Geen hoe lang ze al bezig waren. Ik kwam fashionably later dan het officiële aanvangstijdstip binnen en Oorbeek maakt nou eenmaal van dat soort muziek waaraan je niet echt kunt horen of ze al bezig zijn of dat ze hun instrumenten nog staan op te warmen. Van die geïmproviseerde piepknormuziek. Ik hou niet zo van geïmproviseerde piepknormuziek. Het klinkt in mijn oren ook altijd hetzelfde. De band was dus duidelijk niet de reden van mijn afwezigheid. De plek waar de band speelde wel: in W139 in een lamp. Die lamp bestond uit een zo goed als ruimtevullende, 6x6x3-meter grote, uit lakens opgetrokken box waarin naast de muzikanten ook een aantal (bewegende) lichten zodat je van de buitenkant dus getrakteerd werd op een fijn stukje schaduwtheater. Je zag af en toe het silhouet van de bassist langskomen of dat van de drummer of trompettist. Er zat ook een danseres in de lamp die aan de slag was met lampekappen en vellen met geshabloonde (en dus leesbare) teksten. No Foto is eigenlijk de enige die me is bijgebleven. Verder had ze iets wat er uitzag als een opgezette hond, gekleurde engelvleugeltjes en een keukentrap waarop ze helemaal naar bovenklom om zwembewegingen te maken. Kortom, er viel genoeg te zien. Maar zodra de nieuwigheid van de visuele variatie op het concept bandje kijken was uitgewerkt, gebeurde er verder niet zo veel. Soms ging er een ander kleurtje licht aan of flikkerde de stroboscoop een paar seconden terwijl band en danseres hun eigen gang bleven gaan. Een verhaal of rode lijn leek er in de beelden niet te ontdekken, dat paste dan weer goed bij de muziek. Toen ik tegen tienen aftaaide was het al erg druk bij de bar. Ctrlaltdelete heeft de beelden.

John Harris over 10 jaar Be Here Now in de Guardian.