Onder de kerstboom lag dit jaar onder meer het boek
Paradiso Posters 1968 - 2008. Ik ben
eerder al eens tot de conclusie gekomen dat het designwerk van Martin Kaye - een van de absolute gezichtsbepalers tijdens de begindagen van de Hoofdstedelijke Poptempel - niet echt aan mij besteed is maar er valt gelukkig veel meer te bladeren en te bewonderen. Natuurlijk ga je dan als eerste op zoek naar de concerten waar je zelf bij bent geweest. En dat valt nog niet mee. Wil niet zeggen dat ik er kind aan huis ben geweest maar vooral in de tweede helft van de jaren negentig heb ik er heel wat avonden doorgebracht en in de selectie die het boek heeft gehaald is daar maar weinig van terug te vinden. Komt natuurlijk ook doordat het onderwerp van de posters over de jaren langzaam maar zeker verschuift van concert- naar dansavonden en ik nog gewoon ouwerwets van het bandjes kijken ben. Het is dan ook in een van de maandoverzichten dat ik eindelijk mezelf tegenkom als bezoeker. Op zaterdag 16 november bij een
showcase van
Ben Folds Five om middernacht in de kleine zaal. Na afloop van het concert van de Screaming Trees in de grote zaal waar ik me inderdaad van kan herinneren dat ik de toegift nog vanaf het balkon te hebben gezien. Geen idee hoe ik toen thuis ben gekomen trouwens. Ik moest nog gewoon terug de provincie in en volgens mij ging de laatste trein toen om een uur of 1. De aflevering van Leidsekade Live waar Ben Folds de volgende dag met z'n trio speelde en waar ik óók bij was staat er ook op. Verder alleen een paar twijfelgevalletjes: Throwing Muses (ook maandoverzicht) en Tool (eindelijk een bandje met een poster voor zichzelf) heb ik zeker daar gezien maar ik weet niet zeker of dat écht de concerten van 28 september 1996 en respectievelijk 28 juni 1994 zijn geweest of toch op een ander moment. Die maandoverzichten van toen zijn trouwens dezelfde, van
Experimental Jetset, als nu; die met
met die gaatjes erin. Dat had ik me helemaal niet gerealiseerd dat die dingen al bijna anderhalf decennium meedraaien. Wat je noemt tijdloos design. Hmm. Wat ik toendertijd zo vond tegenvallen aan
de tentoonstelling met het werk van Martin Kaye in Hoorn was dat je het tijdsbeeld er helemaal niet aan af kunt zien; een poster uit de jaren zeventig verschilt weinig van eentje uit halverwege de jaren tachtig.