Ter promotie van het eind juli in het Engelse Derbyshire te houden Indietracks Festival verscheen er vorige week een tegen elk aannemelijk bod te downloaden verzamelaar met nummers van het merendeel van optredende bands. (De opbrengst van dit 'album' gaat trouwens naar het antieke-treinen-museum op wiens terrein het festival gehouden wordt). Grootste trekker was wat mij betreft het kersverse nummer van Butcher Boy dat er op staat, een voorproefje van hun in augustus te verschijnen nieuwe album. En I Am The Butcher valt zeker niet tegen, met z'n schijnbaar opgewekt huppelende folky kadans en dankzij z'n melancholische melodie en mistroostig twangy gitaar desalniettemin toch een ietwat trieste overall feel. Andere 'grote' namen in deze context zijn bijvoorbeeld die van Herman Düne, de Hidden Cameras en Crystal Stilts. Mijn favoriete nummer is echter de bijdrage van Rémi Parson, een nogal mysterieuze jongeman waarvan ik na diepgravend speurwerk niet heel veel meer te weten ben gekomen dan dat hij oorspronkelijk uit het Zuid-Franse Montauban komt (en nu in London woont?) en ook actief is/was als Electrophönvintage. Les Flous is een gesofisticeerd stukje, in mijn oren typisch Franse, pop. Het kabbelt op z'n gemak langs vagelijk als zodanig herkenbare coupletten en refrein terwijl het hier en daar een Gauloise op steekt of zichzelf op z'n gemak nog een glas wijn in schenkt. Alleen de drum(co)m(put)er gooit er af en toe een extra venijnige roffel doorheen in een tot mislukken gedoemde poging de rest bij de les te houden. Want we dommelen toch langzaam maar zeker, en tot grote tevredenheid, met z'n allen richting de fade-out. (bron)