Het was afgelopen zondag een bonte middag vol experimentele klanken ten zuiden van de rivier. Zo stond het Southbank Centre al het hele weekend in het teken van nieuwe gecomponeerde muziek in het kader van het New Music Biennal. Een van de nieuwe composities die in premiere ging was van de hand van Mica Levi, oscar nominated soundtrack componiste en maakster van dwarse stadse pop sinds ongeveer 2008 als Micachu. Het is haar eerste werk voor symfonie-orkest en dan ook meteen maar het orkest van de BBC en première in de Royal Festival Hall.
De opzet van het festival is alleraardigst. De stukken die in première gaan worden twee keer gespeeld - dat van Levi duurt een kwartiertje - met in het midden een kort gesprekje met de componist en de dirigent over het werk zodat je die tweede keer beter weet wat nou precies de bedoeling was en kunt letten op bepaalde details. Het stuk van Micachu, Everlast, is redelijk filmisch. Waar ik in dit geval overigens vooral mee bedoel dat het lijkt te bestaan uit diverse aparte scenes, losse momenten van een paar maten met ieder een eigen sfeer. Er zit niet echt een melodische lijn in. Afwisselend en soms tegelijk spelen diverse onderdelen van het orkest kenmerkende figuurtjes. De violen fladderen. De trompetten pa-pa-ra-pa-ën. De cello's doen een zware brom. Maar muzikaal is het een beetje los zand.
En in het gesprekje halverwege legt Levi – in haar dikke Londonse accent en gekleed t-shirt en joggingbroek – uit dat dat inderdaad zo bedoeld was, dat schematische. Dat het stuk expres speelt met het idee dat een orkest een samenstelling mensen is die samen iets maken door losse dingen te doen. Ze legt ook uit dat het stuk gewoon vernoemd is naar het boxkledingmerk omdat ze daar een t-shirt van heeft en dat ze lang heeft gezocht naar het juiste soort fluitjes waar de mensen van de percussie op spelen te vinden. De tweede keer, misschien juist wel expres vanwege het ontbreken van een overkoepelende melodische structuur, is het stuk even spannend en onvoorspelbaar. Aanstaande zaterdag wordt het uitgezonden op de BBC Radio.
De middag begon eerder even verderop. Sonic Waterloo is een geluidskunstfestival met speciale aandacht voor locatie. Er staan diverse kunstwerken door de buurt maar het speelt zich vooral af in (en in de tuin van) Iklectik. In het dagelijks leven een venue voor live experimentele muziek - op een opvallende plek op een rafelrandje tussen een paar sporen naast een stadsboerderij en wat andere creatieve knutselplekken - maar momenteel dus ook even tentoonstellingsruimte.
De meerendeel van de werken bestaat uit gevonden geluid dat op een bepaalde manier gepresenteerd wordt. Rob Olins en Lee Berwick laten marktgeluiden van de markt van Lower Marsh horen in een houten installatie op een pleintje achter de markt (maar worden een beetje overstemd door de bouwvakkers aan de andere kant van de schutting een nieuw appartementencomplex uit de grond staan te stampen). Atilio Doreste maakte een installatie van gedroogde bladeren en het geluid van iemand die gedroogde bladeren opveegt. En Steph Horak doet in beeld en geluid verslag van z'n dagelijkse commute door London met de overground. Hij spiegelde het beeld vervolgens horizontaal zodat het af en toe iets wegheeft van het soort grafiekjes van geluidsgolven dat je in audiosoftware ziet maar ik geloof niet dat dat per se de bedoeling van het werk was (of dat het me doet denken aan de video voor Star Guitar van de Chemical Brothers maar dan met een minder goeie soundtrack).
Het aardigst vond ik Peter Cusack's Three Unnoticed Berlin Sounds. Drie aan de muur gehangen ipads met, wel, geluiden dus. Geluiden die hem, en hem alleen, opvielen in z'n woonplaats. Het drone-akkoord van de vriesinstallatie van z'n lokale supermarkt. Piepend en zuchtend metaal van een verroest, vergeten pretpark. Zingende buizen in z'n eigen achterhof. Met foto's van de locatie in kwestie. Het zijn mooie, aparte geluiden maar voor een geluidskunstenaar vind ik 1 geluid per jaar (2011, 2012, 2013) en sindsdien niets, een beetje een lage score. Zowel de New Music Biennal als Sonic Waterloo hadden afgelopen zondag trouwens hun laatste dag.
