Stereo's Enige Echte Officiële London Calling Top Drie:

1. FORWARD RUSSIA!. Eigenlijk hoort er ook nog een omgekeerde uitroepteken vóór de bandnaam - zie ook de matching t-shirts die de band aanheeft - maar die zit niet op m'n keyboard. Forward Russia! maakt muziek met veel uitroeptekens: hoekige post-hardcore met scherpe riffs en een ritmesectie die het jaren-tachtig-wave truukje goed onder de knie heeft. De zanger stuitert flink over het podium en het is een wonder dat hij zichzelf na afloop nog uit de kluwe microfoonsnoer kan ontknopen. En blijkbaar hoort het bij het genre, zie de meegegriste setlist hier boven en denk ook aan Malkovich, dat je je songs slechts getallen als titel meegeeft. (Zou het zin hebben gehad om om 19 te roepen, vraag ik me dan af.) Misschien meer muziek voor op een indieavondje in de OCCII dan voor London Calling en dat coole orgeltje staat er een beetje voor spek en bonen bij, maar de schreeuwerige vocale bijdragen van de drumster doen me af en toe denken aan de hoogtijdagen van Urusei Yatsura en het bruist en het leeft en ik word hier ontzettend blij van.

2. KID CARPET. Eenmansband zonder uitroeptekens, maar mét heel veel speelgoedinstrumentarium. Muzikaal is het moeilijk serieus te noemen - denk: Zea meets Goldie Lookin' Chain, in Sesamstraat, met een Twisted Sister t-shirt aan - en het is misschien ook wel voor een groot gedeelte met dank aan de context, de vele middelmatige bandjes van de rest van de avond, dat dit om half één ineens als de redding van de rock'n'roll voelt maar laten we eerlijk zijn, eigenlijk is London Calling niet compleet zónder een casiodisco-versie van Van Halen's Jump.

3. Het muzikale rariteitenkabinet van GUILLEMOTS. De zanger/toetsenist heeft, qua stem en stemgebruik, wel iets weg van iemand als David Gray maar hij heeft gelukkig een band om zich heen die het lekker dwars en eigenzinnig inkleurt: zelf doet hij de rare electronische piepjes en de gitarist laat zich qua onverwachte dissonante bijdragen ook niet bepaald onbetuigd. De drummer gaat, for no apparant reason, gekleed in een monnikspij. De contrabassiste heeft de mooiste glimlach die je je voor kunt stellen. Af en toe vliegt men qua eigenwijsheid een beetje uit de bocht en die reggaeswing in dat laatste nummer had dan ook niet per se gehoeven. Als totaalplaatje klinken de Guillemots een beetje zoals British Sea Power eruit ziet.

Bubbling Under: White Rose Movement (begin jaren tachtig wave-pop by numbers. Hun enige bijdrage aan de muzikale vooruitgang van het genre is dat het iets meer dan Frankie Goes To Hollywood en Duran Duran klinkt dan de rest. Verder zien ze er piekfijn uit, kijken ze goed chagerijnig en gaan ze zo goed als kopje onder in de galm van de Grote Zaal) en Clor (begin jaren tachtig punk-funk by numbers. Hun enige bijdrage aan de muzikale vooruitgang van het genre is een voorliefde voor onverwachte Zappaiaanse breaks. Verder... verder helemaal niet zo veel, eigenlijk).

Stereo's Enige Echte Officiële London Calling Flop Drie:

1. THE RESEARCH. Níet de band, maar juist het feit dat ik ze mis doordat ze als eerste spelen en er buiten een lange rij staat (en ik te laat van huis ben weggegaan). Pak nog net anderhalf nummer mee en dat klinkt verschrikkelijk leuk: rammelende bas-drums-en-een-goedkope-synthesizer-pop met een Pavement-achtige nonchalance qua toonvastheid en Fonda 500-ige theorieën aangaande popmelodietjes. De single (zie boven) is gelukkig ook verschrikkelijk leuk en misschien had ik toch gewoon zo'n Fear Of The Research t-shirt moeten kopen; had ik ongetwijfeld de blits mee gemaakt op m'n werk. Gelukkig komen We Are Scientists halverwege december naar Nederland. Maar goed, ik dwaal weer af.

2. AMUSEMENT PARKS ON FIRE. Weet je waar ik een beetje moe van word: dat elke band die z'n gitaren laat een beetje laat galmen meteen met My Bloody Valentine of Mogwai wordt vergeleken. Zeker als je niet eens zo heel aandachtig hoeft te luisteren om achter al die effecten niet meer te horen dan een handvol Oasis-niemendalletjes. Steeds hetzelfde Oasis-niemendalletje misschien zelfs. Maar goed, die jongen is pas negentien. Tijd genoeg om nog een écht vak te gaan leren, lijkt me.

3. DE ZUTONS. Bijna net zo erg als Gomez van een paar jaar geleden. Ook van die eeuwige studenten die de jaren zeventig nog eens overnieuw over willen doen. Ben er nog niet uit wie me het meeste tegenstaat: die eeuwig huppelende saxofoniste of die zanger met z'n Rod Stewart-rasp of de bassist met Toploader-haar die zo lekker staat te grooven. De bomvolle Paradiso vindt het allemaal prachtig.

Bubbling Under: Field Music (hele brave, hele ingewikkelde popliedjes) en Queen Adreena (heroine-rock mét hier en daar een blote borst en heel veel 'eigenlijk ben ik een hele gekke meid'-gedrag maar helaas geen spoor van memorabele riffs).