Ik ben er volgens mij inmiddels achter waarom ik die meest recente plaat van Saturday Looks Good To Me zo vlak en netjes vond klinken. Fred Thomas (hij = Saturday Looks Good To Me) lijkt voor de meer experimentele kant van z'n persoonlijkheid een aparte uitlaatklep te hebben gevormd onder de naam City Center. Op het bijbehorende weblog kun je het tot in detail volgen want Thomas slingert hier bijna dagelijks nieuwe nummers het net op. Ik ben niet echt een voorstander van deze splitsing. De valse noten, de ruis en andere rare geluiden gaven de muziek van SLGTM juist een fijne dosis persoonlijkheid mee en zo zonder de context van een sixties-achtig popdeuntje is het in de regel vaak niet meer dan een beetje zelfingenomen aangerommel in het luchtledige. De website levert een haast diarreematige stroom aan oeverloos gefrunnik en gefrutsel met samplers en effectpedalen op. Experimenteel schmexperimenteel. Hopelijk lukt Thomas ooit nog om een beetje balans te vinden tussen de melodie en het gepruttel. In de tussentijd kun je tussen het kaf soms een handvol koren tegenkomen. Het nog nooit verschenen When We Die There Will Be More (van Saturday Looks Good To Me) bijvoorbeeld. Of een Mixtape. Of een cover van Stephanie Says voor een radio-sessie.

Er zijn meer bands en artiesten die webloggewijs rechtstreeks een lijntje tussen hun thuisstudio en de rest van de wereld leggen. Het is wel het soort podium dat vooral artiesten aantrekt met een makkelijke, improviserende manier van werken. (Of met lage kwaliteitseisen). Ook op de site van Deerhunter's Bradford Cox aka Atlas Sound vind je vooral demo-achtige schetsen en meanderende vingeroefeningen. Soms spontane gedachteinvallen; soms alternatieve versies van wel al officieel verschenen nummers. Ook hier zijn voor de oppervlakkig geinteresseerde buitenstaander de coverversies - I'm So Lonesome (I Could Cry) en Blue Moon, speciaal voor z'n vader - en de mixtapes het meest interessant.

Jay Reatard's blogspot is iets minder actief dan bovenstaande twee. Maar die arme jongen heeft het dan ook veel te druk met het met z'n publiek vechten en maakt het zichzelf bovendien ook wel erg moeilijk met een voorliefde voor hindernissen als coupletten en refreintjes enzo.