Dit weekend ging de nieuwe serie Trigger Happy TV in premiere op Channel 4. Trigger Happy TV is hét beste Britse tv-programma van de afgelopen jaren. Om je een indruk te geven: Trigger Happy TV is het enige TV-Programma óóít waar ik een videoband van heb gekocht. Als het er op aankomt zou ik moeten zeggen dat het een verborgen camera programma is. Maar Ralph Inbar it isn't. Het is stukken extremer, stukken surrealistischer, stukken sneller (geen eindeloze ouwehoerverhalen in een studio maar gewoon 2x15 minuten alleen maar filmpjes) en, al met al, oneindig veel hilarischer. Oh, en Trigger Happy TV heeft een veel betere soundtrack: Grandaddy, Elastica en Eels om maar een paar dwarsstraten te noemen. Een van de belangrijkste, en leukste, tiepetjes is de man wiens - buitenproportionele - mobiele telefoon op de meest ongemakkelijke plekken afgaat, waarna er een luidruchtig 'HELLOO???.... NO, I'M IN AN ART GALLERY / RONDVAARTBOOT / RUSTIEK CAFETJE.... NO, IT'S RUBBISH.... CIAO...' volgt. Een andere favoriete opzet is twee in konijnen- of honden- of zebrapakken verkleedde personen die elkaar op straat in elkaar aan het slaan zijn. Zo in woord klinkt het allemaal lang niet zo leuk als het in werkelijkheid is. Grote verschil met reguliere verborgen camera programma's is dat het hier niet zozeer gaat om de reacties van de mensen. Het idee an sich is de grap. In een van de leukste scenes van vorig seizoen stond iemand met bebloede elektrische zaag en ijshockeymasker op te liften op een verlaten landweggetje. Er komt een auto langs. Die stopt (natuurlijk...) niet. Volgende filmpje. Trigger Happy TV zegt - op een bepaalde manier - veel over de Engelsen. In een recent interview in de Guardian vertelt evil genius achter het geheel, Dom Joly, hoe in Engeland iedereen zich alles maar laat aanleunen. De mensen op een terrasje waar hij als 'swerelds slechtste straatmuzikant een deuntje komt spelen of de bejaarden in het park waar hij in een Duits accent moeilijke verhalen tegen houdt over dat z'n vader taxichauffeur is in München (oid); ze kijken een beetje beschaamd voor zich uit of doen heel hard hun best toch iets wat op een conversatie lijkt met hem te voeren, terwijl, als hij bijvoorbeeld in België of New York filmde, hij binnen de korste keren gevraagd werd of hij even een flink eind wilde oprotten.

De Stereo top 10 van week 16:
1. (1) Sugababes - Run For Cover
2. (2) Destiny's Child - Survivor
3. (10) I, Monster - Daydream
4. (-) Lowgold - Counterfeit
5. (3) Ash - Burn Baby Burn
6. (4) Kings Of Convenience - Toxic Girl
7. (5) Daft Punk - Aerodynamic
8. (-) Zoot Woman - Living In A Magazine
... laatste nieuws: Jacques Lu Cont gaat bas spelen voor Madonna.
9. (6) Avalanches - Since I Left You
10. (9) Starsailor - Good Souls

De Pointless Questions van Splendid Ezine worden deze week beantwoord door Solex.

MP3 Van De Dag: Herinnert iemand zich Bran Van 3000 nog?? Drinking In LA was een klein hitje. Zo'n semi-ironisch postmodern quasi-hiphop popliedje dat net iets te hard z'n best deed op Beck, Len of de Fun Lovin Criminals te lijken. Nu, Bran - ik mag Bran zeggen - is terug, zit op het moment zelfs bij Grand Royal en op Astounded, hun/zijn nieuwe single, is het opeens zwoele Curtis Mayfield-soul wat de klok slaat met een soort van disco-beat, vocalen van niemand minder dan, wel, Curtis Mayfield en een, laten we zeggen, verrassende cubaanse break. Een Zomerhit met hoofdletter Z. Op de officiële Bran Van 3000 pagina is hetzelfde nummer ook nog in een paar andere smaken verkrijgbaar (album en radio edit en remixen van Eric Kupper (wie?) en Little Soundsystem Of Paris (wat?)).