Het is al weer dik twee jaar geleden dat Zea's meest recente album, Today I Forgot To Complain, het levenslicht zag. Het tweetal hield de fans in de tussentijd zoet met een paar singles en, meer recentelijk, een 12" vol remixen maar was vooral on tour. Vaak met de Ex. Vaak ook zonder de Ex en met name in het buitenland. Het is een wonder dat ze tussen de bedrijven door nog tijd hebben gehad om aan nieuw materiaal te werken maar afgelopen dinsdagavond in de Paradiso werden de trouwe K-Tsjoem-gangers getrakteerd op niets dan. En het mag gezegd worden, het lijkt wel alsof Zea alleen nog maar beter is geworden. Want venijniger bijvoorbeeld. Maar ook poppier én happy hardcore-der. En gewoon harder. En soms zachter (ze hebben nu zelfs een ballad). Veelzijdiger dus en gewoon nóg leuker. Het in elke burenschuur van deze planeet optreden lijkt de band ook goed te hebben gedaan: Arnold staat nog zo intens als altijd op z'n gitaar te hakken en Remko staat ook nog steeds achter z'n electronische apparatuur te dansen alsof hij wordt gestuurd door een epileptische poppenspeler maar die brede, zelfverzekerde glimlachen zijn nieuw. En helemaal terecht.

De avond wordt geopend door de experimentele Haagse gitaarband Ghiu. En dat is 'experimenteel' in de betekenis van 'slappe grunge-y noiserock door mensen die wel eens een Sonic Youth-plaat hebben gehoord en toen net iets te veel effectpedalen hebben gekocht maar niet helemaal zeker weten wat ze d'r mee kunnen' (of, in het geval dat ze de synthesizer aanslingeren 'een hele slechte Emerson, Lake en fucking Palmer'). Fantasieloos dezelfde twee akkoorden te lang blijven herhalen terwijl je hier en daar wat in de microfoon gromt of schreeuwt is niet per definitie interessant; laat staan spannend of, doe eens gek, mooi. En dan heb ik het nog niet eens over het krakershaar van de zanger/gitarist. Het toetje bestaat uit Monster Zoku Onsumb, hyperactieve breakcore uit Australië. Terwijl de meneer achter de electronica zorgt voor de continuë stroom razendsnelle gabberbeats en overstuurde jungleritmes (en af en toe wat onverstaanbaars in de microfoon brult) staan er vóór op het podium ondertussen twee genetisch gemuteerde Playboy Bunnies én een soort van Mexicaanse Worstelaar (korte broek, cape, masker) danspasjes uit te voeren (afgewisseld met af en toe wat onverstaanbaars in de microfoon brullen). Veel geschreeuw, van wol hebben ze nog nooit gehoord, maar zonder meer een belevenis om eens gezien te hebben.