Motormark had, afgelopen donderdag, de indrukwekkendste lichtshow die ik ooit in de OCCII gezien heb. Zo op papier blijft er niet zo heel veel van over - simpelweg twee witte schijnwerpers die vanachterop het podium omstebeurt aan-en-uit-en-weer-aan-en-weer-uit floepen - maar in een tochtig bouwval als de OCCII ziet zoiets er al snel adembenemend uit. De muzikale output van het Schotse duo - hij de reincarnatie van Ian Curtis; zij ziet eruit alsof ze op het punt staat Kelly Osbourne d'r ogen eruit te krabben - is ook niet bepaald voor tere zieltjes. Medogenloze electropunk met bassen uit een sequencer en levende gitaren. Denk, bijvoorbeeld, aan een heel erg gepikeerde bis en je bent ongeveer halverwege. Je hoeft niet eens dagelijks Oor's Popencyclopedie te spellen om echo's uit de jaren tachtig te horen: Trio's Dadada, Warm Leatherette van The Normal, My Sharona van de Knack. Oh nee, wacht. Dat is echt een cover. Vanwege alle boosheid die het tweetal de, allesbehalve druk bevolkte, zaal invuurt zou je bijna vergeten dat er binnen de electronische pokkeherrie aanstekelijke liedjes zitten die zich verwoed naar de oppervlakte proberen te worstelen. Motormark mag dan gemeen en heel hard overkomen, het is en blijft pop, gelukkig.

Het voorprogramma, Elle Bandita, is disco-punk uit Rotterdam. Een dame - normaliter gitariste in de Riplets - met muziek uit een doosje, een gitaar (af en toe) en verschrikkelijk veel ongeleide energie. Dit laatste maakt het soms lichtelijk tenenkrommend, maar het is in ieder geval eerlijk en enthousiast, en als alle neuzen in het brein van Elle dezelfde kant op staan gebeuren er warempel fantastische dingen. Die paar nummers, het is toch minstens een flinke handvol, waarop alles op z'n plek valt zijn geweldig: Courtney Love meets Peaches. Maar dan beter. Electropowerrock om de wereld mee te veroveren. Gitaarriffs en -licks die klinken alsof ze gestyled zijn met behulp van een windtunnel, een vocale sneer waar het je spontaan paars van door de broek gaat lopen en refreinen zo groots als een gemiddelde maan van Jupiter. Ze covert, naast Tico Tico van de Andrew Sisters, ook I'm Still Standing van Elton John en dat klinkt, in vergelijking, lichtelijk understated. Gaat dat zien! (Bijvoorbeeld op het Metropolis Festival).