Rock is - het mag bekend zijn - zo goed als dood. Maar gelukkig zijn er bands als At The Drive-In die juist vanuit rock's laatste stuiptrekkingen een heel nieuw (sub)genre brouwen: indierock, emo, whatever. De wringende gitaren van Sonic Youth, de agressie, attitude en oerschreeuw uit de hardcorepunk en het popgevoel van Nirvana gecombineerd tot één muzikale schop onder je hol. En in het specifieke geval van At The Drive-In kunnen we daar nog twee immense afrokapsels en een podiumuitstraling equivalent aan ongeveer tien James Browns aan toevoegen. Het was afgelopen zaterdag in de Melkweg jammer genoeg geen normaal concert doch een soort van showcase van McGathy Promotions, een of ander Amerikaans muziekpromotiebureau, en vandaar dat het merendeel van het publiek bestond uit net iets te grijze (Amerikaanse) heren en ander industriefodder met veters om hun nek waar een geplastificeerd VIP-pasje aan hangt en dat de bands worden aangekondigd door foute bobo's met nog foutere hollywoodstaartjes. Maar de heren van At The Drive-In laten zich gelukkig niet kennen en krijgen in ieder geval de eerste rijen (met het gewone, betalende publiek zoals jij en ik) met zich mee. Als je een beetje cynisch bent ingesteld zou je je kunnen afvragen in hoeverre de energieke chaos van de band echt is. Want no matter hoe vaak de gitarist tegen de boksen aan staat te rijden of de zanger over de grond ligt te kronkelen het klinkt er geen moment slechter om en die gitarist is elke keer weer precies op tijd met z'n gitaarlicks. Maar als je een handvol doorgewinterde popfotografen aan de rand van het podium een paar stapjes achteruit ziet doen als de gitarist z'n gitaar ongecontroleerd rond z'n lichaam loopt te zwiepen kan je niet anders dan concluderen dat het er in ieder geval allemaal erg indrukwekkend uitziet. Des te kouwer is de douche die 3 Doors Down heet. Het zoveelste metalgrungepop-wonder uit Amerika. Alsof één Lit of Creed nog niet méér dan genoeg was. Als deze band platina haalt in Amerika dan voorspel ik een grote toekomst voor Kane aan de andere kant van de grote plas. Zo flets en slecht is dit. 'Zielloos' komt niet eens in de buurt - de gerecyclede grungecliches, de een beetje getergd klinkende zanger, let me live on my own terms enzo - dit is nóg valer, nóg leger. 'Zielig' is waarschijnlijk de enige juiste omschrijving. En alsof het nog niet erg genoeg was dat de muziek niet meer is dan een paar opgewarmde Metallica-riffs in een grungejasje mist de band bovendien elke vorm van persoonlijkheid of uitstraling. Ik durf te wedden dat zodra ze van het podium stapten de helft van het publiek meteen vergeten is uit hoevéél leden de band überhaubt bestond. Ik bedoel, d'r wordt een boel geld tegen aangesmeten door zo'n platenmaatschappij. Dan kunnen ze toch tenminste een stylist inhuren of iemand die het podium een beetje kan aankleden ofzo. Want nu klínkt het niet alleen als een zak aardappelen maar ziet het er ook net zo interessant uit. Ik heb er maar liefst 20 minuten naar staan kijken in de hoop dat ze hun hitje Kryptonite zouden doen want - ik durf het bijna niet te zeggen - dat vind ik nog niet eens zo héél slecht. Het eerste nummer kon ik m'n lachen niet inhouden vanwege de triestheid van het geheel - onheilspellende introtape, band komt het podium oplopen met de draadloze gitaren al omgehangen en ontmoet de algehele desinteresse van het publiek - maar het gebodene maakte me steeds depressiever en als ze na een handvol songs dat nummer nóg niet gespeeld hebben ga ik maar weg voordat ik helemaal het vertrouwen in de wereld verlies, C.O.C. en Everlast latend voor wat het is. Het wordt er buiten trouwens niet veel beter op: het regent en als ik even een café op het Leidseplein binnenglip om naar de voetbal te kijken bleek dat 'we' met twee-nul achter staan. Onderweg naar het station gaat het trouwens steeds beter: de regen houdt op, bij de pizzaria op de Dam blijkt het al twee-twee te staan en op het Damrak ben ik 3 Doors Down al bijna helemaal vergeten en rest slechts de herinnering aan het fantastische optreden van At The Drive-In.

MP3 Van De Dag: Knives, Slowing (4.6mb) van Eska. Dik 4 jaar na hun klassieke dubbel be-a-kantte single Split/ Let's Fence verschijnt nu dan toch eindelijk het debuutalbum van Eska, Invent The Fortune. Dromerige, Schotse indie-gitaarpop in de traditie van Urusei Yatsura en de Delgados maar dan instrumentaal. Bij vitaminic.co.uk.

now playing: Rondelles - The Fox