5.7.00 - (0)
Omdat er zoveel mededingers waren voor de titel single van het jaar tot nu toe heb ik een en ander maar in verschillende categorieƫn verdeeld:

beste pop-single:
Hun actuele single is een cover van Fishbone (U.G.L.Y), hun volgende een cover van Alice Cooper's School's Out maar wat mij betreft hebben Daphne & Celeste hun hoogtepunt al bereikt dit jaar met Ooh Stick You. Twee twentysomethings die zich voor doen als vijftienjarigen die elkaar, hun ouders en hun schoolkameraadjes uitschelden voor rotte vis. Meer is het eigenlijk niet. Makes Terrorvision's Tequila sound like a Nick Cave murderballad. Mandy Moore komt met Candy helaas niet verder dan een tweede plaats vanwege a) het zijn van een tweederangs Jessica Simpson dan wel een derderangs Britney en b) het feit dat de titel van haar single rijmt op haar voornaam. Ook Nu Generation streeft tevergeefs naar de top spot want Rescue Me (In Your Arms) is een a) schaamteloze Fatboy Slim kopie en b) jat grote stukken uit Aretha Franklin's Rescue Me. Maar het blijven stuk voor stuk geweldige popsongs. En dan wou ik Alice Deejay met Will I Ever ook nog even noemen in deze categorie, gewoon daarom.

beste r&b-single:
Alleen een genie als Timbaland zou het kunnen verzinnen om een r&b-nummer op te bouwen rond een borrelend acid-lijntje. Aaliyah's Try Again is dus de terechte winnaar. Op het ereschavot verder Pink en There You Go en Destiny's Child met Say My Name, alleen al vanwege dat stukje vlak voor het refrein waarin de drummachine ineens 2x zo snel gaat. Nieuwe single Jumpin' Jumpin' mag er trouwens ook wezen. De troostprijs voor beste mannelijke r&b-single gaat naar TQ voor Daily, vooral omdat daarin van ongeveer dezelfde sample gebruik wordt gemaakt als in Biz Markie's Just A Friend. Oh, en we mogen de Thong Song van Sisqo eigenlijk ook niet vergeten.

beste hiphop-single:
Dat wordt vanwege die wiebelende killer bassline - alsof zo'n typische Warren G g-funk piep hevig aan de diarree is - samen met die minimalistische beats, conscious lyrics (zie ook Jeru The Damaja's Ya Playin' Yaself) en meebrulrefrein natuurlijk Dead Prez met Hiphop. Bubbling under de drieƫenheid Eminem, Dr Dre en Snoop Dogg, al dan niet in combinatie, in The Real Slim Shady, Forgot About Dre en Still D.R.E. Voor de eindjaarlijst tip ik dan meteen maar Wyclef Jean's It Doesn't Matter want de beste ska/hiphop crossover sinds Rebel MC.

beste indie-single:
Als OP8 samen met Lisa Germano hadden ze nog een origineel van de meester zelf - Lee Hazlewood dus - nodig, in The Ballad Of Cable Hogue bewees Calexico dat ze het ook op eigen kracht kunnen. Prachtig pseudo-Lee & Nancy duet in een onheilspellend spaghettiwestern sfeertje met bonuspunten voor toonloos (en onverstaanbaar) kreunende Franse zangeres en lugubere teksten. Eervolle vermeldingen voor Sean Na Na die met Princess And The Pony het beste Elliott Smith-nummer van het jaar schreef en Belle & Sebastian die in Legal Man de musical Hair in een Northern Soul jasje leken proberen te proppen.

beste remix:
Dat is simpel want ik heb het er al een paar keer over gehad: Tocotronic vs Console en Freiburg V3.0. Vooral de I Like Giorgio remix door Miss Kitten en The Hacker, want met het baslijntje uit Divine's Shoot Your Shot. Maar onze favoriete Pavement off-rippende Duitsers voelen de hete adem van Barcelona DC en Studio Hair Gel geremixed door Baxendale wel degelijk in hun nek.

now playing: Os Mutantes - Baby (mp3, via Napster)



pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics