Nog een laatste staartje Record Store Day. Ik was van de week namelijk even in de ándere Rough Trade winkel hier in London en daar staat in een grote display nog een ruime selectie aan releases die speciaal voor de grote dag waren uitgebracht maar ondanks de rijen en drukte en fanfare nog niet (uit)verkocht zijn. Blijkbaar dachten meer mensen twee keer na voordat ze 28 pond neertelde voor een 3D-ding van Run The Jewels; er ligt nog een flinke stapel. Een release die me in alle hubbub rondom Record Store Day was ontgaan en waarvan ik dan ook erg blij was dat m'n oog er nu nog op viel, was de single Raid / Turnover van Sue Tompkins. Een nogal heel onverwachte release. Tompkins was zangeres van Life Without Buildings. Actief in het begin van het millennium. Vanuit Glasgow. Brachten tijdens hun bestaan maar één plaat uit (en posthuum een live-album). Ze vielen op met hun hoekige, jachtige, springere new-wave-pop en dan met name vanwege de onnavolgbare vocalen van Tompkins. In een ouwe recensie vergeleek ik het ooit met Altered Images en Mark E. Smith en wat ik daarmee volgens mij vooral probeerde over te brengen is dat ze meer performance poet klonk dan als een traditionele zangeres met melodieën enzo. Sowieso was Tompkins meer aangetrokken tot de kunstkant en wekte ze de indruk na die eerste plaat gewoon helemaal uitgekeken te zijn op het spelen in een rockbandje. Ze werd dan ook full-time (geluids)kunstenaar en in alles wat ik ooit over haar las werd duidelijk dat ze de muziekwereld helemaal achter zich had gelaten. Daarom verraste deze single ook zo. Als er iets 'meedoen aan het muziekwereldje' schreeuwt is het wel een single uitbrengen in het kader van Record Store Day. Zoals je boven kunt horen is er weinig voorspelbaars aan de inhoud. De twee tracks zijn spoken word opnames. Raid is de a-kant. Eigenlijk klinkt het precies zoals Tompkins vroeger ook als zangeres van Life Without Buildings klonk maar dan zonder band. Nerveus, gejaagd, stotterend, woorden en zinnen herhalend. Het lijkt vaak meer om de klank dan om de betekenis van de woorden te gaan. Op een gegeven moment ontaardt het in een ode aan drogisterijketen Superdrug en het eindigt met een ruim citaat uit David Bowie's John, I'm Only Dancing. De b-kant is van hetzelfde laken en pak. Niet per se dus een single die ik vaak voor m'n plezier ga opzetten maar toch blij dat ik hij er is.
Het plaatje vandaag hoort bij een tentoonstelling van Tobias Madison bij het Kestnergesellschaft in Hannover (nog tot dit weekend te zien, mocht je toevallig in de buurt zijn). Ik heb de pr-tekst nu een paar keer gelezen en ik weet nog steeds totaal niet waarom het logo van shoegaze/britpop-band Lush wordt gebruikt.