Ben na afgelopen dinsdag tot de conclusie gekomen dat er in Utrecht een stuk minder Zweden wonen dan in Amsterdam. Het is bij Moneybrother in Tivoli De Helling een stuk rustiger dan vorig jaar in de Melkweg en ik hoor ook meer gewoon Nederlands om me heen. Of misschien komt de geringe publieke belangstelling wel door de vernietigende recensie van het optreden van de band op Pinkpop door 3voor12. 'Scandinavische AOR-rock die het ene oor in en het andere oor uit gaat' durven ze te schrijven. Stelletje nitwits! Waarschijnlijk is jullie gehoor aangetast door drie dagen muzikale middelmatigheid op een Limburgse drafbaan dat jullie niet zien dat we hier van doen hebben met de Zweedse Dexy's Midnight Runners. De ultieme Scandinavian Soulbrothers. Net zoals een band als de Hives een cartoonversie van garagepunk bedrijft, neemt Moneybrother de dramatische kant van de soul als uitgangspunt om het vervolgens uit te vergroten, dik aan te zetten (met, op plaat, Burt Bacharach-violen) en in een modieus te krap zittend jasje van een opwindende, hitsige rockband proberen te proppen met, in dit specifieke geval, een spichtige, altijd buiten adem klinkende Bruce Springsteen in de spits. Toegegeven, de band bouwt z'n optreden niet echt lekker op: de eerste helft van het optreden bestaat vooral uit langzamere nummers. Nou hebben ze er daar sowieso erg veel van, maar ik hoor ze vooral graag knallen en dat die slijpnummers als rustpuntjes dienen. Pas in de tweede helft komen kneiters als Reconsider Me en de huidige single They're Building Walls Around Us uit de kast. Maar het publiek bestaat uit mede-gelovigen. En dus gaan we vanaf de allereerste noot blind mee in de gespeelde dramatiek van Anders Wendin c.s. ('the next song is, just like every other song, about pain and loss'; het dikke Zweedse accent moet je er zelf even bij verzinnen), lachen we om de houterige toneelstukjes (veelal dezelfde als een jaar geleden in de Melkweg) en klappen we onze handen blauw voor twee toegiften ('als er nog mensen zijn die de bus moeten halen moeten die nu weggaan, want als we nu doorgaan stoppen we ook niet').

De drummer van de band doet trouwens ook z'n eigen dingen onder de, fantastische, naam Existensminimum. Op deze pagina kun je onder meer de a-kant van z'n nieuwste single downloaden maar als ik jou was zou ik gaan voor het iets oudere From Me To You want dat klinkt alsof de Polyphonic Spree de soundtrack van Emanuelle staat na te spelen onder productionele leiding van DJ Shadow (en, da's dan weer een minpuntje, Chris Martin op zang). Niet dat ik weet hoe de soundtrack van Emanuelle klinkt. Natuurlijk. Of dat ik uberhaupt weet wat Emanuelle is.