The Young Republic - She's Not Waiting Here This Time
The Young Republic - Girl From The Northern States
Als je vindt dat mooie muziek mooie woorden verdient, is het redelijk frustrerend als je voor je favoriete bandje van het moment niet verder komt dan 'de Amerikaanse Belle & Sebastian'. De Young Republic verdient sonnetten vol prachtzinnen die hun fladderende dwarsfluiten en lichtelijk verlegen trompetten bezingen. En een, als het even kan diepzinnige, metafoor voor het concept 'nogal Stuart Murdoch-achtige melodieën'. Dat Amerikaanse is trouwens een redelijk belangrijk punt. Op basis van deze twee nummers valt het misschien niet echt op maar op plaat, 12 Tales From The Winter City om precies te zijn, kunnen ze redelijk rauw uit de hoek komen. De snik in de stem van de zanger lijkt me ook puur genetisch. En als er gevoelig gedaan moet worden, gebeurt dat over het algemeen ook meer op z'n Gram Parsons' dan op z'n, zeg, France Gall's. Met name de viool is meer Kleine Huis Op De Prairie dan Schots Parochiezaaltje. Even gemoedelijk, maar stoffig in plaats van regenachtig. En B&S klonken ook nooit zo mooi dramatisch statig als, vooral de tweede helft, in She's Not Waiting Here This Time. Of zo kitscherig. Girl From The Northern States daarentegen had zo op, zeg, Tigermilk kunnen staan.