Het geluid van mijn eerste week (plus) in Canterbury:
*
Steve EarleNiet dat ik ook maar een noot van 'smans muziek heb gehoord. Slechts
z'n biografie gelezen. Viel me qua smeuïge rock'n'roll
debauchery om eerlijk te zijn een beetje tegen. Goed, er zijn genoeg trubbels met drugs, wapens en (ex-)vrouwen maar
Earle's grootste probleem lijkt simpelweg dat hij niet in het keurslijf van de door brave mannen in pak gerunde Nashvillese countrybusiness past. Als lezer heb je dat al redelijk snel door maar de schrijfster (en, zo wekt ze de indruk, Earle en de mensen om hem heen) blijft zich verbazen dat het Steve maar niet lukt om door te breken in dat wereldje. Het is een beetje moeilijk medelijden te hebben met de ezel die zich keer op keer aan die ene verdomde steen blijft stoten. Sowieso slaat de balans in het verhaal vaak net iets te veel door naar de kant van de advocaten (van iedere alimentatie krijgen we het bedrag tot twee cijfers achter de komma precies te weten) en te weinig naar, wel, de rock'n'roll. Ergens halverwege duikt Earle opeens met de Pogues de studio in. Dáár had ik nou graag meer over willen lezen.
*
M'n nieuwe digitale radioThuis in Nederland leek het nogal een overbodige kostenpost, maar hier ben ik eigenlijk wel heel erg blij met de DAB-knop van m'n nieuwe radio/versterker. De BBC is al veel verder met digitale radio dan de Nederlandse publieke omroep - Radio 6 en Radio 7 bijvoorbeeld - en zelfs de commerciëlen, als XFM, doen enthousiast mee. De Engelse radio staat bol van het gesproken woord. Komisch bedoelde panelshows te over; als je wilt kun je zo'n beetje 24 uur per dag
Phil Jupitus one-liners horen spuien. Maar ook veel drama. Ouwerwetse hoorspelen. Ik heb nog niet echt uitgevonden hoe je daar nou naar moet luisteren. Op televisie kan ik - met dank aan de visuele context, de gezichtsuitdrukkingen, de ondertiteling - twee series tegelijk volgen tijdens het lezen van de krant, op de radio raak ik de draad in no-time kwijt.
Number 10 bijvoorbeeld, werd verkocht als een Britse West Wing. Spanning en sensatie achter de fictieve schermen van, wel,
Nummer 10 maar ik herkende vanaf de begin de verschillende karakters al niet aan hun stemgeluid en viel prompt binnen twintig minuten in slaap.
*
Dandy Warhols - We Used To Be FriendsSchalde ook voor de verhuizing al een tijdje een á tweemaal daags door het huis, want de herkenningstune van Veronica Mars. In een aflevering ergens aan het begin van het tweede seizoen Taylor van de Dandy Warhols zich in
een karaokebar een weg door
Nazareth's Love Hurts.
* De nieuwsten van
Flip Kowlier, Animal Collective, Kanye West, Jens Lekman en PJ Harvey op m'n MP3-speler.
* Het deuntje van de ijscowagen die hier op zater- én zondag door de straat reed.