Tilly & The Wall - The Freest Man
De band met de tapschoentjes in plaats van een drummer. Daar is op zo'n tweede album de nieuwigheid natuurlijk wel een beetje vanaf. De onbevangenheid is, bij zowel band als luisteraar, foetsie en ik ben er nog niet helemaal uit of Tilly en Haar Muur er iets de moeite waards voor in de plaats hebben weten in te brengen. Er staan leuke nummers op Bottoms Of Barrels, alhoewel ik soms ook wel het gevoel heb dat die tappercussie er met de haren bij is gesleept en eigenlijk een beetje in de wegzit. Het is wellicht tekenend dat op mijn actuele favoriet dat getap naar de achtergrond lijkt te zijn verbannen en het minst klinkt als de Tilly & The Wall van het eerste album. Dwars door die nog steeds zo krampachtig gespeelde akoestische gitaar lijkt, in de vorm van een drumcomputer en een stapel synthesizers, ineens een jaren tachtig wave-bandje zich naar buiten te willen wurmen. Tilly & The Wall staan woensdagavond, laat, in de Paradiso.

The Tyde - Too Many Kim's
Naast kekke melodieën, sensible overhemden en rinkelende gitaren is een niet onopvallende zangstem wat mij betreft een van de onmisbare elementen voor een fijn stukje authentieke powerpop. Op Three's Co, het inderdaad derde album van z'n combo The Tyde, klinkt het stemgeluid van Darren Rademaker weer lekker zeurderig en bíjna onvast. Het geeft de op het eerste gehoor wellicht vakkundige en weinig dramatische popsongs automatisch een fijn melancholiek randje.