Kirsty MacColl - They Don't Know
Kirsty MacColl - Terry
Dit weekend zaten er maar liefst twee gratis Stiff Records verzamelaartjes bij de krant. Handig, want als ik ooit nog eens de zojuist verschenen en gewoon met m'n eigen geld in de winkel gekochte Stiff Records bóx kwijt raak, heb ik in ieder geval een reserve achter de hand. Ach, het valt wel mee. Die box-set bevat lekker véél meer liedjes en op die gratis cd'tjes staan een aantal nummers in een verder beetje brakke live-versie. En je kunt, daar ben ik inmiddels achter, nooit genoeg Stiff in huis hebben. (Hmm. Had ik dat niet spannender kunnen verwoorden? Het label zelf was door de jaren heen namelijk erg bedreven in het op diverse manieren uitbuiten van de, zeg maar, dubbelzinnigheid van de naam.) Voor een historisch verantwoorde analyse van het label zul je ergens anders moeten wezen. Voor mij is Stiff een kijkje in een alternatief muziekuniversum dat zich ongeveer tweede helft van de jaren zeventig, eerste helft van de jaren tachtig ergens in Engeland afspeelt. Het tijdperk van de Punk en de New Wave. En alhoewel Stiff daar met bijvoorbeeld de Damned en Elvis Costello ook belangrijke bouwstenen voor aanleverde, heb ik de indruk dat het label dankzij een paar stevige voeten in de wereld van de pubrock, een aanzienlijk historisch besef en een uitmuntend oor voor de betere novelty-hit meer van de vriendelijke continuïteit dan van de muzikale revolutie was. Het hoefde niet per se allemaal op krampachtige wijze helemaal anders. Terwijl er in het kader van de vooruitstrevendheid tussen neus en lippen door toch ook platen van bands als Devo en Yello op verschenen. Één ding heeft het gratis cd'tje van de zondag voor op die complete Big Stiff Box Set en dat is They Don't Know van Kirsty MacColl. Ja, de versie van Tracey Ullman staat er op. Zelfde nummer, zelfde band (geloof ik), maar geen Kirsty MacColl. Als liedje benadert They Don't Know op asymptotische wijze de perfectie. Dramatische jaren zestig girlgroup-melodie voorzien van een dikke laag post-Abbaïaanse radiorock. Ullman brengt het nét iets te veel als een comedy sketch en dat heeft dat nummer helemaal niet nodig.