Met terugwerkende kracht toegevoegd op 4 april, vanaf Times Square...

We kwamen gistermiddag aan in New York op Newark in New Jersey. Heb een kijkje op het vrijheidsbeeld uit het vliegtuig dus moeten missen, maar de omgeving van het vliegveld zag er wel precies zo uit als in de Sopranos met al die kranen en troosteloze vlaktes vol vierbaanssnelwegen en grijze fabrieksloodsen. Ik kan nu ook begrijpen waarom de makers van de Sopranos er op stonden dat de serie ter plekke - dus in New Jersey en niet zoals normaal ergens in Los Angeles - zou worden opgenomen vanwege het specifieke licht. Met die grijze lucht en dat beetje mist zag het inderdaad uniek deprimerend uit.

S'avonds meteen naar de Irving Plaza voor een concert van Stephen Malkmus en de ex-Pavement zanger liet zich van z'n vrouwelijke kant zien. Dat wil zeggen dat in z'n nieuwe band 2 vrouwen zitten. Een koele cq coole bassiste en een overkittig, overaktief ding wiens taak uit niet meer leek te bestaan dan vrolijk op en neer te springen en een beetje met een tamboerijn of een sambabal te zwaaien. Het kan er bij mij niet inkomen dat ze was aangenomen op haar kwaliteiten als achtergrondzangeres. Verder niet veel verrassingen. Hij deed z'n album, een paar nieuwe nummers en een paar covers. En totaal geen Pavement-nummers. Iets dat aan de ene kant misschien te begrijpen is, maar hopelijk vergeet Malkmus niet dat die band wel de reden is dat er vandavond een paar duizend man in de Irving Plaza - plus minus 2x zo groot als Paradiso, modern en strak, zwart interieur met klassieke plafonds en een kant van het balkon is ingeruimd voor de vips van Matador - staan en dat mensen z'n nieuwe plaatje hebben gekocht. Maar het was al met al reuze onderhoudend. Zo in z'n eentje is Malkmus eigenlijk een soort van slacker-versie van Lou Reed. Het voorprogramma, de Kingsbury Manx, was een beetje een geval van een verkeerd bandje op het verkeerde moment. We stonden al een beetje te gapen vanwege onze jetlag en dan helpt een portie dromerig voor zich uitkijkende psychedelipop - soort van mix tussen Byrds, Grandaddy, Pink Floyd en Beta Band - niet bepaald. Niet persoonlijk opvatten hoor, maar het was nogal slaapverwekkend.

Zomaar een quote uit de discussie van de jongens voor me in de rij voor de garderobe na afloop:

You know, it was like totally awesome. I mean, I was like, totally, you know, (staat een paar seconden met z'n mond open), dude, like, you know.