1. (-) Honeydrips - (Lack of) Love Will Tear Us Apart
Geen al dan niet humoristische herinterpretatie van de Joy Division-klassieker doch een heerlijk stukje zweefpop met, wel, een vet rockende baslijn, ouwerwetse rave-beats en, om het begin jaren negentig gevoel helemaal af te maken, een soort-van-rapper op tweederde van het nummer. Voor doorgewinterde svindie trainspotters: volgens onbevestigde geruchten zou de zangeres die je hier hoort niemand minder dan Hanna Fahl, voormalig presentatrice van P3 Pop, wezen. Heb het, uit angst dat het níet waar blijkt te zijn, verder niet voor je durven uitzoeken.

2. (-) Amerie - Gotta Work
Waarin Beyonce's Crazy In Love nog eens dunnetjes wordt overgedaan. Hoera!

3. (-) Mark Ronson - Stop Me
Het wil, of misschien kijk ik op de verkeerde plekken, nog niet echt lukken met de Mark Ronson-hype. Dat is jammer, want ik ben helemaal klaar voor de backlash. Dat die Ronson precies één kunstje kent, bijvoorbeeld. Of dat hij niet meer is dan een omhooggevallen New Yorkse socialite. Of dat die Daniel Merriweather eigenlijk een heel vlakke stem heeft. Maar voorlopig werkt dat kunstje nog steeds heel goed, vinden we het eigenlijk wel cool dat z'n stiefvader in Foreigner zat en gaan de handjes hier gewoon de lucht in als Merriweather er een stukje van Kim Wilde de Supremes' You Keep Me Hanging On doorheen gooit.

4. (-) Manic Street Preachers - Your Love Alone Is Not Enough
Omdat Nina Persson erop meedoet. En ook een beetje uit nostalgische overwegingen. Het blijft per slot van rekening de band van You Love Us. Had ik al gezegd dat haar van de Cardigans hierop meedoet?

5. (-) All Teeth And Knuckles - Let's Undress And Listen To CSS
Ik had er een beetje een hard hoofd in, halverwege dinsdagavond in de Paradiso. De eerste band, de Holloways, was onbeschrijvelijk kut geweest (tweedehands Libertines-rocuk met extra stukjes ska). Tilly & The Wall waren verschrikkelijk lief, maar klónken kut. Alsof iemand een transistorradio in een donker hoekje van de badkamer had gezet. Net náást de zender. En 90% van het publiek liep nog in de luiers toen Pretend That We're Dead verscheen en ík ben zo oud dat ik het gewoon nog van de eerste keer ken. Maar het was erg leuk. Een stuk meer rock dan ik verwacht had. Natuurlijk funkte ze de tent uit met Let's Make Love etc. maar de overige driekwartier hadden meer weg van de Donna's die niets dan Kim Wilde's Kids In America lopen te coveren. Niet dat het zo klonk, maar de energie en de schaamteloosheid en de lol.