Engelser dan Clearlake - zoals afgelopen dinsdag te zien in de Cavern - komen Engelse bandjes niet snel. Hun wonderschone, zojuist verschenen debuutalbum Lido ruikt naar voetbalwedstrijden die stipt om drie uur op zaterdagmiddag aftrappen, naar verregende zomervakanties in Brighton of Blackpool en saaie zondagmiddagen in de pub. Stel je voor: Pink Floyd met alle overbodige onzin weggesneden. Nog steeds met weelderige piano- en orgelpartijen maar in de vorm van drieminuten popsongs - en wat voor popsongs - met zanger met dunne, beetje zeurderige stem die échte melodieën zingt. Als Joop ooit nog eens verlegen om een deuntje voor in een van z'n musicals kan hij zo Clearlake vragen. En ook live klinken hun nummers over dat er op zondag s'avonds niets op tv is behalve Songs Of Praise (Sunday Evening) of over rommelmarkten (Jumble Sailing) hartverwarmend mooi. In Exeter Punkcity trekt dat zoals verwacht niet bijster veel publiek, maar desalniettemin een prachtband. Toch twee minpuntjes: een cover van Neil Young's Cinnamon Girl past absoluut niet bij de band, want in weze niet meer dan een dommer rocke en tot m'n grote verbazing spelen ze I Want To Live In A Dream niet; een nummer dat met teksregels als I am a lazy good for nothing en I suppose the real world is okay but I much rather make my own up any day de afgelopen weken is uitgegroeid tot mijn persoonlijke lijflied.
Het gevaar ligt op de loer dat deze pagina verwordt tot een Everett True (en John Peel) fanpage, maar het feit dat bij Domino Records een nieuwe aflevering van True's column International Pop Underground online staat wilde ik niet onvermeld voorbij laten gaan. Deze keer gaat het over de Young Marble Giants. Maar jullie zijn waarschijnlijk allang blij dat ik het momenteel te druk heb om de krant te lezen en dus niet elke dag met een link naar een artikel uit de Guardian op de proppen kom.
Steven Wells presenteert een nieuw SCUM Manifesto. En vandaag de dag staat SCUM voor de Society For Cutting Up Musos en zegt heel hard Néé!! tegen saaie mannen met akoestische gitaren als David Gray en Badly Drawn Boy en nog harder Já!! voor poptastische vrouwen als de Sugababes, Destiny's Child en Daphne & Celeste.
