Ik zag afgelopen weekend ook nog twee multimediale kunstinstallaties met een muzikaal tintje. In de ICA had producer Evian Christ samen met grafisch ontwerper David Rudnick de theaterzaal overgenomen onder de titel The Trance War. Op papier is het een herdenkingsmonument ter nagedachtenis aan de Trance oorlog (sinds 1998 maar nog steeds bezig) en dan vooral voor de 30.000 honden die hierbij zijn omgekomen. Juistem. Er staat dus een groot beeld van een hond midden in de - verder donkere en met zwarte confetti bezaaide - zaal. Er staat een handvol televisieschermen met koptelefoons waaruit stampende trance klinkt maar over de boxen van de zaal zelf klinkt een vrouwenstem die op alfabetische volgorde de namen van die 30.000 omgekomen honden opleest. Verder staan er een paar vitrines met documentatie (bv. een rijtje trance-verzamel-cd's, een paar flyers, een NME met Tony Blair op de cover). Het grappigst – het ís allemaal grappig bedoeld toch? – vind ik de banners aan de muur waarop bijvoorbeeld een grafiek die Tiësto's Parade of the Athletes (soundtrack van de Olympische Spelen in Athene in 2004) beschrijft, afzet tegen een grafiek die de Griekse staatsschuld als percentage van het BNP laat zien. Het betekent helemaal niets maar ziet er lekker gewichtigdoenerig uit. Op youtube kun je diverse filmpjes vinden van de performance die de tentoonstelling opende waarmee in ieder geval de zwarte confetti verklaard kan worden maar verder geloof ik niet zo veel.
Een paar kilometer verderop, op de bovenste verdieping van de parkeergarage van Brewer Street, heeft de Vinyl Factory weer een spectaculair geluid- en lichtspektakel neergezet. De vorige keer, een installatie van Ryoji Ikeda, vond ik het maar een hoop geschreeuw en weinig wol en ik ben bang dat ik Unicolor van Carsten Nicolai (een van de mensen achter het Raster-Norton label) niet heel erg veel beter vind. In een donkere zaal staat een wand met ledschermen. Dankzij spiegels aan beide zijkanten lijkt het alsof een kilometerlange sliert is. Op de schermen zijn eenvoudige computer-animaties te zien: gekleurde balken vooral. Ze bewegen, worden dikker of dunner, verschieten van kleur. Ondertussen klinken electronische bromtonen die meebewegen met wat er op de schermen gebeurt. De tekst voor de ingang refereert aan een paar eeuwen kleurentheorieën maar om eerlijk te zijn vind ik daar maar weinig van terug in het werk zelf. Vind het er niet veel spannender uitzien dan het testbeeld. Het beweegt en een kleurenfestijn maar is eigenlijk ook best plat en oppervlakkig. Ik was recentelijk bijvoorbeeld ook naar de overzichtstentoonstelling van Agnes Martin in de Tate Modern. Dat beweegt niet en maakt geen geluid; dat zijn gewoon traditionele schilderijen voor aan de muur. Maar dat ging ook over kleuren en horizontale banen en die kleuren en ideeën waren zo veel subtieler - soms nauwelijks zichtbaar - maar het effect was langduriger. Soms val je juist op door niet te schreeuwen.
Er is overigens ook nog een andere installatie, bestaande uit vier platenspelers waar je mee kunt spelen en met een koptelefoon naar kunt luisteren. Ook hier valt het effect een beetje tegen. Er liggen vier schijven vinyl klaar met diverse sporen geluid en je kunt als bezoeker kiezen tussen de sporen en een beetje spelen met de snelheid (niet met het volume) maar de geluiden zijn weinig spannend. Ik had een beetje gehoopt dat je echt met vier verschillende ritmes aan de slag kon en hele kakafonieën kon construeren maar in plaats daarvan zijn drie van de vier platen tonen en eentje ritme. Wat je ook doet je muziek klinkt dus altijd een beetje voorspelbaar en saai. Het werk van Carsten Nicolai is nog tot en met komend weekend te zien. Die installatie van Evian Christ was echt alleen afgelopen weekend.
