14.12.16 - (0)

Ik mag graag als ik op m'n werk door de gebouwen of over de campus loop, door de ramen bij aan de gang zijnde colleges naar binnen kijken. Zien hoe andere docenten dat doen, dat les geven. Als ik op dinsdag aan het begin van de avond naar huis ga, kom ik richting de parkeerplaats langs een collegezaal waar les wordt gegeven in popjournalistiek. Ik verbaasde me daar een beetje over. Dacht in eerste instantie dat het een eenmalig college in een algemeen vak journalistiek was maar de week daarop ging het op de powerpoints die ik van buiten kon zien wederom over muziektijdschriften en dergelijke. (Ik kan een en ander maar kort bespioneren. Het staat een beetje raar als je te lang voor zo'n raam blijft hangen. Nu het vroeger donker wordt, gaat het íets beter). Meer recentelijk had de docent een opdracht op het bord gezet. De studenten moesten voor op Twitter, in 140 tekens dus, het meest memorabele concert dat ze ooit gezien hadden beschrijven. Maar goed, ik vond dat dus erg opvallend dat er in 2016 nog colleges popjournalistiek worden gegeven. En misschien wel nog opvallender dat er zo'n 20 studenten aan deel nemen.

Over muziekjournalistiek gesproken, in Spin stond recent een uitgebreid interview met Anthony Fantano, die op Youtube albuumrecensies doet en daar erg populair mee is en z'n boterham mee verdient. Dat maakte nieuwsgierig. Z'n filmpjes halen regelmatig 100.000+ views maar ik had nog nooit van die jongen gehoord. Ik heb een paar van z'n recensies uitgeprobeerd maar haalde eerlijk gezegd nooit het einde. Hij brengt het redelijk levendig maar wat hij te vertellen heeft is weinig opzienbarend. Beetje beschrijving, paar saaie meningen. Z'n muzieksmaak lijkt niet echt enige persoonlijkheid te hebben. En de manier waarop z'n bril steeds van z'n neus zakt vind ik bloedirritant om naar te kijken.

(Dat vak Music Journalism hier aan de universiteit blijkt trouwens een tweedejaars keuzevak van de BA in Popular Music. Niet onderdeel van een studie journalistiek dus. Wordt gegeven door iemand die een biografie over Robert Wyatt heeft geschreven en in de Ninjatune-band Grasscut speelt. Dit is de reading list).

Het plaatje van vandaag heeft weinig met popjournalistiek te maken. Is een scene uit de korte documentaire Blank Tape over de hernieuwde populariteit van cassettes, vooral in de hoek van experimentele electronische muziek.



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics