Ik fiets vaak, zo goed als dagelijks, langs de Paradiso. Geregeld staat er op het moment van langsstuiven op de trappen van de Hoofdstedelijke Poptempel een rij mensen te wachten totdat ze naar binnen kunnen. Ik kan het dan niet helpen om op basis van een vluchtige observatie proberen te raden wélke band er die avond optreedt, of in ieder geval wat voor soort. Het is voorwaar geen gemakkelijke spelletje. Afgelopen maandagavond rond kwart voor acht bijvoorbeeld, werden de trappen bevolkt door een verzameling significant-ouder-dan-de-gemiddelde-concertbezoeker types. Wat mij verder vooral opviel is, wel, dat me verder niets opviel: bij lange na niet hip genoeg voor iets lounge-eriges, te weinig mannelijk voor iets uit de symfo-hoek, te weinig hippie voor iets wereldmuziek-achtigs; allemaal heel gemiddelde, heel onopmerkelijke mensen. Ik kwam er om eerlijk te zijn niet uit. Het bleek iets in Americana-sferen; vier vrouwelijke singer/songwriters met namen als Lynn Miles en Caroline Herring. Vanavond was het al om half zes druk op de Weteringschans. Een wagonlading middelbare-school-meisjes verdrong zich voor de, nog potdichte, deuren. Ik kon zo snel geen overdadige zwarte oogschaduw of andere pseudo-alto-kenmerken ontwaren, dus iets als Avril Lavigne viel af en de Nieuwste Boy Band was dan ook mijn snelle conclusie. Het blijkt Simple Plan; volgens het Parool een Canadeze pretpunkband. Wellicht waren de meisjes die er vanochtend bij tienen al zaten en ik, ook al weer op basis van uiterlijk, had afgedaan als spijbelende leerlingen van het tegenoverliggende Barlaeus, dan toch gewoon érg toegewijdde fans. Het record staat overigens nog steeds op naam van Robbie Williams; zijn fans zaten er al rond negenen. Toch waren die niet zo indrukwekkend als die van Him, zij zaten er misschien later in de ochtend, maar waren wel állemáál in het zwart gekleed.