Het is al meer dan een jaar geleden dat de naam Darren Hayman hier voor het laatst viel. Wonderlijk want de voormalige Hefner-frontman is nog steeds een bezig baasje. Zo verscheen er aan het begin van de zomer een plaat van de Hayman Kupa Band (wel aardig) en werd er meer recentelijk een single aangekondigd van z'n krautrockproject The Great Electric (nog niet gehoord). En dan is er nog zijn Thankful Villages project. Thankful Villages zijn Britse dorpjes waarvan in de eerste wereldoorlog alle naar het front gestuurde dorpelingen levend terugkwamen. Het project bestaat er uit dat Hayman alle 54 dorpjes in Engeland en Wales afreist en ter plekke een nieuw liedje schrijft. Je kunt een en ander op de website volgen - Hayman maakt ook filmpjes en tekeningen van z'n trips - en inmiddels zijn er twee albums met liedjes verschenen. De nummers zelf gaan overigens zelden over de oorlog maar meer over het Britse dorpsleven van nu in het algemeen.
Gisteravond in de Apple Tree, een pub in Clerkenwell, speelde Hayman een flinke handvol van die liedjes live. Het had misschien iets meer weg van een spreekbeurt met muzikale onderbrekingen dan van een traditioneel live-optreden. Het begon al vóór het eerste nummer als Hayman diverse lokale feitjes uit z'n mouw schudt. Bijvoorbeeld dat we ons momenteel op steenworp afstand bevinden van de enige plek in London waar je nog de (want inmiddels ondergrondse) rivier de Fleet kunt horen. En zo gaat het een klein uurtje door met anekdotes, uitleg en zelfs geluidsfragmenten van geïnterviewde dorpsbewoners waar Hayman dan een beetje gitaar bij tokkelt. En af en toen dus een mooi liedje. Soms zelfs begeleid door een drummer en bassist.
In een Nederlandse context zou een optreden als dit een voorteken zijn dat de artiest in kwestie op het punt staat Het Theater In te gaan maar een dergelijke kleinkunsttraditie bestaat volgens mij niet echt in Engeland. Jammer, want Hayman lijkt er geknipt voor. Je moet van behoorlijk goede huize komen om op zondag(na)middag een volle pub bij de les te houden. In een echte theatersetting zou er misschien nog iets visueels aan toegevoegd kunnen worden maar voorlopig houdt Hayman zich met z'n terzijdes en inleidingen heel behoorlijk op de been. De informele toon van z'n presentatie nodigt zo nu en dan een van de stamgasten uit om ook een luidruchtige bijdrage te leveren - alsof het een conversatie is, in plaats van een optreden - maar tijdens de liedjes zelf is iedereen stil.
