Alhoewel ik z'n aandeel - de soundtrack - in een recente tentoonstelling in het Natural History Museum dus een beetje overbodig vond, was ik wel nieuwsgierig naar Brian Eno's nieuwste bijdrage aan het culturele leven hier in London, een expositie getiteld Light Music in de galerie van Paul Stolper. Ik denk dat ik z'n ideeën, en z'n niet-muzikale output, interessanter vind dat z'n muziek (die nieuwe plaat van hem heb ik nog niet gehoord). Het draait in deze (vrij kleine) tentoonstelling met name om de lichtboxen. Er zijn twee soorten. Eentje met drie vlakken in verschillende kleuren en eentje met een vierkantje met daar een dikke rand omheen in een andere kleur. Het duurt even voordat ik doorheb dat die dingen van kleur verschieten. Want dat doen ze nogal langzaam. Ik maak wat foto's voor m'n Instagram en als ik ze check om te kijken of ik ze wel mooi recht heb geschoten valt me pas op dat de kleuren heel anders zijn dan dat ze inmiddels aan de muur hangen. Ik vind die met drie vlakken het aardigst. Je ziet, achter het halfdoorzichtige plastic, de afscheidingen tussen de verschillende vlakken. Die afscheidingen zijn te kort om helemaal tot aan de randen te komen en op de kieren tussen de verschillende kleurvlakken gebeuren interessante mengprocessen. Er zijn trouwens nog een paar variaties. Een versie zonder licht maar met een bepaalde printtechniek die er voor zorgt dat de kleuren veranderen als je er langsloopt (of vanuit een andere hoek kijkt) en wat grafiek-papier met vierkantjes uit potloodlijnen. Ik neem aan dat dat werktekeningen zijn. En er klinkt muziek. Typische Brian Eno muziek. Langzaam twinkelende ambientpiano. Achter in de galerie zitten een paar die hard fans op een bankje intens van de muziek te genieten.