29.5.05 - (0)


Mijn campagne om de Amigos Electricos zo spoedig mogelijk naar de top van de hitparade te loodsen - door elke gelegenheid daartoe aan te grijpen om ze de Beste Nieuwe Band van Nederland te noemen - lijkt nog niet echt z'n vruchten af te werpen. Het is niet bepaald druk in de Volta afgelopen donderdag. Maar een kleine, door de presentator van de avond uitgevoerde, steekproef onder het publiek na afloop leek uit te wijzen dat de thuisblijvers het weer eens bij het verkeerde eind hadden. Voor mij geen verrassing natuurlijk want de Amigos Electricos zijn namelijk verschrikkelijk leuk. Frisse, energieke gitaarpop met lekker venijnige gitaren en speelse keyboard-accenten. De Nederlandstalige teksten zijn bijna Spinvis-achtig in hun poetischheid ('Duizend Mongolen en Djengis Khan') en vertonen slechts zelden verschijnselen van Kinderen Voor Kinderen-isme ('Zing je eigen lied. Leef je eigen leven'). Het is mij echt een raadsel waarom deze band nog niet op grote schaal is opgepikt. Ben ik dan echt de enige die denkt dat Nederland wel zit te wachten op een opwindende, opgevoerde revival van bands als Toontje Lager en Doe Maar? De band zelf lijkt zich er niet zo druk om te maken. Wellicht is dat ook wel een beetje het probleem. Ondanks dat het vijftal het overduidelijk ongelooflijk naar z'n zin heeft op het podium, heb ik de indruk dat de noodzaak wellicht een beetje ontbreekt. Ze lijken het niet zo erg te vinden om, op dit punt van hun carrie, nog steeds op een bandjes-avond in een Amsterdams jongerencentrum te hoeven staan. Misschien dat het er iets mee te maken heeft dat diverse leden van de Amigos er nog allerlei muzikale bijbaantjes naast hebben bij, bijvoorbeeld, Nobody Beats The Drum en C'Mon & Kypski. Dat zou jammer zijn want zo begin ik me langzamerhand een beetje een roepende in de woestijn te voelen. Maar ik meen het echt: de Amigos Electricos is gewoonweg de leukste nieuwe band van Nederland.

Sowieso hadden wij van Radio Mortale, als ik zo onbescheiden mag zijn, deze avond weer eens een zeer fijn programma op poten gezet. Het bal werd geopend door Dan Geesin. Filmmaker, tekenaar, beeldend kunstenaar en dus ook liedjesschrijver. Zichzelf begeleidend op z'n harmonium speelde hij een flinke handvol songs van z'n recente prachtalbum Green. Z'n liedjes klinken verraderlijk simpel: weinig muzikale franje en, ondanks de zeer sombere toon van de teksten, redelijk onbewogen gezongen. Maar net als in z'n tekeningen weet Geesin in z'n muziek juist met eenvoudige, op het oog redelijk onschuldige, middelen te ontroeren; waarschijnlijk juist door de combinatie tussen het zeer persoonlijke van de onderwerpen en de directheid en pretentieloosheid van de vorm. Erg mooi.

Glenister klonk op hun eind vorig jaar verschenen demo wel heel erg als hun vriendjes van Gem (en dus als een kruising tussen de Strokes en Oasis) maar vielen op door sterke, enthousiaste songs. Vanavond, als middelste band, laten ze horen dat ze al weer een paar stappen verder zijn: het kekke orgeltje is zeker een aanwinst en het discodrumming hier en daar wekt de indruk dat de recente muzikale trends niet helemaal aan dit Utrechtse viertal voorbij zijn gegaan. Als totaalplaatje klinkt het nog een beetje zoekende, nog niet alles lijkt op de juiste plek te liggen maar ik twijfel er niet aan dat binnen afzienbare tijd alle puzzelstukjes op hun plaats zullen vallen. Alles lijkt er op te wijzen dat ze in no time Maurits en de zijnen achterna zullen gaan. Niet in de laatste plaats de aanwezigheid van fans: jonge, aantrekkelijke, vooral vrouwelijke fans die helemaal uit Utrecht zijn komen reizen om hun helden te zien en de nummers mee te zingen. Dat kan dus eigenlijk moeilijk meer mis gaan.


pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics