Lullaby For The Working Class - Show Me How The Robots DanceLullaby For The Working Class - In Honor Of My StumblingIk kreeg
ook een mailtje of ik een top 10 wilden inleveren voor
Oor's Top 100 Albums Aller Tijden. Ik was ook te trots en te verrast om als een van de 100
popjournalisten die daar klaarblijkelijk iets over te zeggen hebben aangemerkt te worden om mijn gebruikelijke aversie tegen dit soort lijstjes eventjes níet opzij te zetten. Want eigenlijk zijn Beste Allertijden lijstjes gewoon stom. Er zijn geen Beste platen. Er zijn platen die het meest voor mij betekenen en platen waar ik de warmste gevoelens van krijg als ik ze draai (of er aan denk). Zo'n rijtje platen is eigenlijk zo persoonlijk dat het gemiddelde nemen van 100 (of 2) van dat soort lijstjes totaal zinloos zou moeten zijn. Na een kort introspectief beraad kwam ik met ongeveer de volgende 10 op de proppen:
(10) Lullaby For The Working Class - I Never Even Asked For Light
(9) Daft Punk - Discovery
(8) Blumfeld - Old Nobody
(7) Spinvis - Spinvis
(6) The Delgados - Peloton
(5) The Magnetic Fields - 69 Love Songs
(4) The Jesus & Mary Chain - Stoned & Dethroned
(3) Happy Mondays - Pills'n'Thrills And Bellyaches
(2) Pavement - Crooked Rain Crooked Rain
(1) Oasis - Definitely Maybe
De overlap met
het lijstje van twintig jaar geleden is minimaal te noemen. Nou zijn al míjn platen ook na 1987 verschenen, maar dat is slechts een technisch detail. Ik weet niet of Blonde On Blonde of de Banaan
beter zijn dan dat album van
Lullaby For The Working Class. Dylan en de Velvet Underground staan hier ook in de kast. Omdat het
belangrijke albums zijn; want ze staan altijd in deze lijstjes. Er zijn vast miljoenen albums
beter dan I Never Even Asked For Light. Maar díe heb ik niet ergens eind jaren negentig voor een 10tje uit de bakken bij Forever Changes gepakt en vervolgens honderden keren gedraaid. Dat Mike Mogis van Lullaby For The Working Class nu een belangrijke muzikale steun en toeverlaat van Conor Oberst is (en hij produceerde bijvoorbeeld ook het vorige album van de Concretes), doet vermoeden dat het niet alleen maar persoonlijke omstandigheden zijn. Maar toch, verder heeft niemand er wat aan en als straks al die lijstjes opgeteld en gemiddeld worden komt er tóch gewoon weer een top 100 uit die erg op die van 1987 lijkt maar dan met OK Computer bovenaan. Ik geloof dat Pitchfork een paar jaar geleden ook zo'n lijst samenstelde maar toen de bovenste 100 weggooide en de nummers 101 tot en met 200 publiceerde. Dat was al veel interessanter. De
outliers, de persoonlijke verhalen zíjn veel interessanter dan de gemiddelden. Misschien moet ik, als klein teken van verzet, bij nader inzien dat lijstje dan toch maar niet insturen.
3voor12 stopt met, zo goed als alle, webradioshows. Wegens te weinig luisteraars. Alleen de nieuws- en nieuwe plaatjesprogramma's (en de rootsplaatjes van Chris Kijne)
blijven bestaan.
Er zit deze week een
White Stripes-vinylsingle bij
de NME.