Je zou toch denken dat ook een band als Melt Banana de derde, of is de vierde?, keer niet meer kan verrassen. Je weet wat je gaat krijgen: een fikse portie met Japanse precieze uitgevoerde piepknorcore in de allerhoogste versnelling met het charmante gegil van Yasuka O., de onwaarschijnlijke en medogenlozen gitaargeluiden van Agata, die miniscule stuiterende bassiste en wéér een nieuwe drummer. Maar toch. Om te beginnen staan ze, gisteravond, in de Grote Zaal van de Paradiso. Ik ben zo te zien niet de enige die blindelings de trap richting Kleine Zaal beklimt en zich boven aangekomen verwondert over de aldaar opgestelde gezellige tafeltjes. Het is overigens niet moeilijk uit te vinden waar de band dan wél zou spelen; gewoon je oren achterna. Tijdens de soundcheck die vlak aan het optreden vooraf gaat trekken we verontruste gezichten over het geluid; de drummer klinkt ongeveer alsof er iemand een heipaal in de middenstip van een lege Arena staat te timmeren. Maar als het eenmaal écht loos gaat klinkt de Hoofdstedelijke Echoput als nooit te voren. De Japanners hebben hun gefreakte überpunk zo luid afgesteld dat er simpelweg geen ruimte meer lijkt voor galm. Als ik af en toe voorzichtig m'n oordopjes uit doe voel ik de snerpende gitaar bijkans door m'n trommelvliezen snijden. Sowieso is dit een optreden dat je lichamelijk ondergaat in plaats van beluistert; het zijn vooral die mysterieuze interne organen als je kladden, lurven en donder die worden aangesproken. Zelfs de eerste keer dat ik ze zag waren ze niet zó overrompelend. Er is nog een reden tot feest: het blokje ultrakorte nummers is terug! Dat gaat dus van: 'thank you. next song is called he loves chocopops'. BoemGRRROMMMMMklapDINGtskkkkkkk. Applaus. 'Thank you. Next song is called...' etc. Ik klok er een stuk of elf in net iets onder de 4-en-een-halve minuut. In één klap, wel, elf dus eigenlijk, maakt het weinig meer uit dat ik wéér vergeten ben de video te zetten voor de Sopranos. En net als je denkt dat de koek op is - de toegift is geweest, de dj heeft een plaatje opgezet en ik sta bij de garderobe tussen het Noodlanding-grut op m'n jas te wachten - verrassen ze je nog een keer door stiekum terug te komen voor een blistering eindsprint door Neat Neat Neat van de Damned.