat nergens op. Niet in het minst omdat de Weddoes rond deze tijd deel uitmaakten van de stal van RCA. Wél het toppunt van begin-jaren-negentigheid is de cover van Falling van Julie Cruise, oftewel de begintune van Twin Peaks. Er is weinig vervelender dan een novelty-nummer zonder actualiteitswaarde. Wat me dan weer wel aangenaam verraste was het allerlaatste nummer, Let's Make Some Plans. Het origineel, van de Schotse indie-band de Close Lobsters, ken ik verder niet, maar in de handen van de Wedding Present is het een fijn puntig rockertje met, naast de gebruikelijke gejaagde riffs, een klassiek Pixiaanse-opbouw en bijna Dinosaur Jr.-achtige gitaarlijnen. Over begin jaren negentig gesproken. In de loop van kant B, oftewel het album Watusi uit 1994, begint het continu grunge-y geluid me een beetje tegen te staan (ben altijd meer een Cinerama- dan een Weddding Present-fan geweest). Het nummer Spangle is dan ook een zeer welkomen afwisseling: een lief liedje met een echte melodie en helemaal géén gruizige gitaren. In plaats daarvan is het helemaal opgebouwd rondom een krakende piano-sample, die volgens mij wel eens afkomstig zou kunnen zijn uit een Optigan; de hoes blijft echter angstvallig stil over de gebruikte instrumenten. Begin mei komt de band trouwens voor een paar optredens naar Nederland.

Death Cab For Cutie - Directions


pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics