Het is, blogtechnisch gezien, een beetje moeilijk op gang komen dit nieuwe jaar. En dat terwijl er toch genoeg te beleven viel de afgelopen dagen. Zo zag ik gisteravond, toevallig, een optreden van de nieuwe Nederlandse supergroep (voorheen: het zij-project van Roald van Caesar) Ghosttrucker. Toevallig, want ik ging naar de Bitterzoet louter en alleen om de Amigos Electricos te zien, en wist helemaal niet dat Ghosttrucker - met naast Roald, ook de zanger van Alamo Race Track, Asta Kat van voorheen Seesaw en Zoppo, iemand die in Kopna Kopna zat én, sinds kort volgens mij, de bassist uit Miss Antarctica - van de gelegenheid gebruik zou maken om een beetje te try-outen voor hun optreden op Eurosonic dit weekend. Ik zag, daarom, ook maar de laatste ongeveer tweeëneenhalve nummers en dat is eigenlijk te weinig om een oordeel te kunnen geven. Niet dat ik me daardoor laat weerhouden natuurlijk. De eerste indruk is gematigd positief. Wat ik hoorde klonk, als we even een voor de hand liggend uitgangspunt gebruiken, een stuk rustiger en stemmiger dan het gemiddelde werk van Caesar. Zo op het podium is het gewoon een echt bandje - met gitaar en drums; Roald zelf zit een beetje weggestopt aan de rechterkant van het podium, soms zelfs achter z'n orgeltje - maar met nogal wat Bauer-esque toetsenpartijen en gewoon een langzamer tempo. En véél zangers. Drie, die allemaal of omstebeurt of tegelijk mochten zingen. Nou weet ik dat ik met mijn standpunt dat iedereen die door Asta heen durft te zingen eigenlijk gewoon de doodstraf verdient redelijk extremistisch ben, maar ook zonder dergelijke vooroordelen klonk het redelijk druk, vocaaltechnisch gezien. De Amigos Electricos zijn gelukkig nog steeds heel erg leuk.

En afgelopen donderdag zag ik allesbehalve toevallig Voicst in P60 in Amstelveen. Allesbehalve toevallig, want ik had uit betrouwbare bron begrepen dat mijn campagne om het langvergeten nummer American College Pop weer terug, al was het maar eenmalig, op hun setlist te krijgen zijn vruchten had afgeworpen. Sterker nog, ik kreeg de dag van te voren een mailtje of ik misschien nog ergens een mp3'tje van het nummer had, want zelf hadden ze het nummer nergens meer en ze wisten eigenlijk ook niet meer hoe het ging. Ik kon het dus eigenlijk niet maken om weg te blijven maar gelukkig zijn er veel slechtere manieren om een frisse doordeweekse avond door te brengen te verzinnen dan in het gezelschap van de leukste bandjes van Nederland in een popzaaltje ver weg van huis ergens in de provincie (wel, om eerlijk te zijn is P60 voor mij niet heel veel verder dan, bijvoorbeeld, het CS, maar toch, het ís de provincie). Kon ik meteen even checken of Voicst en zZz een beetje voortvarend aan hun bijna twee maanden durende Nederlandse toernee begonnen. En, het moet gezegd worden, het leek me een lekkere aftrap: de publieke belangstelling was behoorlijk, voorprogramma About rockte en zoals verwacht freakte en stormde en orgelde en drumde en echoode zZz dat een lieve lust had. Zelfs geluidsman Remco Sherpa mocht lekker meedoen met z'n oscillatoren (?, iets met knopen waar rare geluidjes uitkwamen in ieder geval) achter in de zaal. Voicst verveelt ook nog steeds niet. De energie van een Sgt. Gonzo of Acts of Fire blijft aanstekelijk, óók de 700ste keer, en de nieuwe nummers lijken er qua intensiteit niet voor onder te doen. Én ze spelen American College Pop. Ze vallen niet alledrie precies tegelijk in, maar verder was er weinig aan te merken dat ze het die ochtend pas voor het eerst in een jaar of 4 weer hadden ingestudeerd. Het klonk - alhoewel als nummer wel een stuk rauwer en minder verfijnd dan hun huidige oeuvre - fantastisch. Voor de, geheel verdiende, toegift heeft bassist Sven nóg een verrassing in petto: onversterkt, en in eerste instantie dan ook door het merendeel van het publiek onopgemerkt, komt hij stilletjes terug voor een solo-nummer op akoestische gitaar vanaf de bar aan de zijkant van de zaal. Bezoekers van de Hedon, de Iduna en Perron 55, en al die andere plekken waar ze de komende weken nog te zien zullen zijn, zijn gewaarschuwd.