Ik had naar de Cavern kunnen gaan om daar het mogelijk interessante postrockgroepje Woe te zien (met ex-leden van hardcore schuine streep punkpop combo Understand). Ik had thuis kunnen blijven om een wellicht leuke documentaire over militias in de Verenigde Staten en daarna de eventueel onderhoudende fillum The Fan te bekijken op Channel 4. Ik had zelfs thuis kunnen blijven om, ik noem maar een dwarsstraat, te een beetje te studeren. Maar nee, ik ging gisteravond naar One Night At McCool's in de bios. Nou, dat zijn ook meteen 90 minuten uit m'n leven (en niet te vergeten 4 pond 40) die ik nooit meer terugzie... John Goodman, Paul Reiser en Matt Dilon spelen drie mannen die alledrie op hol zijn geslagen door dezelfde vrouw (Liv Tyler) en dat leidt tot een hoop gedoe en gehannes met criminele inslag. Het verhaal wordt verteld vanuit de drie verschillende perspectieven in flashbacks in de hoop op wat post-Pulp Fiction-achtige hipheid, maar daar zit het allemaal lang niet snugger en intelligent genoeg voor in elkaar. Wat overblijft is een slappe screwball komedie met een veel te lage grapdichtheid, een handvol verleidelijke Liv Tyler scenes en een paar geinige 70's verwijzingen (Michael Douglas' personage, de Village People), waar het lastig warm voor lopen is.

De jongeman van de platenzaak keek vandaag niet eens raar op toen ik de nieuwe albums van Mogwai en Destiny's Child kwam afrekenen. Hij vroeg alleen of ik mee wilde doen aan een loterij die ze hielden waarbij ze een gitaarpedaal van Mogwai gingen weggeven. Je begrijpt, dat wilde ik wel. Bij Destiny's Child hoorde blijkbaar geen loterij. Het is dan ook een plaat met weinig gitaren.