Ian Brown kan niet zingen. Dat is verder geen nieuws maar naar aanleiding van z'n nieuwe ep ben ik eens gaan nadenken wat me nou zo tegenstaat aan 'smans solo-oeuvre. Een los nummer kan ik best hebben, de nieuwe single is niet eens onaardig, maar bij eentje moet het eigenlijk ook blijven want daarna begint al gauw ernstig te zeuren en te dreinen. Ik denk nu ook te weten waarom. De voormalige Stone Rose lijkt van mening te zijn te kunnen verhullen dat hij niet kan zingen door zelf met z'n vocalen steevast op die ene toonhoogte die hij wel redt te blijven rondmurmelen terwijl op de achtergrond de rést van de band heen en weer schuift langs de akkoorden om daarmee de illusie van een melodie, en misschen zelfs een heus liedje, op te wekken. Een beetje zoals ze in oude films autoscenes maakten: dat de acteurs, zinloos aan het stuur draaiend, in een stilstaande wagen voor een scherm zitten waarop de beelden van de afgelegde weg worden geprojecteerd. En, bij herhaalde blootstelling, net zo geloofwaardig.

Bij the Quietus hebben ze trouwens paar mooie artikelen over het inmiddels al weer 20 jaar geleden verschenen debuutalbum van de Stone Roses (aan de andere kant, misschien lees jij wel liever een stukje waarin iemand, een professioneel muziekjournalist zelfs, uitlegt dat-ie de plaat toendertijd niet zo goed vond en nu wel. Alhoewel, uitleggen is onder deze omstandigheden wellicht een iets te groot woord).