Het is hier nu 2 uur s'middags. Donderdag, denk ik. De klok op deze computer staat 8 uur voor. Of achter. Ik raak er in ieder geval erg van in de waar. Ik wil heel graag slapen. Ik ben al dik 24 uur onderweg, in dezelfde kleren, en ben nog steeds, of eigenlijk weer, op Montreal Dorval Airport. Toegegeven, ik zit in de business lounge van Montreal Dorval Airport waar je gratis drankjes en kranten en soep kunt nuttigen in luxe, luie, leren stoelen maar ik had liever, zoals eigenlijk de bedoeling was, inmiddels gewoon thuis gezeten. Maar goed, tweeenhalf uur stilstaan op een fucking Canadeze runway omdat het ergens boven New York een beetje regent en dat je dan je aansluitende vliegtuig in Philadelphia mist en dan om elf uur s'avonds drie uur lang in de rij moet staan om een alternatieve vlucht te regelen en dat die je dan potdorie eerst weer terug naar Montreal voert (en straks naar Frankfurt) en dat die vlucht pas om negen uur s'ochtends gaat en dat je dus een paar uurtjes slaap op een paar tegenelkaar geschoven banken op het bere-ongezellige Philadelphia International Airport moet proberen te pikken, kunnen daar nog wel eens een stokje voor steken. En ik heb geen idee waar m'n bagage zich bevindt, hopelijk - inclusief m'n cd-aankopen van de afgelopen dagen - al met de directe vlucht op weg naar Schiphol maar daar kan ik me straks acht uur lang druk over maken boven de Atlantische Oceaan in de business class stoelen van Air Canada.

Ik had, in plaats van hier te zitten internetten, natuurlijk ook nog een paar uurtjes de stad in kunnen gaan. Maar om eerlijk te zijn had ik Montreal wel zo'n beetje gezien. Er is naast het al eerder genoemde moderne kunst-museum een commerciele koopgoot, twee alternatievere straten (St. Denis en St. Laurent, oftewel de Main waar zich ook een aantal door diverse God Speed You Black Emperor-leden gerunde kraak-achtige cafe's zich bevinden), het een beetje teleurstellende Oud Montreal aan het water, opvallend veel bedelaars, geen McDonalds, heel veel mooie concertposters, een berg die je kunt beklimmen (Mount Royal) en een lichtelijk provinciaals beaux arts-museum met een paar Rembrandts in de ene zaal en authentieke Chinese thee-kopjes in de andere. En laten we het Ondergrondse Montreal niet vergeten; een onder grote delen van de stad verborgen ondergronds (duh) winkelcentrum van deprimerende gemiddeldheid waar het in de koude wintermaanden waarschijnlijk goed toeven is.

Op m'n laatste avond in Montreal, nu al weer een eeuwigheid geleden, op de valreep toch nog wat live-muziek mee kunnen pikken. In Le Divan Orange speelde drie lokale bandjes. Het duo Jerusalem In My Heart mocht openen: oorverdovende gitaarfeedback met hier en daar een voorzichtige akkoordenverschuiving en die ene ging op een gegeven moment ook nog heel vals zingen. Ze speelden maar een nummer, dat of klonk als Mogwai die een Gregoriaans gezang covert of als Sonic Youth die de oproep tot gebed van een willekeurige moskee van een muzikaal ondergrondje voorziet. Het nummer duurde ongeveer twintig minuten. Band 2, het fantastisch genaamde Aids Wolf begon met een tuba-speler die vanachter de bar richting podium liep alwaar hij gezelschap van een diverse vocale klanken voortbrengende mevrouw (zingen kunnen we het met de beste wil van de wereld niet noemen). Hierna ging het eventjes berg af want die tubaist gebruikte z'n instrument ineens als didgeridoo terwijls de zangeres nog steeds vooral heel erg raar deed. Gelukkig duurde dat maar even en bleek Aids Wolf toch gewoon een best aardig kronkelpunk bandje. Moeilijke riffs, een drummer met z'n rug naar het publiek, ze hadden zelfs een of twee behoorlijk aanstekelijke nummers. Tegen deze tijd was ongeveer een kwart van mijn lichaamsvocht in de vorm van zweet door m'n bilspleet gedropen - Le Divan Orange heeft geen airco - en had ik eigenlijk wel een beetje genoeg avant-gardistische Canadezen voor een avond gezien en ben dus lekker terug naar het hotel gegaan; Et Sans latend voor wat het was.