Het is bijna een beetje sneu hoeveel de muziek van
Headlights, zoals gisteravond te zien in de bovenzaal van de Paradiso, op die van Stars lijkt. Niet alleen qua klank - bombastisch voortjakkerende pop met vrouw/man-zang waarbij laatstgenoemde lekker doods en verveeld uit de hoek mag komen - maar zelfs in hoe de nummers in elkaar zitten. Des te uitbundiger en jubelender de muziek, des te dromerige en teruggetrokkener de melodieën. Natuurlijk zijn er verschillen: Headlights is beduidend meer rock en minder lichtvoetig en zangeres Erin Fein heeft op sommige momenten iets Bjork-achtigs, vooral de manier waarop ze tussen de zinnen hoorbaar naar adem hapt, maar ze zijn niet erg groot. De band zelf lijkt zich er niet zo heel erg druk om te maken en het is te zien waarom. Dit soort muziek is verschrikkelijk leuk om te spelen; lekker herrie maken met z'n viertjes (hier en daar geholpen door opvulling van tape, dat dan weer wel). De drummer zit eigenlijk de hele tijd te stampvoeten en Fein valt vanaf het eerste begin de keyboards voor haar neus met twee volle, gespreide handen aan. Het is aandoenlijk om te zien hoeveel onderling plezier de band nog lijkt te hebben tijdens a) het allerlaatste optreden van een lange Europese toer voor een b) halfvolle, maar typisch Amsterdams stoicijns afwachtende zaal. Zelfs de precies tijdens een van de weinige ingetogen momenten luidruchtig naar boven strompelende nababbelaars van het concert van Admiral Freebee vooraf in de Grote Zaal kan geen deuk in het enthousiasme van de band veroorzaken noch het feit dat het applaus na afloop al is verstomd voordat ze goed en wel met z'n allen van het podium af zijn.