Ik ben zo langzamerhand volgens mij de enige ter wereld die Amsterdams vaakst optredende stadiopunkband Malle Pietje & de Bimboo's nog steeds niet gezien heeft. Gisteravond wist ik ze weer te missen: ze begonnen vroeg. In de OCCII; vroeg! Wie had dat nog eens durven denken. Volgens de zanger van de tweede band van de avond, Omission, heb ik trouwens wel wat gemist. Hij mompelde tussen twee nummers door - terwijl hij heel intens heen en weer beende tussen de rechter- en linkerkant van het podium en omgekeerd - iets over een spectaculaire entree met een scooter. Omission zelf had dat soort stunts niet nodig. Zij rockten ook zonder. Stevige hardcorepunk met grommend schreeuwende zanger. Lekker basic en strak - maar één gitarist, dus geen ruimte voor uitgebreide solo's - en op precies de juiste plekken een flitsende break of een aansteklijke riff. Hoofdact Das Oath doet het allemaal een -tigtal stapjes extremer. Hier niets aanstekelijks te bekennen; slechts één compacte overrompelende pokkeherrie met het menselijke equivalent van een gillend speenvarken als boegbeeld. Voor dit Amerikaans-Hollandse viertal geen nuances, geen spoortje melodie, alleen maar heel ingewikkeld gitaargerag en soort-van-extreem-jazzy gedrum (én veel hinderlijke feedback gebrom). Het publiek te overdonderd om, bijvoorbeeld, om een toegift te vragen achterlatend. Zag de zanger na afloop hij buiten, in z'n eentje, met z'n hoofd in z'n handen, op de vensterbank van de dansschool náást de OCCII zitten. Hij had duidelijk alles gegeven.