Tailgunner - afgelopen zaterdag nog te zien in de Cavern in Exeter - werd aanvankelijk gepresenteerd als de nieuwe band van Oasis' Noel Gallagher. In werkelijkheid is het vooral het project van producer Mark Coyle, die achter de knoppen zat bij de opnames van de verschillende albums van Oasis (alhoewel ik dacht dat Owen Morris de producer van, in ieder geval, de eerste twee albums was, maar goed). Een soort volgende Garbage of Shellac dus. Op de plaat, die komende week verschijnt, is Noel wél te horen als drummer, maar hij doet live niet mee. Naar eigen zeggen is hij zelfs ontslagen. De connectie met Die Band Waarvan De Bandnaam Begint Met Een O Maar Die Ik Nu Niet Meer Ga Noemen is er overigens nog wel via Paul Stacey, die voorheen live-keyboardist was bij Die Band. Maar goed, het concert. Tailgunner doet in rock. Groovy rock, maar vooral toch rock. Led Zeppelin meets Stone Roses. En qua fundering is dan ook alles koek en ei en kannen en kruiken. Geldt trouwens ook voor de songs an sich. Niets mis mee. Hier en daar wat virtuoos gitaargeweld van Mark Coyle of de Andere Gitarist, maar functioneel, weet-je-wel. Tot zover prima, dus. (Alhoewel je je kunt afvragen of de wereld zit te wachten op een stonerrock versie van Oasis.) Waar Tailgunner echter genadeloos de bocht uit vliegt is met Mark Coyle als zanger. In z'n hoofd is-ie John Lennon - qua melodieën klopt het aardig en de bijbehorende galm is er - maar in werkelijkheid komt er een gegrom uit z'n strot waar zelfs Sesamstraat's Koekiemonster het Spaans benauwd van zou krijgen. Als gevolg (?) - het kan ook zijn dat ze teleurgesteld zijn dat Noel Gallagher niet achter de drums zit - vlucht het overgrote gedeelte van het publiek al tijdens het eerste nummer richting de bar. Zonde, want op Mark's stem na, was het best aardig, maar andere kant miste men qua visueel spektakel niet veel. Totdat op het eind er een paar bekkens en een gitaar met behulp van wat aanstekervloeistof in de brand werden gestoken dan. Rock'n'roll! Er waren weer twee voorprogramma's: de Pop Vandals bleken een soort van lokale helden, maar in de ogen van een, zeg maar, objectieve buitenstaander was het niet veel soeps: populistische, oppurtunistische rock met wat van de Black Crowes gestolen gitaarriffjes aangelengd met wat Blink 182-achtige punkpop neigingen (en gekke bekken van de gitarist). Inclusief totaal onironische Fuzzy Dice aan de microfoonstandaard van de zanger. Allemaal heel vervelend eigenlijk. Eerste bandje de Receivers was wél leuk: goudeerlijke gitaarpop met melancholieke inslag. Bands als Buffalo Tom en Eugenius gingen dit drietal jaren geleden al voor, maar dit zat verrassend fris en degelijk in elkaar. Ondanks dat de bassist er uit zag alsof-ie na afloop van het optreden meteen weer achter het stuur van z'n taxi zou kruipen en de zanger - toch al behept met een Darren van Hefner-achtig stemgeluid - niet bepaald de toonvastste was, toch een kleine ontdekking.

Ik kon hier vanuit m'n kamer afgelopen zaterdagmiddag trouwens uitgebreid meegenieten van de wedstrijd van Exeter City - momenteel ergens achterin de derde divisie bivakkerend - aan de hand van de supportersgeluiden vanuit het stadion, dat hier om de hoek ligt. Het was goed te horen dat Exeter in de laatste minuut gelijk kwam - tegen lijstaanvoerder Chesterfield - als gevolg van een penantie. Keeper van Exeter is trouwens de Nederlander Arjan Van Heusden.

now playing: gratis Moby-cd'tje dat vandaag bij The Observer zat. Een soort mini Greatest Hits dingetje met een 8tal tracks - afkomstig van z'n reguliere albums - zoals Go en Porcelain en verder wat minder bekende dingen.