En tot slot. De Big One. Mijn favoriete albums van 2005. Oplettende lezertjes zullen opmerken dat namen als Sufjan Stevens, Anthony & The Johnsons en de Arcade Fire geheel en al ontbreken. Niet omdat dat ik dat van die slechte platen vond, meer omdat ik er gewoon nooit aan begonnen ben. Uit koppigheid - als iedereen het ergens over heeft, wil ik altijd per sé iets heel anders horen - maar ook gewoon omdat ik nog lang geen genoeg had van de platen die ik wél had, zoals de onderstaande vijftien. Maar eigenlijk vooral toch uit koppige tegendraadsheid, ja.


1 MIA - Arular
2 Robyn - Robyn
3 ZZZ - Sound Of ZZZ
4 Hello Saferide - Introducing ...
5 Stars - Set Yourself On Fire
6 Loden - Valeen Hope
7 Decemberists - Picaresque
8 Rilo Kiley - More Adventerous
9 't Hof Van Commerce - Ezoa En Niet Anders
10 Bright Eyes - I'm Wide Awake It's Morning
11 Clientele - Strange Geometry
12 Broadcast - Tender Buttons
13 Autolux - Future Perfect
14 The New Pornographers - Twin Cinema
15 Daft Punk - Human After All


Want bij een pseudo-terroristische, electro-favela-funk-dancehall-ende Tamil Tijgerin loop ik natuurlijk wel domweg met de rest van de meute achter de fanfare aan. In de top 4 verder de Nog Steeds Véél Beter Dan Annie, de sleazieste pornorockband van Nederland en de liefste singer/songwritster ter wereld. Van een plaat als die van Stars krijg ik rond deze tijd van het jaar altijd een beetje moeilijk: volgens Allmusic is-ie van dit jaar, maar op het hoesje staat toch écht 2004. Na een paar extra rondjes langs al die prachtige, bijna Delgados-achtige popsongs over sex en dood heb ik dan toch maar m'n hand over m'n hart gehaald. (Die plaat van collega-Canadezen The Organ is bij mij ook uit 2004, terwijl hij pas kómend jaar officieel in Engeland (en Europa?) gaat verschijnen). Waarom Loden zo bijzonders is heb ik al eens uitgelegd. In de rest van de lijst eigenlijk weinig verrassingen: de Decemberists, Rilo Kiley, Bright Eyes, Broadcast, The New Pornographers. etc. Allemaal prima platen van bandjes waar ik de voorgaande platen ook al erg kon waarderen. Maar dus ook platen waar ik eigenlijk niet ondersteboven van raak. Die Digital Ash-plaat van Bright Eyes vind ik trouwens nog steeds ruk. En Daft Punk dúrf ik niet hoger te zetten. Stel, dat het wél een grap is. Stel, dat het wél een in een paar dagen in elkaar geknutseld fröbelwerkje om onder een contract uit te komen is. En dat ik er dan ingetrapt blijk te zijn. Ik zou het mezelf nóóít vergeven.

En tot slot: de Least Essential Albums of 2005 volgens de Onion.