Het voelt als een afscheidsrondje voor de band maar dat is het niet. Niet officieel. Voor voorjaar volgend jaar heeft Teenage Fanclub bijvoorbeeld al een uitgebreide wereldtoernee gepland. Die tour is één van de redenen dat het afgelopen woensdag in de Electric Ballroom een beetje als een begrafenis voelt. Bassist (en 1 van de 3 songschrijvers en wat mij betreft die met de mooiste liedjes) Gerald Love had er geen zin meer in om voor weken achtereen naar de andere kant van de aardbol te moeten. De overige bandleden wilden dat wel en dus houdt Love er mee op.
De andere reden is dat zo'n beetje alle platen van Teenage Fanclub recentelijk zijn geremastered en heruitgebracht en hun hudige Britse tour - langs Glasgow, Manchester, Birmingham, London - bestaat uit steeds drie avonden op rij waarin ze telkens twee albums uit de jaren negentig in hun geheel gaan spelen. Alhoewel ik aanneem dat de band volgend jaar ook gewoon weer veel van deze liedjes gaat spelen, voelt het alsof er een hoofdstuk wordt afgeloten.
Ik kreeg op het laatste moment, met een beetje geluk en toeval, een kaartje voor de middelste avond en daar was ik erg blij mee. Alhoewel Songs Of Northern Britain uit 1997 me niet heel veel zegt, is Grand Prix van twee jaar daarvoor volgens mij waarschijnlijk het beste Teenage Fanclub album. En die speelden ze dus als de eerste set van de avond. En dat was erg mooi. Teenage Fanclub is niet de meest sprankelende liveband ter wereld en de perfecte tracklisting voor een album is niet per se hetzelfde als de ideale setlist voor een optreden maar het was bijzonder. Uit volle borst meezingende uitverkochte zaal (ongeveer 87% man) en om de haverklap 'don't go, Gerry!' geroep uit het publiek. En de liedjes zijn prachtig. De samenzang engelachtig. De gitaren een warm bad. De basloopjes de spreekwoordelijk kersen op de taart. Sparky's Dream. Discolite. Ain't That Enough. En de liedjes van de andere twee ook wel hoor.
De band is in opperbest humeur. Dat ontslag nemen bij (of ontslagen worden door) Teenage Fanclub geen effect lijkt de hebben op hun onderlinge vriendschappen bewijst dat diverse ex-drummers deel uitmaken van de huidige toer. Brendan O'Hare zat de avond d'rvoor achter het drumstel - hij speelde op de albums waar ze tóen nummers van speelden - en zorgt vandaag voor comic relief door te doen alsof hij een van de roadies is en loopt zo nu en dan met een clipboard over het podium om te checken of iedereen wel genoeg tamboerijnen heeft.
De voorste linie is in de bijna drie decennia dat de band bestaat altijd constant geweest. Drie songschrijvers die alledrie voor elke plaat trouw hun eigen liedjes leverden en die dan zongen. Live ook. Kan me niet voorstellen dat je bij toekomstige Teenage Fanclub-optredens nog de nummers van Love gaat horen. Dan wordt het toch een heel andere band. Vanavond gaan na Speed of Light, het slotnummer van Songs from Northern Britain, al snel de zaallichten aan. Geen toegift. Geen bloemen. Geen tranen.
