Kalenderpanden/Entrepotdok; ik was er nog nooit geweest. Een immens kraakpand ergens achter Artis in Amsterdam-Oost met tevens ruimte voor concerten. Gisteravond speelde daar dus de Amerikaanse artschool-rock band Les Savy Fav voorafgegaan door twee Nederlandse emo-bandjes. Feverdream begon iets over 10en - wat me deed afvragen of ik het wel allemaal zou halen voor ik weg zou moeten om de laatste trein te halen - met een nogal nietszeggend schreeuwerig niemendalletje maar revancheerde zich snel met een set vol innovatieve, intelligente en tegelijkertijd hardverscheurende noisy gitaarrock vol wringende gitaren, intens schreeuwende vocalen en breekbare melodieën. Ik heb net een paar mp3-fragmenten van hun homepage gedownload maar die klinken op een of andere manier een stuk minder overtuigend. Live zijn ze wel zeker een van 'sNeerlands beste rockbands. Next up was The Lattitude en dat was meteen een stuk minder. Mediocere halftempo punkrock met veel metalachtig gitaarwerk, een zanger met een beroerde stem en een boel nog beroerdere liedjes. Goed, er waren een paar lichtpuntjes; daar waar de band - zoals álle emobandjes klaarblijkelijk - een beetje als de Get Up Kids klonk maar tenzij de gitarist/zanger meteen al z'n Iron Maiden platen weggooit wordt het nooit wat met deze band. Beide bandjes speelden gelukkig lekker kort; een minuut of 25 en dat is lang zat wat mij betreft, dus het was plusminus tien voor twaalf toen Les Savy Fav het podium opkwam. Ik wou op z'n laatst iets voor half één weg, omdat ik ook niet helemaal zeker wist hoe ik precies terug naar het station moest lopen maar op deze manier kon ik ieder geval nog een groot stuk van deze band - waar ik toch voor gekomen was - zien. Begin dit jaar tipte de NME Les Savy Fav - samen met bijvoorbeeld L/A/L en ...And They Will Know Us By The Trail Of Dead - als een van de Amerikaanse rockbands om dit jaar gaten te houden, vooral ook vanwege de tijdens de live-shows bijna ontsporende zanger. En wat dat betreft had de NME het helemaal bij het rechte eind. Terwijl de overige drie leden van de band stug hun Brainiac meets Jesus Lizard artschoolnoisepunk ding deden - de band ontstond op de Rhode Island School of Design, waar ook de Talking Heads hun wortels hebben liggen - gedroeg de zanger - gekleed in een lichtblauw gebreid wollen truitje en een foute rooie korte broek - zich van het eerste moment als een malloot van de bovenste plank. De longen uit z'n lijf schreeuwend is-ie vaker vóór dan op het podium te vinden om het - overigens slechts ongeveer 30 koppen tellende, en dat is jammer - publiek lastig te vallen en de toch al provisorische lichtinstallatie eigenhandig te verbouwen en dergelijke. Tussen de bedrijven door houdt hij ook nog z'n sampler aan de praat en probeert z'n net geleerde Nederlandse zinnetjes uit; 'Wij zijn Les Safy Fav' is om heel eerlijk te zijn, het enige dat verstaanbaar is. Het gevaar ligt op de loer dat de grap, het opvallende gedrag van de zanger - biertjes stelend van, schoenen gooiend naar en het trachten te wurgen met z'n microfoonkoord van het publiek - de muziek overschaduwd. Kijk naar de Raggende Manne waar het niemand in het publiek eigenlijk meer uitmaakte wat voor muziek ze speelden als het maar herrie was en als Bob Fosko maar z'n kop rood schreeuwde. Les Savy Fav belandt ook geregeld aan de verkeerde kant van deze grens, maar nummers als Wake Up en We've Got Boxes (als het goed is beide te downloaden van Les Savy Fav's homepage) winnen zeker aan kracht en intensie in de live-uitvoering. Voor het laatste nummer - Rome, van hun nieuwe ep Rome, Written Upside Down - verdwijnt de zanger nog even naar de kleedkamer om zich te verkleden, want hij wil er natuurlijk op z'n respectabelst uit zien voor de afsluiter. Jaja, zo'n avondje Les Savy Fav is een hele belevenis...

now playing: Oorgasm 3 (nu: Accelerate - Jonny L feat Lady Kier)