Er gebeurt weer wat in Canterbury. De mensen achter het lokale zomerfestival
Lounge On The Farm zijn een nieuwe bar/pub begonnen mét live-podium(pje). Qua programmering is men iets te veel van de Never Change A Winning Team-school met deze weken onder meer Tim Hingley (van de Inspiral Carpets), Shortwave Set en Terry Hall (dj-set) in de agenda; namen die een paar maanden terug stuk voor stuk ook al op hun eigen festival te bewonderen waren.
Micachu zou er aanvankelijk in juli ook bij zijn in de wei maar dat ging toen op het laatste moment niet door en mag afgelopen maandagavond in de herkansing. Geen idee hoe de openings act heet want ze stellen zich gedurende het handvol songs dat ik van ze zie niet voor. Ik vermoed dat ze lokaal zijn. Lichtelijk tweederangs London Calling-
fodder. Jachtige gitaarrock de gitaren op okselhoogte, een zanger met een trots plat accent en een bezweet hoofd en vage Squeeze-danwel Madness-invloeden voor het Uit Het (Engelse) Leven Gegrepen gevoel. Om echt indruk te willen maken had het wel wat puntiger (lees: strakker) gemogen.
Micachu is beduidend minder dertien in een dozijn. Voor alles wat wegens verregaande eigenzinnigheid niet in de normale muzikale hokjes past is 'Tom Waits' vaak een gemakzuchtig orientatiepunt. Ook in het onderhavige geval is deze vergelijking even veel de waarheid als dat het nergens op slaat. Micachu's stem is donker en blues-y maar haar melodieen speels en stekelig. De ritmes zijn potten-en-pannen maar vooral London en Nu. De toetseniste is niet bang voor een vogelgeluid meer of minder maar kan ook overweg met Moddervet (wanneer baslijn) en Repetitief-en-éévingerig als een
old-skool Ringtone (wanneer melodie). Er hangt een beetje een conservatorium sfeertje omheen. Vooral de drummer zit veel te nonchalant de ingewikkeldste beats uit z'n mouw te schudden en
quirky en
kooky en anders lijken belangrijker dan hitgevoeligheid, maar saai is het in ieder geval nooit. Binnenkort onder meer te zien op Bazar Curieux en Eurosonic.