Het was weer druk afgelopen week, livebandjestechnisch gezien. Afgelopen vrijdag de eerste Radio Mortale-avond van het nieuwe jaar met voor de verandering nu eens níet de nadruk op de gebruikelijke gemiddelde gitaarbandjes. Dat is wel even wennen al die computers en andere electronica op het podium. Bij Mormo, bijvoorbeeld, is de overgang van soundcheck (komt er geluid uit de laptop?) naar optreden (er komt geluid uit de laptop!) nihil te noemen. Het blijft ook allemaal erg bescheiden. Mormo tuurt geconcentreerd naar z'n scherm en tovert een continue stroom ritmisch alle kanten op stuiterend, maar melodisch vrij schrale stroom electronische klanken tevoorschijn. Het publiek haalt onderwijl nog maar eens een biertje. De kitsch-y, gelikte pop van Flugroove komt niet echt lekker uit de verf. Wegens, aan de ene kant, technische storingen met de laptop en, aan de andere kant, een beetje een schoolband-gevoel. Best mooie nummers, maar de balans tussen de verschillende geluiden - naast electronica onder meer gitaar, bas, viool en diverse vocalisten - is een beetje zoek en het komt allemaal een behoorlijk statisch en ongemakkelijk over. Het enige opmerkelijke moment tijdens het optreden van de Stukadelics is wanneer ze hun industriële wavehouse opleuken met een fijnzinnig stukje Tanz Der Mussolini-achtige Duitstalige zang. Vooral der steht ein pferd in der gang is een regel die me nog lang zal bijblijven.

De eerste Club 3voor12 van 2006 had afgelopen woensdag onder meer Caesar te gast in het kader van hun zojuist verschenen b-kantjes, live-restjes en hier-en-daar-een-album-track verzamelaar. Vind het nogal een onevenwichtige plaat met dan ook nog eens weinig écht positieve uitschieters en ook de nummers die ze vanavond spelen variëren tussen aardig en hopeloos achterhaalde jaren negentig grungepop. Vervolgens raakt de hele zaal collectief in katzwijm bij het Deense Broken Beats. Ík hoor slechts veel te slimme, jaren zeventig-pop vol flauwe muzikale valkuilen en tenenkrommende pogingen tot humor in tenenkrommend Engels. Maar misschien heb ík gewoon m'n avond niet want de op zich eigenlijk best aardige Amerikaanse gitaarpop van de Gasoline Brothers kan me ook nauwelijks boeien.

En de week ging de maandag daarvoor nog wel zo rockend van start met een Subbacultcha-avond. Opener Rene SG is een parodie op de eenvormigheid en humorloosheid van de hedendaagse hardcore-scene. Tenminste, ik mag hopen dat hun holle-vaten-een-akkoord-punk, met titels als To Hell With You, Fucking Hell en 'Til Hell Freezes Over, als ironisch commentaar bedoeld is, anders was het namelijk gewoon heel erg slecht. Zwaartepunt van de avond zijn twee nieuwe bandjes van ex-Skidmarks muzikanten. De voormalige zanger doet het nu traditioneler, in het fijn twangy rock'n'roll-trio de Amoks, met staande bas en een krakkemikkig drumstel; een koffer als bassdrum, een ouwe fluitketel en een bekken dat om de haverklap door mensen uit het publiek weer terug op z'n plek moet worden geschroeft. Aardig, maar een beetje veilige braderie-muziek. Fat Pete & The Sherpas, met de vroegere drummer, bassist en geluidsman, gaat juist nóg meer de kant op van de sex, drugs en rock'n'roll met een fijn potje sleazy jaren zeventig rock. De zang is nog een beetje een minpuntje maar dat élke tekstregel voorzien is van een snerend baby is een mooi historisch verantwoord detail.

En dan vórige week vrijdag ook nog The Ex in het Patronaat gezien. Ze speelden eigenlijk vooral nieuw materiaal en dat klonk, alhoewel één nummer in de verste verte wel iets ballad-achtigs leek te hebben, op het eerste gehoor weer allemaal erg des Exs: krassende, atonale, morse-code gitaarriffs met melodische potten-en-pannen drumpartijen en G. W. Sok's drammerige declamaties als het spreekwoordelijke toefje slagroom. Stomend hoogtepunt van een toch al hypnotiserend intense set was wat in mijn oren klonk als een cover van een nummer van Konono #1, de duimpianopunks uit de Kongo, want dansbaarder en opzwepender dan het complete oeuvre van LCD Soundsystem. Jammer dat ze het ergens halverwege het optreden speelden want het is een perfecte uitsmijter en had eigenlijk nog wel een minuut of 10 langer mogen duren. Desalniettemin m'n vingers blauwgefloten voor twee toegiften. Voorprogramma was Drive By Wire, de nieuwe band van Simone Holsbeek, ex-C(h)ords, ex-Telefunk. Ze is weer terug bij de gitaren en dat is jammer. De riffrock van het Deventerse viertal ontbrak het ten ene male aan spanning of broeierigheid of zelfs maar simpele fysieke overtuigingskracht. Het was al met al een behoorlijk lang half uurtje.