Gister dus bandjes wezen kijken in de Kalenderpanden. Eerste van die bandjes was iets lokaals met een onuitsprekelijke (en onmogelijk te onthouden) italiaanse naam. De muziek stelde ook niet zoveel voor: gitaarrock, soms spacey, hier en daar groovy, meestal een rommeltje en over het algemeen niet interessant. De slidegitaar bracht helaas ook geen toegevoegde waarde. Een tweetal nummers werden aangekondigd als surf, maar het enige verschil met de rest was dat ze instrumentaal waren. Tekstfragment: it's all the governments fault. Nee heren, zo makkelijk komen jullie er niet vanaf. Gewoon betere songs schrijven - dat laatste nummer was erg aardig in een Jesus & Mary Chain / Swervedriver / Dinosaur Jr soort van manier - dan neem ik volgende keer misschien de moeite om de bandnaam te onthouden. Next up, nog meer lokale helden: Mongrell. 3 dames, die gezien hun leeftijd eigenlijk beter hadden moeten weten, plus een drummer spelen naieve rammelpunkpop, met de nadruk op zowel rammel als pop. Stuk voor stuk geweldige nummers, maar het is elke keer weer een hele opluchting - vooral voor de in regenponcho's gekleedde dames zelf - als ze allemaal ongeveer tegelijk het einde halen. Denk: Billy Childish, Headcoatees, misschien zelfs Kenickie, zoiets. Op drums vinden we overigens een ouwe bekende: Richard Janssen, ex-Fatal Flowers, ex-Shine, nu-Ellen Ten Damme. Om eerlijk te zijn, de Amsterdamse John Bonham is-ie bepaald niet. Maar erg leuk dus, dit Mongrell, alhoewel 35 minuten wel wat aan de lange kant is. Helemaal omdat ik zo maar een heel klein stukje kan zien van Ninetynine, per slot van rekening de band die ik eigenlijk kwam zien. Lullig, vooral omdat de twee nummers die ik wél zie nieuwsgierig maken naar meer. De band klinkt om te beginnen al niets als de mp3's die ik eerder van de week had lopen downloaden. Want bijna jazzy en, ahum, filmisch, met een belangrijke rol voor de xylofoon. Het heeft wel wat weg van een band als Broadcast maar dan toch anders. De melodieën van zangeres Lora MacFarlane - ooit drumster in Sleater-Kinney - liggen niet bepaald gemakkelijk in het gehoor, maar op een of andere manier past het in de perfect bij de rest van de muziek. Naast de xylofoon staat er ook een batterij aan (goedkope) keyboardjes op het podium, is er een voorzichtige basgitaar en veel freaky, freejazz gedrum. Het ziet er ook cool uit: de 2 dames en 1 heer cool, gereserveerd, sophisticated vóórop het podium, bijna geheel in het zwart gekleed, terwijl de drummer, fel gekleurd t-shirt, staartjes in z'n haar, zich als een ware Animal uit de Muppet Show loopt uit te leven op de tweede rij en hier en daar zelfs een 'WAAAH' of een 'YEAH' niet kan onderdrukken. Maar helaas, de laatste trein terug de provincie in is onverbiddelijk. Had er graag meer van gezien.

Lang leve de zomer, hét tv-herhaalseizoen. Zoals bekend kunnen we op Fox8 weer genieten van de serie The Young Person's Guide To Being A Rock Star (elke maandag, iets na tienen). Bij RTL5 hebben ze de documentaireserie Teen Spirit - over jongeren in de jaren negentig - nog maar eens uit de kast gehaald. En in de aflevering die aanstaande zondag, iets voor half negen, wordt uitgezonden staan de Period Pains centraal. Fantastisch tienermeisjes-punkbandje dat in 1997 met de singles Daddy, I Want A Pony en Spice Girls (Who Do You Think You Are) muziekgeschiedenis schreef. Krezip, eat your heart out.

now playing: Muziek Terwijl U Slaapt van gisternacht (vpro radio 1&2). Heb het zelf op minidisc opgenomen, maar je kunt het ook gewoon in realaudio naluisteren. Leuke aflevering met veel Amerikaanse indie- en postrock. Halverwege het derde, laatste uur ook wat poëzie, maar gelukkig duurt zo'n md (in mono) maar tweeëneenhalf uur...