9.9.05 - (0)


Ik had natuurlijk moeten weten dat een avond die staat aangekondigd als de Night Of The Unexpected méér zal zijn dan zo maar een avondje bandjes kijken. Om eerlijk te zijn ben ik best tevreden met het concept Een Avondje Bandjes Kijken, daar hoeft wat mij betreft niet heel veel aan gesleuteld worden, maar goed, soms is het wel eens nodig om je buiten de gebaande paden te begeven. De bijdrage van Allan Curren, een 'electronische collage', was wat dat betreft niet echt een verbetering. Hij had z'n synthesizer vol gekke geluidjes gestopt - een varken, een heipaal, een fractie van een stemmend orkest, een hiphop-beat - en terwijl hij er met een geconcentreerd gezicht bij stond te kijken toverde hij ze er in een willekeurige volgorde weer uit. Het was overduidelijk Kunst. Met een hoofdletter K. De K van Kleren en Keizer, bijvoorbeeld. Ken je die aflevering van Friends waarin Ross z'n oude keyboard op zolder vindt en z'n experimentele muziek van vroeger weer gaat spelen? Dit klonk precies zo. Maar dan twintig minuten lang en zonder ingeblikt gelach.

Vervolgens werd er getapt. Nee, écht. Door het Pow Ensemble. Met experimentele electronica. Volgens het programmaboekje geïnspireerd door de St. Louis blues maar ik hoorde redelijk standaard piepknorbliebmuziek. Terwijl er iemand stond te tappen, dus. Dit was eigenlijk best aardig: anders en fris en interessant. En het duurde maar een minuut of 10. Hierna was het tijd voor mime. Man, je zou eens moeten weten hoe graag ik zou willen dat ik dit een grapje was. Acteur Hans Dagelet stond omstandig in z'n zakken naar z'n sigaretten te zoeken of deed danspasjes, á la Christopher Walken in Fatboy Slim's Weapon Of Choice-video. Onderwijl werden er op het scherm achterop het podium oude (oorlogs)filmpjes vertoond en speelde Spinvis-met-uitgebreide-band muziek. Dat is allemaal best veel tegelijkertijd. Wist niet zo goed waar ik m'n aandacht op moest vestigen; bang om een eventuele lijn in het verhaal of, nog erger, zo'n prachtige plotse poëtische Spinvisiaanse zin te missen. Het bijzonderst werd het dan ook wanneer de verschillende disciplines elkaar leken aan te vullen: wanneer Dagelet leek mee te spelen in de filmbeelden of wanneer de teksten van Erik De Jong - van tape overigens, hij speelde zelf slechts gitaar - leken te slaan op wat er op het scherm achterop het podium gebeurde. Muzikaal was het redelijk zwaar op de hand en een tikkeltje monotoon. Theatermuziek met slechts hier en daar ruimte voor een lieve melodie. Pas na afloop zag ik dat de tafel waar een van de muzikanten van het orkest achterzat was omwikkeld met een grote Navo-vlag. Het was het soort avond waarin dit ongetwijfeld een betekenis had.

Na een uitgebreide zoektocht naar een biertje - de bar in de grote zaal was dicht, die boven dus druk, gelukkig zit er nog een in de kelder - verliep de rest van de avond eigenlijk redelijk vertrouwd, want als als een gewoon Avondje Bandjes Kijken (gelukkig). Gustav in de kleine zaal is het alter-ego van de Duitse zangeres Eva Jantschitsch. Kristalheldere, fluisterende pop op een bedje van knisperende electronica en shoegazerige geluidstapijten. Met een beetje goede wil te omschrijven als een kruising tussen Kylie en de Microphones (of gewoon als Barbara Morgenstern). Op de momenten dat de gitarist gaat scheuren raakt de balans een beetje zoek maar, hé, dat is experiment en het is vooral mooi en bijzonder. Afsluiter is Four Tet die middenin de Grote Zaal is neergezet zodat alle nerds zich achter Kieran Hebden kunnen opstellen om over z'n schouder mee te kijken op z'n laptop. Hebden gaat voor een greatest hits set; er komen bijna alleen maar nummers van z'n vorige album Rounds voorbij. Maar dan harder, soms bijna industrieel en op een gegeven dendert er zelfs een gabberbeat dwars door de geloopte melodieflarden. Iets wat niet alleen voor de bezoekers van de aansluitende Noodlanding een onverwachte verrassing is.

De eerste namen voor de eerstvolgende editie van het London Calling-festival - 4 en 5 november - druppelen inmiddels binnen: Queen Adreena, Alfie, The Race, de Zutons, Forward Russia!, Duels, White Rose Movement, Field Music en Kid Carpet.


pining for the fjords
hringvegur
instagram
pop muzik
bandcamp
facebook
e-mail
rss

front
job de wit
polderlicht
gert verbeek
toekomst hervonden
i always have a song

blogger statistics