De tweede dag van Lowlands begon, op z'n gemak ergens in de middag, bij Mala Vita, gezellige festivalmuziek op reggae-basis. Erg geschikt voor elke braderie of tuinfeest; niets of niemand kan zich er een buil aan vallen. Hierna naar Vive La Fête (foto weer van 3voor12), wier boegbeeld Els Pynoo vanochtend wederom te weinig tijd had om zich aan te kleden en zich zoals gebruikelijk genoodzaakt zag in heur ondergoed over het podium te dartelen. De jaren '80-pop van het Belgische duo doet, zoals we weten, in schaamteloosheid niet onder voor Pynoo's kledingstijl. De nieuwe single is een dead ringer voor A Forest van de Cure (gitaarsolo incluis) en in de toegift krijgen we niet alleen Banana Split maar ook nog Danny Mommens op z'n punkst in een Iggy Pop-meets-Plastic Bertrand-oefening. Vervolgens op naar de Grolsch-tent waar we een uurtje pal vooraan bivakkeren in afwachting van de Pixies. Het is natuurlijk allemaal niet zo spetterend als tóen in de Bijlmer Bierhal: het unieke is er vanaf maar dat de band nogal ingetogen opent - Wave Of Mutilation, In Heaven en meer nummers met Frank Black op akoestische gitaar - lijkt ook tegen ze te werken. Langzaamaan wordt er toegewerkt naar extremere nummers als Planet Of Sound en Subbacultcha. Het klinkt, net zoals tóen in de Bijlmer Bierhal, nog steeds net zo direkt en bijna net zo fris als op plaat, alhoewel het intro van Debaser niet helemaal ongeschonden uit de strijd komt. Het valt op hoe weinig de muziek van de Pixies uitnodigt tot dom meeklappen. Misschien komt het omdat het publiek wat ouder - en wijser - is of gewoon omdat elke gelegenheid daartoe al snel de kop wordt omgedraaid door een fijne dissonante gitaarkrul van Joey Santiago of een oerschreeuw uit de keel van Black Francis. De sfeer op het podium is gemoedelijk. De legendarische spanningen tussen Kim Deal en Black Francis lijken, wel, een legende. De toegift, Gigantic, wordt ingeleid met een fijn stukje mime (Black Francis doet alsof hij Kim Deal moet overhalen niet naar de kleedkamer te lopen) en aan het eind van de rit wensen ze elkaar allemaal nog een fijne avond (waarbij het, een doorgewinterde Pixies-spotter als ik opvalt dat ze Frank Black Francis bij z'n échte voornaam, Charles, noemen) en houden Frank Black en Deal nog een geanimeerd gesprek waarvan de finesses me daar vooraan helaas zijn ontgaan, maar het zag er allemaal erg gezellig uit. De Pixies blijven natuurlijk de Officieel Beste Band Van De Wereld Ooit. Als toetje nog even langs de alpha-tent om Marilyn Manson uit te lachen. Vanaf een veilig afstandje natuurlijk. Begrijp me niet verkeerd, ik ben helemaal vóór Marilyn Manson als idee: voor een fijn portie tegen de gevestigde orde aan schoppende industrialglam kun je me, bij wijze van spreken, midden in de nacht wakker maken. Het is alleen zo jammer dat de uitvoering zo oppervlakkig is. Een beetje make-up en heel groot DRUGS op het projectiescherm achter je zijn meer lachwekkend dan gevaarlijk. Het valt me ook op hoeveel Manson teert op het 'gevaar' van anderen door middel van redelijk voor de hand liggende covers: de heroïne van David Gahan (Personal Jesus), de niet-doorsnee sex van Marc Almond (Tainted Love) en het, wel, wat het dan ook is dat Annie Lennox zo eng maakt van de Eurythmics (Sweet Dreams). Gelukkig konden we ook nog net de Beautiful People meepikken, maar toen had ik het eigenlijk wel weer gehad.